Του Δικηγόρου Γεωργίου Παπασίμου,
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Είναι ένα από τα πιο γνωστά γνωμικά του θυμόσοφου Λαού μας και χρησιμεύει, προκειμένου κάποιος να θέσει το δίλημμα περί του εάν οι συνθήκες του περιβάλλοντος είναι προβληματικές ή εάν οι επιλογές κάποιου μέσα σε αυτό είναι λανθασμένες.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν το δίλημμα που τίθεται, αίρεται και μετατρέπεται σε σώρευση και των δύο, δηλαδή και ο γιαλός να είναι στραβός και λάθος να αρμενίζει κάποιος μέσα σε αυτόν, όπως, εν προκειμένω, συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας»: Με την είσοδό της στην μνημονιακή κηδεμονία, που έχει μετατραπεί σε «λαβύρινθο», το ελλειμματικό (για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση) ηγετικό οικονομικό και πολιτικό προσωπικό, το οποίο, για την διατήρηση των προνομίων του, αφενός, έχει παραχωρήσει βασικά κυριαρχικά δικαιώματα στους ξένους δανειστές και, αφετέρου, ασκεί «κοντόφθαλμες», αντιπαραγωγικές και, εν τέλει, καταστροφικές πολιτικές, εν μέσω αυτού του ευρύτερου περιβάλλοντος, του μνημονιακού «οδοστρωτήρα».
Πρόκειται για το «δράμα της Ελλάδος», που για την έξοδό της από τον μνημονιακό «λαβύρινθο», θα έπρεπε να διαθέτει έναν νέο «Θησέα», ο οποίος, όμως, δεν υφίσταται στο σημερινό κυρίαρχο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό εποικοδόμημα. Χαρακτηριστική περίπτωση των παραπάνω, αποτελεί ο ασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου, ο οποίος, με την εφαρμογή του, είναι βέβαιο, ότι θα διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και θα εξαϋλώσει μεγάλο τμήμα ελευθέρων επαγγελματιών, που δηλώνουν εισοδήματα μεταξύ 12.000,00 – 30.000,00 €, συνυπολογιζομένων και των υπερβολικών φορολογικών βαρών. Πρόκειται για καταστροφική επιλογή, σε μια Χώρα με έλλειψη σοβαρής παραγωγικής βάσης και με τεράστιο πληθυσμό μικρομεσαίων στρωμάτων, που σπρώχνει τους ελεύθερους επαγγελματίες πάσης φύσεως στο περιθώριο, στην έξοδο ή στη φοροδιαφυγή, προκειμένου να εμφανίζουν εισοδήματα κάτω των 10.000,00 €, προκειμένου να αποφύγουν την παράλογη και καταστρεπτική επιβάρυνση σε φόρους και εισφορές.
Η συνεχιζόμενη έξοδος στις καπιταλιστικές Δυτικές κοινωνίες της πιο μορφωμένης γενιάς στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, που έχει ξεπεράσει ήδη τις 500.000, αποτελεί ένα «εφιαλτικό» δείγμα, του τι περιμένει αυτή την κοινωνία, αν αυτό το κύμα γιγαντωθεί και στους νέους ελεύθερους επαγγελματίες, που βρίσκονται ήδη σε απόγνωση. Είναι βέβαιο, ότι δεν μπορεί να βρεθεί Χώρα στον πλανήτη, ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, που να δημεύει το 60 – 80% του εισοδήματος κάποιου, που εργάζεται 10 – 15 ώρες την ημέρα (όπως συμβαίνει στους ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες και λοιπούς μικρομεσαίους επιχειρηματίες). Και όλα αυτά να «εξαϋλώνονται», όχι προς την υλοποίηση ενός σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης για το μέλλον της Χώρας, αλλά για την διατήρηση των προνομίων μιας παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και ενός ελλειμματικού, όπως αποδείχθηκε, πολιτικού προσωπικού, το οποίο πεισμόνως διατηρεί αλώβητα τα προνόμιά του, ενώ η Χώρα, που «διοικεί», έχει χρεοκοπήσει και ενός δυσκίνητου και «πελατειακού» γραφειοκρατικού Κράτους. Ειδικότερα, ως προς το τελευταίο, είναι προφανές, ότι το Ελληνικό Δημόσιο θα έπρεπε, ήδη, να εκσυγχρονισθεί και να γίνει αποτελεσματικό με καθαρή στόχευση, την εξυπηρέτηση των Ελλήνων πολιτών, αλλά και την υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου οικονομικής ανασυγκρότησης, και όχι να αποτελεί «λάφυρο» της κάθε φορά σχηματιζόμενης μειοψηφικής στην κοινωνία κοινοβουλευτικής «πλειοψηφίας».
Δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα, εν μέσω περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, ασκούνται πολιτικές, οι οποίες οδηγούν στην πλήρη διάλυση και αποδυνάμωση της εναπομείνασας οικονομικής βάσης της Χώρας. Αντιθέτως, θα έπρεπε να υπάρχει σχέδιο, που να υλοποιούνταν για ενίσχυση του πρωτογενούς αγροτικού τομέα, με στόχο την εξάλειψη του «αγροτικού παραδόξου», της ελλειμματικότητας, δηλαδή, της Χώρας σε αγροτικά προϊόντα, την στοχευμένη ανάπτυξη ισχυρών μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον διατροφικό τομέα και στην μεταποίηση του ορυκτού πλούτου και στην επιθετική ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα των σύγχρονων υπηρεσιών, που θα έπρεπε να είναι «πεδίο λαμπρό» για την Χώρα, λόγω της γεωγραφικής θέσης της, σε συνδυασμό με την υψηλή μόρφωση, που έχει σήμερα η νέα της γενιά.
Όπως γίνεται, όμως, αντιληπτό στον καθένα βιωματικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν πραγματοποιείται σήμερα στην Χώρα, ούτε σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί από την σημερινή πολιτικοοικονομική εξουσία, με συνέπεια «και ο γιαλός να είναι στραβός και στραβά να αρμενίζουμε».
