Θανάσης Λιούλιος: Ένας επιστήμονας με καλλιτεχνικές ανησυχίες

Ο Θανάσης Λιούλιος είναι από τους ανθρώπους που αν καθίσεις να συζητήσεις μαζί του δεν θέλεις να τελειώσει η κουβέντα σας. Ο χρόνος σταματά κι απλά απολαμβάνεις τον πλούτο της γνώσης που έχει συσσωρευτεί στον… εγκέφαλό του με το πέρασμα των χρόνων. Χειμαρρώδης, γεμάτος ζωντάνια και πάθος για να ερμηνεύσει τα πάντα γύρω του με βάση τη λογική, αλλά και το πνεύμα. Εκείνο που θαύμασα περισσότερο είναι η δυνατή του μνήμη. «Έχω ένα σκληρό δίσκο ο οποίος δουλεύει ασταμάτητα, εμβαθύνει στην ουσία των πραγμάτων δεν στέκεται στην επιφάνεια, αναζητά την αιτία του κάθε φαινομένου» μου λέει ο ίδιος.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

Ένας επιστήμονας με καλλιτεχνικές ανησυχίες έχει καταφέρει να παντρέψει την επιστήμη του με την τέχνη. Εξέχουσα προσωπικότητα… Επιχειρηματίας, επιστήμονας, ζωγράφος, λατρεύει τους ποιητές «εκείνους που δεν είναι στρατευμένοι αλλά διακατέχονται από ελεύθερη σκέψη», όπως διευκρινίζει, αγαπά το θέατρο. Τον αναζήτησα με αφορμή τη βράβευσή του από τους ιδιοκτήτες της ΤΥΡΑΣ Τάκη και Μιχάλη Σαράντη για την πρωτοβουλία του να φιλοτεχνήσει και να δωρίσει στην επιχείρηση έναν πίνακα ζωγραφικής με θέμα τον ανταγωνισμό, στο οποίο απεικονίζονται δύο αγριοκάτσικα να παλεύουν για την υπεροχή. Με υποδέχθηκε στο ξενοδοχείο Αχίλλειο με τους φίλους του και μιλήσαμε για επιστήμες, τέχνες, αλλά πάνω από όλα για τη ζωή.

Σαν άνδρας «παλιάς κοπής» ξεκίνησε με τις… συστάσεις. «Είμαι χημικός κι έχω αποκτήσει ειδικότητα οινολόγου, οξοποιού και αποσταγματοποιού. Η οξοποιία «Μετέωρα», ένα έργο προηγμένης τεχνογνωσίας και τεχνολογίας, είναι έργο δικό μου. Λειτούργησε το 1983 σε ένα οικόπεδο 10 στρεμμάτων μετατρέποντας κρασί σε ξύδι. Χρησιμοποίησα φοβερή τεχνολογία, το μελέτησα καλά, ταξίδεψα στο εξωτερικό όπως στην Αυστρία και εισήγαγα τεχνογνωσία. Την οξοποιία την έδωσα στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών δεδομένης της διευρυμένης επαγγελματικής μου ενασχόλησης και δραστηριότητας» μου αυτοσυστήθηκε.

Ο ανταγωνισμός

Ο κ. Λιούλιος στο έργο του με θέμα τον ανταγωνισμό «πάντρεψε» την επιστήμη του με την τέχνη. «Το απόσταγμα δεν είναι όλο πόσιμο. Πρέπει να επιλεγεί αυστηρά. Να ξεχωρίσει αυτό που πίνεται, από αυτό που δεν πίνεται. Εκεί είναι η μεγάλη τέχνη. Η τέχνη είναι η επιστημονική διείσδυση πάνω σε αυτό που πίνεις. Όπως συμβαίνει και με όλα τα τρόφιμα, ξεχωρίζεις αυτό που τρώγεται από εκείνο που δεν τρώγεται, πάντα γίνεται διαλογή. Όπως επίσης και η οινολογία είναι κομμάτι της χημείας όπου εάν δεν προσέξεις τι γίνεται στον ανταγωνισμό μη ορατών  μυκήτων και βακτηριδίων έχεις χάσει από χέρι. Η καλή (επιστημονική) γνώση σου επιτρέπει στον ανταγωνισμό να διαχωρίζεις τα ωφέλιμα, από τα μη ωφέλιμα. Με αφορμή αυτά φιλοτέχνησα το έργο που δώρισα στην ΤΥΡΑΣ με θέμα τον ανταγωνισμό» μου εξηγεί.

