Δώδεκα χρόνια στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Καλυμνίων. Η 44χρονη Ευαγγελία Λελέκη ξέρει τους δρόμους του νησιού, αλλά και τους ανθρώπους του, καλύτερα απ’ τον καθένα. Κι αν είναι αλήθεια ότι τα σκουπίδια που παράγει κάθε κοινωνία, αποκαλύπτουν και τον πολιτισμό της, τότε τα σκουπίδια μας έχουν πολλά και διόλου κολακευτικά να διηγηθούν για τη σύγχρονη Κάλυμνο.
Τα πνιγμένα κουτάβια και γατάκια που βρίσκει συχνά στους κάδους απορριμμάτων, την έχουν σοκάρει. «Πρώτη φορά συναντώ τέτοια αγριότητα στον τόπο μου» λέει και δεν κρύβει την λύπη της για την εγκληματική συμπεριφορά κάποιων, που θέλουν να λέγονται άνθρωποι, απέναντι σε ζωντανά πλάσματα. Όντως και η ίδια ιδιοκτήτρια σκύλου νιώθει οργισμένη με τις εικόνες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη το τελευταίο διάστημα.
«Παλιά οι νοικοκυρές καθάριζαν τους δρόμους έξω από τα σπίτια τους, τώρα μάλλον δεν έχουν το χρόνο να το κάνουν. Μπορεί να είναι εργαζόμενες, όπως εγώ και δεν προλαβαίνουν» λέει και τις δικαιολογεί, αλλά δεν τους χαρίζεται όταν μιλά για τις σακούλες με τα σκουπίδια που τοποθετούν τα βράδια, όχι μέσα στους κάδους, αλλά απ’ έξω «γιατί σιχαίνονται να πιάσουν το καπάκι με τα χέρια τους»!
«Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι κάποιοι συμπολίτες μου δεν σέβονται τον τόπο που ζουν»
Αγανακτισμένη είναι και με τους συμπολίτες της που μπορεί να περάσουν δίπλα της την ώρα που σκουπίζει και να πετάξουν κάτω το σκουπίδι τους. «Νιώθεις ότι δεν σέβονται τη δουλειά σου;» σπεύδω να σχολιάσω για να με διορθώσει πάραυτα: «Όχι δεν το βλέπω καθόλου έτσι. Απλώς δεν το χωράει το μυαλό μου ότι δεν σέβονται τον τόπο που ζουν».
Μιλώντας για την κρίση και για το αν είναι διακριτή και στα απορρίμματά μας, λέει ότι εκείνο που έχει παρατηρήσει είναι πως πριν χρόνια ρούχα, έπιπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα έμεναν για καιρό δίπλα στους κάδους. Τώρα την ίδια ώρα που τα αφήνει κάποιος εκεί, την ίδια ώρα εξαφανίζονται.
«Ευτυχώς» όπως σημειώνει «δεν έχω δει ανθρώπους στο νησί μου να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό».
Όταν τη ρωτάω αν έχει βρει ποτέ αντικείμενα αξίας, μου δείχνει το τσαντάκι που έχει στη μέση της και μου λέει πως «εδώ μέσα κρατάω για μήνες ότι βρίσκω και θεωρώ ότι για κάποιον θα είναι σημαντικό». Όπως το δίπλωμα ενός Γάλλου που βρήκε πριν καιρό και ο άνθρωπος δεν ήξερε με ποιον τρόπο να την ευχαριστήσει. Έχει βρει επίσης πορτοφόλι και το έχει παραδώσει στο Λιμεναρχείο. Καθημερινά πάντως την σταματούν διάφοροι στο δρόμο και τη ρωτούν αν βρήκε κάτι που έχουν χάσει. Πρώτα απευθύνονται σε κείνη και μετά στην Αστυνομία, απ’ ότι κατάλαβα!
Και μαθήτρια στο Εσπερινό!
Η Βαγγελιώ τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθεί μαθήματα στο Εσπερινό Λύκειο της Καλύμνου. Μετά τη δουλειά στην Υπηρεσία Καθαριότητας συνεχίζει σε σπίτια «δουλεύω με σύμβαση και κάποιες φορές αργεί να ανανεωθεί και δεν έχω την πολυτέλεια να μείνω χωρίς μεροκάματο». Τα απογεύματα γίνεται μαθήτρια, για να πάρει το χαρτί που δεν κατάφερε όταν έπρεπε «ήμασταν πολλά αδέλφια τα οποία φρόντιζα ως μεγαλύτερη. Παντρεύτηκα στα 17 και μετά έκανα τη δική μου οικογένεια».
Το όνειρό της ήταν να γίνει καπετάνισσα σε πλοίο «αν μπορούσα θα έδινα εξετάσεις να ακολουθήσω το επάγγελμα. Δυστυχώς άργησα, λόγω ηλικίας. Σε δυο χρόνια που θα τελειώσω το Εσπερινό θα δω ποια σχολή θα μπορέσω να παρακολουθήσω».
Την αγάπη της για τη θάλασσα και τα ταξίδια την μετέδωσε στη μια από τις τέσσερις κόρες της η οποία σπουδάζει στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, ενώ οι άλλες τρεις έχουν ακολουθήσει διαφορετικούς επαγγελματικούς δρόμους (βρεφονηπιοκόμος, νοσηλεύτρια και τεχνικός ζαχαροπλαστικής).
