Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου και είναι μία καθαρά ελληνική πρωτοβουλία. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.
Η ποίηση είναι ο «ήχος» της ψυχής και πολλές φορές με τις κατάλληλες νότες (μελοποίηση), οι στίχοι αποκτούν άλλη διάσταση και νιώθουμε τις λέξεις να χορεύουν στην καρδιά μας!
Με αφορμή, λοιπόν αυτή την ημέρα, η λέσχη λογοτεχνικής ανάγνωσης της Βιβλιοθήκης Καλαμπάκας διάλεξε να τιμήσει ( για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του) τον ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη, μία από τις πιο σύνθετες και πολύμορφες προσωπικότητες των μεταπολεμικών μας γραμμάτων.
Ποιητής ,αλλά και κρητικός και διανοούμενος μας έδειξε μέσα από τους στίχους του τη δόλια φύση της αυταπάτης, μας έμαθε ότι το ήθος απεχθάνεται τη μεγαλοστομία, τις υπερβολικές χειρονομίες, τα πολλά λόγια. Η ποίηση του Αναγνωστάκη επαναπροσδιόρισε την ίδια την έννοια του λυρισμού στην ποίηση.
Την πολύπλευρη διάσταση της προσφοράς του στα γράμματά μας αποδεικνύουν οι σημαντικές βραβεύσεις και οι τιμές που τού έγιναν : Το 1986 τού απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο ποίησης για το έργο του «Τα Ποιήματα 1941-1971». Το 1995, το Παράσημο του Ταξιάρχη τού Φοίνικος από την Ελληνική Δημοκρατία. Το 1997 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτορας του ΑΠΘ. Το 2002 τού απονεμήθηκε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.
Συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο Μιχάλης Γρηγορίου έχουν μελοποιήσει αρκετά ποιήματά του, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά. .
Η λέσχη μας παραθέτει ένα αντιπροσωπευτικό του ποίημα,τόσο διαχρονικό και επίκαιρο, για το χρέος του ποιητή αλλά και κάθε ανθρώπου να υπερασπίζεται το φως και να βρίσκεται σε διαρκή αντινομία με το σκοτάδι.
«Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ζω.
«Γιατί», όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος, «Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».
Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.».
