Η Σοφία Παπαηλιάδου σε ένα βιβλίο που προβληματίζει, μιλάει από ψυχής για την… ψυχή. Μέσα από ένα σύνολο βιωματικών, εξομολογητικών πεζών, με πηγή τον έρωτα, την αγάπη, τον άνθρωπο μας εξηγεί γιατί «Το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ» (άνεμος εκδοτική)… «Οι λέξεις έχουν την δύναμη να προστατεύουν και να εκθέτουν» μας λέει η συγγραφέας που δηλώνει «παιδί της άνοιξης, της θάλασσας και των λέξεων». Ο αναγνώστης με συνοδοιπόρο τον έρωτα ακολουθεί τη διαδρομή των σκέψεών της, μία διαδρομή γεμάτη συναισθήματα, εμπειρίες και γνώσεις.
Με τη Σοφία Παπαηλιάδου είχαμε μία ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα κουβέντα. Μου μιλάει για το βιβλίο της, μοιράζεται μαζί μου τις σκέψεις της, τις αλήθειες και τους προβληματισμούς της για όλα εκείνα που νιώθουμε και βιώνουμε.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτε… Μπορείς να μου περιγράψεις το βιβλίο σου;
-Το «Κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ» είναι ένα σύνολο βιωματικών, εξομολογητικών πεζών, με πηγή τον έρωτα, την αγάπη, τον άνθρωπο. Είναι ένα βιβλίο που προβληματίζει, μιλάει από ψυχής για την ψυχή.
-Ένα βιβλίο γεμάτο σκέψεις δικές σου αλλά κι αλήθειες και προβληματισμούς που μας αγγίζουν όλους;
-Ακριβώς επειδή αφορά συναισθήματα και προβληματισμούς «ανθρώπινους», επειδή έχει να κάνει με όλα εκείνα που νιώθουμε και βιώνουμε όλοι, μπορεί και μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
-Φτιάξε και χτίσε το μέσα σου τόσο γερό που να αντέχει να γίνεσαι στόχος… Πιστεύεις πως στην εφαρμογή είναι δυνατό;
-Είναι δύσκολο. Θέλει να γκρεμιστείς πολλές φορές για να χτιστεί στο τέλος «γερό» το μέσα σου. Θέλει να αντέξεις πολλά γκρεμίσματα από ανθρώπους που θεώρησες «δικούς σου». Και θέλει να κοιτάξεις τον εαυτό σου με όλα του τα λάθη. Να τα αποδεχτείς, να τα αντιμετωπίσεις και να σε κοιτάς κατάματα. Τότε ναι, μπορείς να έχετε τέτοια θεμέλια που να αντέχεις να είσαι ο στόχος.
-Είναι δύσκολο να είσαι παρών στη ζωή σου, να είσαι «ολόκληρος»;
-Είναι δυσκολότερο να είσαι απόν από τη ζωή σου γιατί τότε γίνεσαι έρμαιο άλλων. Άγεσαι και φέρεσαι κατόπιν εντολών και αποφάσεων..
-Ο άντρας εκείνος που δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον συγκρίνεις με κανέναν άλλο, που θα σου μάθει το πάντα, είναι… υπαρκτό πρόσωπο ή υπάρχει μόνο στη φαντασία των γυνακών;
-Φυσικά και είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είναι εκείνος ο άντρας που ξέρει τη γυναίκα που ερωτεύεται, δεν την θεωρεί δεδομένη και καθημερινά δίνει μικρές και μεγάλες μάχες τόσο με εκείνη, όσο και για εκείνη. Είναι ο σύμμαχός της στο μικρό έγκλημα που λέγεται ζωή.
-Η σιωπή είναι για τους δειλούς; Ή μήπως κάποιες φορές είναι χρυσός;
-Οι γνώμες διαφέρουν, μόνο που προσωπικά προτιμώ να παίρνω την ευθύνη για τις λέξεις μου παρά για μια σιωπή που ο καθένας θα την ερμηνεύσει κατά το δοκούν ή κατά το συμφέρον του. Οι λέξεις έχουν την δύναμη να προστατεύουν και να εκθέτουν.
-Μας στοιχειώνει αυτό που δεν τολμήσαμε;
-Πάντα.. Αυτό που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε παίρνει μέσα μας διαστάσεις «μυθικές». Γίνεται απωθημένο και στο τέλος μας στοιχειώνει.
-Μη σπαταλάς το χρόνο σου, είναι δανεικός… Από τις πιο αγαπημένες μου φράσεις στο βιβλίο σου. Πιστεύεις ότι «ξοδευόμαστε» στα ανούσια και δεν έχουμε αντιληφθεί ότι «δεύτερη ζωή δεν έχει»;
-Πιστεύω πως δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει δεύτερη ζωή όταν ερχόμαστε μπροστά από επίπονες απώλειες. Είναι η οριστικότητα του θανάτου που μας κάνει να αναλογιστούμε την αξία που έχει το ξόδεμά μας, τον χρόνο που δεν μπορείς να τον γυρίσεις πίσω. Δυστυχώς, πρέπει πρώτα να βιώσουμε μια ισχυρή απώλεια για να δούμε αυτή την αλήθεια.
Η συγγραφέας μας συστήνεται
Γεννήθηκα στον Πειραιά τον Μάιο του 1979. Παιδί της άνοιξης, της θάλασσας και των λέξεων. Η σχέση μου με την πόλη με σημάδεψε και με όρισε. Αποφοίτησα από την Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά Saint Paul. Με σπουδές στα οικονομικά, καριέρα στη ναυτιλία και ατέρμονο έρωτα με τις λέξεις. Αρθρογραφώ σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα την τελευταία δεκαετία και τον τελευταίο χρόνο, ιδιοκτήτρια του loveletters.gr. Οι λατρείες μου είναι τα παιδιά μου, οι γονείς μου και το Amor Fati της ζωής μου. Μότο μου: «Για να το νιώσω πρέπει να το γράψω και για να το γράψω πρέπει να το νιώσω».
Οπισθόφυλλο βιβλίου
Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος. Χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. Η αρχή να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το πάντα. Με ένα μικρό πείραγμα να γινόμαστε από το μηδέν το άπειρο. Από το τίποτα τα πάντα.
Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμάζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους.
Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής. Ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυρωδιά η βροχή. Κάθε σταγόνα της παίρνει τη μυρωδιά σου. Κάθε σταγόνα της με λούζει μ’ εσένα.
Αν ήμασταν τραγούδι, θα ήμασταν εκείνο που δεν γράφτηκε ακόμα. Θα ήμασταν εκείνο το τραγούδι που δεν θελήσαμε ποτέ να μοιραστούμε. Εκείνο που θα έγραφες για εμάς.
Αν ήμασταν γεύση, θα ήμασταν σανγκρία με τεκίλα. Αταίριαστοι, διαφορετικοί κι όμως τόσο ίδιοι. Γλυκό με πικρό που γίνονται ένα.
Αν ήμασταν ήχος, θα ήμασταν η θάλασσα που σκάει στα βράχια. Εσύ θάλασσα, εγώ αέρας. Κι όταν ενωνόμαστε, κάνουμε το πιο δυνατό κύμα. Κύμα κι οι δυο και σκάμε πάνω στα βράχια. Κύμα κι οι δυο και κανένας βράχος δεν μας σταμάτησε. Γιατί το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ.
