Γράφει ο Δημήτρης Κ. Νούλας
Θα περάσει κι αυτό, θα το ξεχάσεις.. Όπως τόσα άλλα. Θα ‘ρθουν κι άλλα, θα τα ξεχάσεις κι αυτά. Μη κλαις μόνο γι αυτούς που έφυγαν, κλάψε λίγο και για σένα που έχεις πεθάνει δεκαετίες τώρα και πλέον είσαι ένα ζόμπι!! Υπερασπίσου φανατικά τον δικό σου «καταλληλότερο», στήριξε τα ανθρωποειδή του χωριού σου, της πόλης σου, του νομού σου χωρίς ηθικούς φραγμούς. Παραδοσιακά έτσι δε γίνεται; Θα αλλάξεις εσύ ολόκληρη χώρα;
Αυτούς να τους προστατεύουν δέκα κι εσύ να είσαι στο έλεος του Θεού σε νοσοκομεία, δρόμους, στην εξοχή, ακόμα και στο σπίτι σου! Ρίξε ξύλο για την ομάδα σου, γιατί σε κόρναραν στο φανάρι, γιατί σε κοίταξαν στραβά. Τσακώσου, σύρσου στα δικαστήρια για ένα πόντο γης. Χτυπήσου ρε νταή για τη σειρά που σου πήραν, εσύ που έκλεψες σειρές και σειρές άλλων, μέσω των ανθρωποειδών που στηρίζεις.
Σε ότι κακό συμβαίνει γύρω σου μη νιώθεις ενοχές. Είσαι μοναδικός άρχοντας κουμανταδόρος μοναδικός. Οι άλλοι βρε δε πάνε…..
Τι;; νιώθεις ενοχή; Εσύ που στοιβάζεις στο νου σου τρόπους να κλέψεις το διπλανό σου και ξάφνου γίνεσαι αλληλέγγυος, γιατί εσύ και οι καταλληλότεροι που στηρίζεις δε καταφέρατε να ισομοιράσετε τα βάρη, να δείτε όλους με ίσότητα, να πεις φτάνει αρκετά τσέπωσα. Εσύ που με τα ανθρωποειδή που στηρίζεις, στήσατε μηχανισμούς ανηλεούς ανθρωποφαγίας και τώρα οδύρεσαι, κλαις, ζορίζεσαι, γιατί μια ηθική της πλάκας αναμειγμένη με τοξική ερινύα σε κάνει λίγο εύκαμπτο. Εσύ που οσφυοκάμπτεις σε ότι σε βολεύει. Εσύ ντε που στρέφεσαι σε ανθρώπους του Θεού που τους φοβάται κι ο Θεός, γιατί παίζουν τον πόνο των ανθρώπων και των αγίων στα ζάρια της ύλης, κουνώντας σου το δάκτυλο της άλλης ζωής.
Κι εσύ! κι εσύ! κι εσύ! που την σημερινή πραγματικότητα την ξορκίζεις και λες βοώντας στα κουφάρια της καμένης ερήμου… Φτάνει πια όχι άλλα θύματα, όχι άλλες τραγωδίες!
Κι εγώ από την άλλη που γράφω μαύρες κουκίδες σε σκέψης στάχτης, βράζω γιατί προσπαθώ να θάψω στη στάχτη ότι είμαι από δαύτους που δημιούργησαν τούτη την δαντική εικόνα της κοινωνίας που καταβροχθίζει, όπως οι φλόγες της κόλασης κι απ την άλλη προσεύχομαι και προσφέρω. Εσύ κι εγώ με το μυαλό μας βρε δεν έχουμε πειράξει ούτε μύγα. Άλλωστε θα ξεχαστούν όλα. Θα μπει μια μαρμάρινη στήλη εις μνήμη των αδικοχαμένων. Θα γίνουν τρισάγια και κούφια λογίδρια θα αναπεμφθούν από βερμπαλίζοντες μητροφόρους, καταλληλότερους κι άλλα ανθρωποειδή. Εμείς από κάτω θα συμφωνούμε, μπας και σώσουμε τη ρημαδοψυχή μας. Την ψυχή που δεν έχουμε και ψάχνουμε μέσα στις στάχτες, προσφέροντας ύλη σε συνανθρώπους εξαϋλωμένους , συνανθρώπους που τίποτε πλέον δε θα τους χαρίσει το χαμόγελο που εσύ κι εγώ τους στερήσαμε. Έχουμε την τύχη και «ζούμε» Καλή μας τύχη λοιπόν!!
Δημήτρης Κ. Νούλας
