Για τα ιδρυματικά παιδιά γράφει στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα» (άνεμος εκδοτική) η Βασω Ζαφειροπούλου. Παιδιά που δεν γνώρισαν οικογένεια, που μεγάλωσαν ορφανά κι… «αδέσποτα». Κι αν η λέξη ακούγεται σκληρή η πραγματικότητα είναι ακόμη σκληρότερη για εκείνα τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γνωρίσουν από νωρίς το σκληρό πρόσωπο της ζωής, που μεγάλωσαν χωρίς να νιώσουν τη στοργή των γονιών, τη θαλπωρή και τη σιγουριά της οικογένειας.
Διαβάζω στο βιβλίο «…Να ‘ξερες τι κρύβει το χαμόγελο ενός τέτοιου παιδιού. Τι πόνος, τι φόβος, τι ντροπή φωλιάζουν στα τρίσβαθα του κορμιού του, σιγοτρώνε τα σωθικά του και δεν το αφήνουν ν’ανοίξει ποτέ τις φτερούγες του στη χαρά. Γιατί όλα μας μαθαίνουμε από νωρίς πως η ζωή είναι γι’ άλλους κι όχι για εμάς. Κι ότι εμείς έχουμε δικαίωμα ν’ ατενίζουμε τη ζωή μονάχα απ’ τη χαραμάδα..»… Κάθε πρόταση γροθιά στο στομάχι, κάθε λέξη και προβληματισμός. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ζωή της Μαρίνας αλλά και των άλλων παιδιών, μας ταρακουνάει.
«Τα παιδιά είναι ανήμπορα κι όταν πέσουν σε ακατάλληλα χέρια καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Δεν είναι κακό, λοιπόν, κάποιος να μας θυμίζει πως έχουμε υποχρέωση σαν άνθρωποι να σκύβουμε, με όποιον τρόπο έχει ο καθένας μας, με σεβασμό κι αγάπη πάνω απ’ τον πυρήνα του προβλήματος και να μη μένουμε στην επιφάνεια!» θα μου πει η ίδια η συγγραφέας.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
–Τα κορίτσια πίσω απ’ τη χαραμάδα….. κ. Ζαφειροπούλου μιλήστε μας για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου.
–Πρόκειται για μια ιστορία που εκτυλίσσεται σ’ ένα ίδρυμα για ανέστια κορίτσια. Η ηρωίδα, ένα νόθο και ορφανό κορίτσι, που ζει με την αγωνία του άγνωστου πατέρα της, μας περιγράφει με λεπτομέρειες τη σκληρή ζωή των παιδιών, τον βαθύ τους πόνο, τις σχέσεις μεταξύ τους αλλά και τη στάση τους απέναντι στον «έξω» κόσμο.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο άνθρωπος που διευθύνει το ίδρυμα, ο οποίος, αν και το ξεκίνησε με καλές προθέσεις, στην πορεία αποδεικνύεται τελείως ακατάλληλος και επικίνδυνος.
-Αφορά τη ζωή των παιδιών στα ορφανοτροφεία και την εκμετάλλευση που υπάρχει πιθανότητα να υποστούν ποικιλοτρόπως. Καταπιάνεστε μ’ ένα πολύ δύσκολο θέμα.
-Ναι, πράγματι. Αλλά θεωρώ πως πρέπει να προβληματιζόμαστε πολύ συχνά γύρω απ’ το ζήτημα αυτό. Τα παιδιά είναι ανήμπορα κι όταν πέσουν σε ακατάλληλα χέρια καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Δεν είναι κακό, λοιπόν, κάποιος να μας θυμίζει πως έχουμε υποχρέωση σαν άνθρωποι να σκύβουμε, με όποιον τρόπο έχει ο καθένας μας, με σεβασμό κι αγάπη πάνω απ’ τον πυρήνα του προβλήματος και να μη μένουμε στην επιφάνεια!
-Τι κρύβει το χαμόγελο ενός παιδιού που έχει μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο;
–Ντροπή, βαθύ πόνο, εγκατάλειψη. Η απόρριψη που το κυνηγάει το κάνει να αισθάνεται ότι δεν ανήκει στην κοινωνία και δεν δικαιούται να διεκδικεί. Βέβαια, δεν ισοπεδώνονται όλα, υπάρχουν και παιδιά που τα καταφέρνουν καλύτερα, αλλά αυτά συνήθως έχουν κάπου να ακουμπήσουν για να αντλούν δύναμη.
-«Έχουμε δικαίωμα ν’ ατενίζουμε τη ζωή μονάχα απ’τη χαραμάδα…» Πόση αλήθεια κρύβει αυτή, η δανεισμένη απ’ το βιβλίο σας, φράση;
-Είναι αυτό που σας είπα προηγουμένως. Η απόρριψη έχει οδυνηρά αποτελέσματα για την ψυχή των παιδιών. Αν δεν βοηθηθεί, αν δεν νιώσει το χάδι, την ενίσχυση και το έντιμο χέρι που θα το οδηγήσει στη ζωή, το παιδί νιώθει κάπως έτσι. Εκτός παιχνιδιού. Ότι η ζωή είναι για άλλους κι όχι γι’ αυτά!