Άνθρωπος της επιστήμης, της τέχνης και των γραμμάτων

Ο ίδιος ζωγραφίζει από 12 χρονών. «Βέβαια όχι με επαγγελματικές αξιώσεις» μου διευκρινίζει (αν κι εγώ βλέποντας τα έργα του έχω εντελώς αντίθετη άποψη, τα έργα του μαρτυρούν έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη). «Ασχολούμαι με τις τέχνες γενικώς και ιδιαίτερα τη ζωγραφική. Ασχολήθηκα πολύ με το θέατρο. Μελέτησα θέατρο, παρακολούθησα θέατρο γιατί ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ασχολήθηκα με τη ζωγραφική μελετώντας ζωγράφους. Ασχολήθηκα με την ποίηση μελετώντας τους Έλληνες ποιητές. Δεν υπάρχει Έλληνας ποιητής, και ιδιαιτέρως από τους κλασικούς Έλληνες ποιητές, τους πάντα επίκαιρους, τους ωραίους, που να μην τους έχω μελετήσει. Ορισμένοι δε, όπως ο Καβάφης, ο Παλαμάς, ο Ουράνης, ο Λαπαθιώτης, ο Βάρναλης με έχουν αιχμαλωτίσει» υπογραμμίζει και δηλώνει μαγεμένος από τη γοητεία των ποιητών αυτών που δημιούργησαν την παρακαταθήκη που μας κληροδότησαν. «Δεν μου αρέσουν οι δημιουργοί που είναι στρατευμένοι, θέλω ελεύθερους» διευκρινίζει.

Το ευ ζην

«Είσαστε ένας επιστήμονας με καλλιτεχνικές ευαισθησίες;» τον ρωτώ. «Υπήρξα δάσκαλος της χημείας 40 χρόνια κι έβγαλα πολλούς επιστήμονες. Τη χημεία τη λάτρεψα, τη βίωσα και τη βιώνω ακόμη. Είναι η επιστήμη της ύλης. Εμείς σαν έμβια όντα δεν είμαστε παρά μορφές ύλης που μεταβολιζόμαστε συνεχώς. Δεν μένει τίποτα σταθερό στον έμβιο κόσμο κι εκεί υπάρχει ανταγωνισμός,  ο θάνατός σου η ζωή μου. Ο άνθρωπος όμως δεν ζει μόνο με την ύλη χρειάζεται και το πνεύμα… Το ευ ζην είναι τα γράμματα και οι τέχνες και όποιος δεν ασχολήθηκε με τα γράμματα και τις τέχνες δεν κατέκτησε το ευ ζην. Κι εγώ υπηρέτησα και τα γράμματα και τις τέχνες… Τις απόλαυσα τρομακτικά. Έχω διαβάσει πολύ. Μέσα μου έχω μία θάλασσα που μπορώ να μιλάω μέχρι το βράδυ και να μην τελειώνω» μου απαντά.

Η λογική και το πνεύμα

Είναι απίστευτος ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό του. Στίχοι, χημικές ενώσεις, πινέλα και χρώματα ενώνονται, αναζητώντας τη λογική εξήγηση σε μία κουβέντα που, ομολογώ, ότι ξεφεύγει από τα τετριμμένα μίας συνηθισμένης συνέντευξης. «Έχω ένα σκληρό δίσκο ο οποίος δουλεύει ασταμάτητα, εμβαθύνει στην ουσία των πραγμάτων δεν στέκεται στην επιφάνεια αναζητά την ΑΙΤΙΑ του κάθε φαινομένου» μου εξηγεί. «Η επιστήμη είναι παρατήρηση κι λογική. Εάν δεν με ικανοποιήσει λογικά δεν καταπιάνομαι με κάτι.  Ταυτόσημο με την επιστήμη είναι η αλήθεια και το φως και όποιος αγνοεί την επιστήμη αγνοεί την αλήθεια και το φως. Όχι ότι η επιστήμη τα ξέρει όλα. Όχι, αλλά συνεχώς εξελίσσεται» προσθέτει.