«Δεν θα άλλαζα τη δουλειά μου με καμιά δουλειά γραφείου»
«Με τη δουλειά αυτή σπούδασα και σπουδάζω τα παιδιά μου, τα οποία είναι περήφανα για τη μαμά τους, γιατί αυτό τους έχω μάθει από μικρά. Πως κάθε δουλειά είναι αξιοπρεπής. Όταν μια φορά μου είπε κάποιος καταστηματάρχης που σκούπιζα έξω από το μαγαζί του «αχ Βαγγελιώ, τιμωρία είναι αυτή η δουλειά» του απάντησα πως τιμωρία είναι άλλα πράγματα και όχι η δουλειά. Εγώ πιάνω τα σκουπίδια και δεν λερώνομαι. Υπάρχουν άλλα πράγματα που πιάνεις και λερώνουν την ψυχή σου πρώτα και μετά τα χέρια σου».
Λέει μάλιστα κατηγορηματικά πως δεν θα άλλαζε τη δουλειά της με καμιά δουλειά γραφείου. «Εγώ τους θαυμάζω αυτούς που δουλεύουν μέσα σε ένα γραφείο, δεν θα μου ήταν καθόλου εύκολο. Γιατί στο δρόμο, αν κάτι σε ενοχλεί και θέλεις να το αποφύγεις, εύκολα μπορείς να το κάνεις, ενώ στο γραφείο είσαι αναγκασμένος να παραμένεις στη θέση σου».
Η ίδια με προτρέπει να μιλήσω και με τα άλλα δυο κορίτσια που δουλεύουν στο δρόμο, την Κατίνα που πουλάει φιστίκια και την Μαρία με τα κουλούρια. «Είναι και οι δύο αξιέπαινες» λέει και το εννοεί.
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή θυμάται την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στην Κάλυμνο και σχολιάζει: «Ήθελα να τον πλησιάσω αλλά είχε πολλούς γύρω του και δεν μπορούσα. Ήθελα να του πω, αντί για επιδόματα αλληλεγγύης να δώσουν δουλειά στους ανθρώπους. Είναι ντροπή να δίνεις σε έναν νέο άνθρωπο επίδομα και να του στερείς τη δυνατότητα να εργαστεί».
Κάθε πρωί καλημερίζει την προστάτιδά της Παναγιά του Γλυκιού
Η μέρα της Βαγγελιώς ξεκινάει κάθε πρωί στις 6 και τελειώνει στις 11 το βράδυ. Το πρώτο πράγμα που κάνει βγαίνοντας από το σπίτι της, τα τελευταία επτά χρόνια, είναι να καλημερίσει, με ένα κερί και μια προσευχή, τη γειτόνισσα και προστάτιδά της την Παναγιά του Γλυκιού. «Από τότε που έφυγε το πρώτο μου παιδί για σπουδές, ανοίγω καθημερινά την εκκλησία. Δεν υπάρχει περίπτωση που αναστέναξα και δεν με βοήθησε η Παναγία».
Κι ενώ η κουραστική και εξαντλητική μέρα της τελειώνει αργά τη νύχτα, η Βαγγελιώ λέει πως της αρέσει τα Σαββατοκύριακα να βρίσκεται κοντά στη φύση και να περπατά (όπως και κάθε μέρα άλλωστε, δεδομένου ότι πάει παντού με τα πόδια). «Τις Κυριακές μπορεί να φύγω από την Πόθια με τα πόδια και να φτάσω μπροστά. Μ’ αρέσει το περπάτημα, είναι υγεία».
Όπως μου τονίζει τηλεόραση δεν βλέπει καθόλου. Ακούει μόνο ραδιόφωνο και μόνο radio city 93. Θα τη δείτε άλλωστε εν ώρα εργασίας «καλωδιωμένη» με τα ακουστικά του κινητού της. «Το ένα μόνο έχω στο αυτί» μου υπογραμμίζει. «Με το άλλο πρέπει να ακούω τι συμβαίνει γύρω μου, για λόγους ασφάλειας».
Μιλώντας με την Βαγγελιώ σου δίνει την εντύπωση πως θεωρεί την δουλειά της την πιο σπουδαία του κόσμου, γιατί την αγαπά, την κάνει με μεράκι, αγάπη και το σημαντικότερο με κέφι. Νιώθει ότι προσφέρει στον τόπο και στους συμπολίτες της.
Και επειδή πολιτισμός είναι και η καθαριότητα το Αναγνωστήριο Καλύμνου «Αι Μούσαι» τη βράβευσε πριν τρία χρόνια «για την ακαταπόνητη και άοκνη καθημερινή εργασία της –σε εύκολες και δύσκολες καιρικές συνθήκες- στην παραλιακή ζώνη του νησιού προκειμένου να διατηρείται καθαρή» (ΕΔΩ).
Στιγμιότυπο από τη βράβευσή της από το Αναγνωστήριο «Αι Μούσαι». Το βραβείο της απένειμε ο Μητροπολίτης κ. Παϊσιος
πηγή :https://kalymnosola.com/2018/01/23/%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%8E-%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%B7-12-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85/
