«Έφερε όνειρα στα μάτια της και δάκρυσε. Και ο καθρέφτης έσπασε, γιατί κανένα υλικό δεν αντέχει όσα το ανθρώπινο μυαλό. Γιατί τα υλικά με την πίεση σπάνε, όμως οι άνθρωποι γίνονται πιο μαλακοί. Όλο και πιο μαλακοί, μέχρι να χάσουν κάθε στάλα από το μοναδικό που τους ανήκε από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, όχι την αξιοπρέπεια, μα την ελευθερία τους. Σήμερα ξανακοιμήθηκε. Στο ίδιο κρεβάτι, γνωρίζοντας πως μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ πια…».
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
Η Νεφέλη Καζάκη μας μιλά για το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο «Θα σε θυμάμαι μια Ζωή» (εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ) και μας συστήνει τους ήρωές του. «Πέρα από τους αναγκαστικούς συμβιβασμούς που κάνει ο καθένας μας στη ζωή του, το πόσο ειλικρινής θα είναι με τον εαυτό του, με τα πρέπει και τα θέλω του, το πόσο θα «ξύσει» τις γωνίες του για να ταιριάξει ή να βολευτεί δεν είναι θέμα ευκολίας ή δυσκολίας αλλά επιλογής και συνήθειας» μας απαντά στο ερώτημα «Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου» αφορμής δοθείσης από την υπόθεση του βιβλίου.
-Θα σε θυμάμαι μια ζωή… κ. Καζάκη μιλήστε μου για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου.
–Η ιστορία ξεκινάει με το θάνατο μιας νεαρής κοπέλας. Υπάρχουν δύο βασικοί χαρακτήρες. Από τη μια, η Ζωή το θάνατο της οποίας προσπαθεί να εξιχνιάσει η αστυνομία, στα είκοσι, μπλεγμένη με τα ναρκωτικά, μέσα από το ημερολόγιο και τους μονολόγους της προσπαθεί να δικαιολογήσει τις επιλογές της. Από την άλλη, η Κατερίνα, η αστυνομικός που έχει αναλάβει την υπόθεση, αποφασισμένη να «σώσει» τον κόσμο, μέσα από αυτή την ιστορία έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και τις απογοητεύσεις της.
-«Ο χρόνος μετρά ανάποδα», «Θα σε θυμάμαι μια ζωή»… Τα δυο σας βιβλία έχουν αναφορά στον χρόνο… Ποια η σχέση σας με τον χρόνο αλήθεια;
-Σε ένα σημείο του πρώτου βιβλίου ανέφερα πως ο χρόνος μετρά ανάποδα για τους ανθρώπους που ζουν χωρίς αγάπη και ελπίδα. Ευτυχώς δεν είναι αυτή η σχέση μου με τον χρόνο. Πέρα από το ότι τα δύο τελευταία χρόνια μου φαίνεται ότι περνάει πολύ γρήγορα και ότι οι ώρες της μέρας δεν είναι ποτέ αρκετές, μου αρέσει πολύ το πώς στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα μπαίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις και φαίνεται η αξία τους.
-Με ποια από τις ηρωΐδες του βιβλίου σας ταυτίζεστε περισσότερο;
-Στη φάση που το έγραφα ταυτιζόμουν περισσότερο με την Κατερίνα, την αστυνομικό. Συγκεκριμένα, με την απογοήτευση όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι σωστά και να μη βλέπεις το αποτέλεσμα που ήλπιζες γιατί μόνο η δική σου προσπάθεια δεν ήταν αρκετή.
-Είχατε εξ αρχής αποφασίσει για το τέλος που θα δώσετε στην ιστορία;
-Στην αρχή είχα αποφασίσει να έχει άλλο τέλος πιο αισιόδοξο, πιο ευχάριστο, πιο «ροζ». Το άλλαξα όταν έκανα τις διορθώσεις για να είναι πιο ρεαλιστικό.
-Πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος ο εαυτός του;
-Νομίζω πως είναι δύσκολο, καταρχάς, το να έχει κανείς συνείδηση του εαυτού του. Δεν είμαστε ίδιοι σε όλες τις συνθήκες και οι ίδιες οι συνθήκες μας αλλάζουν. Φαντάζομαι, ακόμα, ότι ο καθένας μας ερχόμενος αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη κατάσταση βλέπει μια ίσως αθέατη πλευρά του εαυτού του, ψάχνει να βρει τα πατήματά του, επαναπροσδιορίζει. Πιστεύω, βέβαια, πως τα βασικά που κουβαλάμε, ο πυρήνας μας, οι αξίες, οι αρχές, η ηθική μας, παραμένουν ως σταθερές και μας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό, δεν πιστεύω όμως ότι είμαστε ολότελα ίδιοι. Και για να απαντήσω στην ερώτηση, πέρα από τους αναγκαστικούς συμβιβασμούς που κάνει ο καθένας μας στη ζωή του, το πόσο ειλικρινής θα είναι με τον εαυτό του, με τα πρέπει και τα θέλω του, το πόσο θα «ξύσει» τις γωνίες του για να ταιριάξει ή να βολευτεί δεν είναι θέμα ευκολίας ή δυσκολίας αλλά επιλογής και συνήθειας.
-Όλες οι καταιγίδες περνάνε;
-Περνάνε ναι, όπως περνάνε μάλλον κι όλες οι λιακάδες. Αυτό όμως που έχει σημασία στο τέλος κάθε καταιγίδας είναι το πόσο προετοιμασμένο σε πέτυχε. Είναι αλλιώς να είσαι με παρέα μπροστά σε ένα τζάκι και να ακούς τη βροχή να πέφτει στη στέγη κι αλλιώς να είσαι μόνος, έξω στη βροχή, χωρίς ομπρέλα ή αδιάβροχο. Είναι σημαντικό, τελικά, το αν η καταιγίδα θα σου αφήσει ένα απλό κρυολόγημα ή μια βαριά πνευμονία.
-Όταν αποτυπώνεις κάτι πάνω στο χαρτί του δίνεις ζωή;
-Ευτυχώς όχι θα πω, γιατί έχει ατέλειωτη φαντασία ο Στ. Κίνγκ και ο κόσμος θα ήταν πολύ, πολύ τρομακτικός.
-Να φανταστώ ότι αγαπάτε την αστυνομική λογοτεχνία;
-Ναι, κυρίως γιατί βρίσκω ότι ένα αστυνομικό έργο είναι ευκολότερο να θίγει τις ανθρώπινες σχέσεις, να καταπιάνεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, τις διακρίσεις, τις ανισότητες, την υποκρισία με την οποία η νομιμότητα καλύπτει την αδικία.
| Βιογραφικό συγγραφέα | ||
|
Οπισθόφυλλο βιβλίου
«Έφερε όνειρα στα μάτια της και δάκρυσε. Και ο καθρέφτης έσπασε, γιατί κανένα υλικό δεν αντέχει όσα το ανθρώπινο μυαλό. Γιατί τα υλικά με την πίεση σπάνε, όμως οι άνθρωποι γίνονται πιο μαλακοί. Όλο και πιο μαλακοί, μέχρι να χάσουν κάθε στάλα από το μοναδικό που τους ανήκε από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, όχι την αξιοπρέπεια, μα την ελευθερία τους. Σήμερα ξανακοιμήθηκε. Στο ίδιο κρεβάτι, γνωρίζοντας πως μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ πια…»
Ζωές που τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν και μια αστυνομικός που ψάχνει να βρει ποιος φταίει προσπαθώντας να φτιάξει τη δική της.
«Βοήθεια…»
Τρέμω ολόκληρη και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα από ποτέ.
Προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί, όμως δεν έχω πολύ χρόνο.
Η κοπέλα που βρίσκεται στην αγκαλιά μου χρειάζεται βοήθεια.
Πρέπει να σταματήσω το αίμα που τρέχει από τις πληγές της.
Βγάζω το πουκάμισό μου και το δένω γύρω από το στήθος της. Με κοιτάζει…
«Βοήθησέ με…»