«Το πνεύμα τι ρόλο παίζει;» τον ρωτώ. «Το πνεύμα για μένα είναι μία έννοια αφηρημένη, δεν συλλαμβάνεται και την ταυτίζω με την άλλη έννοια, την ενέργεια, που είναι η μορφή της ύλης, είναι ένα ενεργειακό αποτέλεσμα» μου εξηγεί.

Η χαρά του… να δίνεις

«Στη ζωή σου να μάθεις να γράφεις, να μάθεις να μετράς, όταν λέω να μετράς όχι 1, 2, 3, 5, 10, να μετράς και τους ανθρώπους που κάνεις παρέα και να μετράς κατά άλλον τρόπο, να μάθεις να χάνεις (έμαθα πολύ να χάνω γιατί είχα πολλές χασούρες) και να μάθεις να αντλείς χαρά όχι μόνο από αυτό που σου δίνουν, αλλά από αυτό που δίνεις»… Λόγια που δεν μπορούν παρά να αγγίξουν την ψυχή σου, ειπωμένα από έναν συνομιλητή που μοιράζεται αφειδώς τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει με το πέρασμα των χρόνων. «Να χαίρεσαι περισσότερο από αυτό που δίνεις και το ζω αυτό το «δίνω» και παίρνω χαρά από αυτό» μου λέει απαντώντας στο ερώτημά μου γιατί χαρίζει τα έργα που φιλοτεχνεί.

Περίπου 200 έργα

Μέχρι σήμερα έχει φιλοτεχνήσει περί τα 200 έργα στο σύνολό τους. Έργα του Θανάση Λιούλιου θα συναντήσουμε στα Δικαστήρια Τρικάλων, στο Μεγάλο Μετέωρο, σε σπίτια κι επιχειρήσεις Τρικαλινών. Έργα ποικίλης θεματολογίας που το καθένα θέλει να «πει» μία ιστορία, αλλά αφήνει και το αποτύπωμα της ψυχής του ζωγράφου και των βιωμάτων του μέσα από την εικονική ζωγραφική του.

Έμπνευση για εκείνον αποτελεί η φύση, τα ζώα (λατρεύει τα άλογα), η μυθολογία, η αγροτική ζωή, οι ήρωες του ’21, οι ποιητές και η ποίησή τους, η ίδια η ζωή, αλλά και η μουσική… «Δεν μπορώ να ζωγραφίσω αν δεν ακούω μουσική κι αν ακούω μουσική θέλω να ζωγραφίσω. Είναι ταυτόσημα αυτά τα δύο με κοινό παρονομαστή την αρμονία. Αν δεν υπάρχει αρμονία, τότε δεν υπάρχει έργο» μου εκμυστηρεύεται.

«Μη φεύγεις από το στόχο σου»

Ως ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μία γεμάτη ζωή ζητώ από τον κ. Λιούλιο να δώσει μία συμβουλή για τους νέους ανθρώπους. «Αν θέλει να απολαύσει τη ζωή ένας νέος να ασχοληθεί με τα γράμματα και τις τέχνες και να ζήσει το ευ ζην. Αλλιώτικα θα είναι απλά ένα τρωκτικό που ζει για να τρώει. Ένα σύντομο ταξίδι είναι η ζωή, αλλά με πολλές ομορφιές. Η Ιθάκη του καθενός είναι ένα ταξίδι ζωής, αλλά είναι κι ο στόχος. Μη φεύγεις από το στόχο σου» προτρέπει κλείνοντας με αυτές τις λέξεις αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση που και οι δύο δώσαμε την υπόσχεση ότι θα τη συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή.

Δημοσιευμένο στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