-Αδέσποτα παιδιά. Πόσο σκληρή είναι αυτή η έκφραση αλήθεια….
-Πολύ, πράγματι. Το θέμα όμως είναι ποιος θα είναι ο….δεσπότης τους.
-Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
-Έκανα μάθημα σε αρκετά ορφανοτροφεία και εισχώρησα βαθιά στην ψυχή των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών. Θα ήταν αδύνατον, λοιπόν, να μην τολμήσω να μιλήσω για τις πολλές αλήθειες που μπόρεσα να εκμαιεύσω.
-Πρόκειται για αληθινή ιστορία;
–Ναι, ως προς τα γεγονότα που συνέβησαν. Βεβαίως, όμως, η μυθοπλασία είναι πάντα παρούσα!
-Περιγράψτε μας την αγαπημένη σας σκηνή.
-Δεν είναι μία, αλλά θα σταθώ σε κείνη που με συγκινεί αυτή τη στιγμή. Πρόκειται για τον αποχαιρετισμό ανάμεσα στη Μαρίνα και το θείο Αλκιβιάδη. Τον πιστό κι αγαπημένο. Που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Οι αδάκρυτες εξομολογήσεις τους βρίσκω πως είναι σπαρακτικές!
-Μπορούν άραγε τα διάφορα ιδρύματα να καλύψουν τα κενά που αφήνει στην ψυχή η απώλεια των γονιών;
-Σε κάποιο βαθμό, ναι. Αλλά με την προϋπόθεση πως θα υπάρχουν καλές συνθήκες διαβίωσης και άνθρωποι έντιμοι, με κατανόηση κι αγάπη, έτοιμοι να προσφέρουν! Αφοσιωμένοι. Οπωσδήποτε όμως ο καημός κι ό,τι άλλο τον ακολουθεί είναι μόνιμοι σύντροφοι των ψυχών αυτών. Η γονεϊκή αγάπη δεν αντικαθίσταται.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
«Τι παγωμένο σπίτι!» έλεγε με απόγνωση η μικρή Μαρίνα, που ζούσε παρά τη θέλησή της στην Πύλη του Ουρανού.
Ποια είναι η Πύλη του Ουρανού; Ποιοι καθορίζουν τις τύχες των μικρών παιδιών; Τι ένοχα μυστικά κρύβουν;
Αυτά ακριβώς θα μας αποκαλύψει η ηρωίδα μας, που εξαιτίας τής ορφάνιας της έζησε εκεί μέσα, κάτω από τις διαταγές άγνωστων σε εκείνη ανθρώπων. Θα μας εξομολογηθεί με ανοιχτή καρδιά τα βιώματά της, θα μας μιλήσει για καλούς κι αγαπημένους ανθρώπους που τη βοήθησαν να καλλιεργεί το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για άλλους που έχασαν τον δρόμο τους κι αποδείχτηκαν εγκληματικά ανάξιοι να αγγίζουν τις παιδικές ψυχές.
«Ποιος θα σταθεί ικανός να σου αναπληρώσει την αναντικατάστατη γονεϊκή αγάπη;» αναρωτιέται συχνά με βαθύ παράπονο, κυρίως όταν ο τρόμος και η απελπισία τη λυγίζουν.
Μπορούν άραγε τα διάφορα ιδρύματα να καλύψουν τα κενά που αφήνει στην παιδική ψυχή η απώλεια των γονιών; Πόσο βασανίζεται ένα τρυφερό πλάσμα που ψάχνει απεγνωσμένα να μάθει ποιος είναι ο πατέρας της; Και πώς αντιδρά όταν επιτέλους μαθαίνει την αλήθεια;
Μια αφήγηση που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και που μας ρίχνει σε βαθύ προβληματισμό για τη λειτουργία των κοινωνικών δομών, αλλά και που μας οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλοι μας την παιδική αθωότητα.
Σχετικά με τη συγγραφέα
Η Βάσω Ζαφειροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μόνιμα. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημοσιογραφία στη σχολή «Όμηρος», γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και γερμανικά στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, καθώς και σε φροντιστήρια. Τα τελευταία δέκα χρόνια δίδασκε στο 26ο Λύκειο Αθηνών (Μαράσλειο).
Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα: «Ο πατέρας αφέντης», Μπουκουμάνης, 1997, «Παράξενη ζωή», Μπουκουμάνης, 2002, «Η τελευταία στάση», Άνεμος εκδοτική, 2016.
Κείμενά της έχουν επίσης δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες.
