Οι Τούρκοι τον λένε Κιζίλ Ιρμάκ, που σημαίνει Κόκκινος Ποταμός. Οι Έλληνες, πάλι, τον λένε Άλυ, ονομασία που συναντάται στον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Στράβωνα και άλλους και σημαίνει αρμυροπόταμος. Και τα δύο ονόματα ταιριαστά, μια και ο ποταμός έχει αρμυρή γεύση και χρώμα κόκκινο, καθώς πηγάζει από έδαφος με κόκκινο χρώμα με αποθέματα ορυκτού αλατιού. Η Σόφη Θεοδωρίδου με το νέο της βιβλίο με τίτλο «Πορφυρό ποτάμι» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) μας παρουσιάζει τη ζωή των τελευταίων Ελλήνων σε μία μικρή γωνιά της Καππαδοκίας και παράλληλα την ιστορία μία ακατάλυτης μα αδιέξοδης αγάπης στη σκιά της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Ανταλλαγής των πληθυσμών.«Το «Πορφυρό Ποτάμι» συμβολίζει την ίδια την Καππαδοκία, αλλά και τις δυσκολίες που αναμένουν την κεντρική ηρωίδα του νέου της βιβλίου στη ζωή της κι οι οποίες θα τη «ματώσουν» ουκ ολίγες φορές από τη γέννησή της ακόμη», όπως μας λέει η ίδια η συγγραφέας.
Με αφορμή το νέο της βιβλίο είχαμε μαζί της μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση…
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Πορφυρό ποτάμι… Μπορείτε να μου περιγράψετε την υπόθεση του βιβλίου σας εν συντομία;
-Μέσα από την προσωπική ιστορία δύο νέων, τους οποίους δένει από την παιδική ηλικία μια αγάπη ακατάλυτη αλλά αδιέξοδη, όπως αποδεικνύει η ζωή, παρακολουθούμε τη ζωή και τα πάθη των Ρωμιών της Καππαδοκίας αλλά και των Τούρκων συγχωριανών τους ως την Καταστροφή και την Ανταλλαγή των πληθυσμών, οπότε και μεταφερόμαστε στην Ελλάδα και τον αγώνα τους για επιβίωση. Παράλληλα, μαζί με τους ήρωές μου, ταξιδεύουμε στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα στην Οδησσό, όπου επίσης υπάρχει ελληνισμός.
-Πρόκειται για πραγματική ιστορία;
-Είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία το βιβλίο, δεν παύει όμως να είναι μυθιστόρημα, που σημαίνει ότι παρεμβαίνει σε αρκετά σημεία η δική μου φαντασία να αναπληρώσει τα κενά αλλά και να αλλάξει κάποιες φορές τα δρώμενα.
-Γιατί διαλέξατε την Καππαδοκία για να «τοποθετήσετε» την ιστορία σας;
-Γιατί ήθελα να «αγγίξω» την ιδιαίτερη ιστορία της περιοχής αυτής, για την οποία θεωρώ ότι γνωρίζουμε ελάχιστα ως Έλληνες αλλά και γιατί η αληθινή ιστορία στην οποία βασίζεται το έργο μου διαδραματίζεται εκεί.
-Πορφυρό ποτάμι; Τι συμβολίζει;
-Συμβολίζει την ίδια την Καππαδοκία, αφού ο Άλυς ή ΚιζίλΙρμάκ για τους Τούρκους, που σημαίνει Κόκκινος ποταμός, είναι το μεγαλύτερο ποτάμι της Καππαδοκίας, αλλά και τις δυσκολίες που αναμένουν την κεντρική μου ηρωίδα στη ζωή της κι οι οποίες θα τη «ματώσουν» ουκ ολίγες φορές από τη γέννησή της ακόμη.
-Μικρά Ασία… σας μαγεύει;
-Με μαγεύει, πράγματι. Μα είναι και τόσο τραγικά τα γεγονότα που συνδέονται με το κομμάτι αυτό της γης, όπου μεγαλούργησε ο Ελληνισμός για αιώνες, που, τουλάχιστον εμένα προσωπικά, με συγκινούν και με «καλούν» να τα αγγίξω.
-Είσαστε ποντιακής καταγωγής. Θεωρούσατε καθήκον να γράψετε ένα βιβλίο για τη Μικρά Ασία (έχετε γράψει και «Το κορίτσι από τη Σαμψούντα», «Η νύφη φορούσε μαύρα» με αναφορές σε εκείνη την περίοδο);
-Δε θα το χαρακτήριζα καθήκον. Δε με ενθουσιάζει η ιδέα της στρατευμένης τέχνης. Ασφαλώς έχει να κάνει με την προσφυγική μου καταγωγή το γεγονός ότι τα γεγονότα εκείνης της περιόδου με συγκινούν, δεν το αρνούμαι, οπότε είναι φυσικό να λαχταρώ να τα αγγίξω και να αναζητώ έμπνευση μέσα από τις αληθινές ιστορίες που γράφει η ίδια η ζωή. Εν ολίγοις, γράφω ό, τι με εμπνέει.
-Ποια είναι τα συναισθήματά σας όταν σκέφτεστε τις χαμένες πατρίδες;
-Συγκίνηση, όπως προανέφερα ήδη, πόνος και μια νοσταλγία περίεργη, σαν να περνάει τελικά η ανάμνηση κι η λαχτάρα για την παλιά πατρίδα μέσα απ’ το ίδιο το αίμα από γενιά σε γενιά.
-Η ζωή, η μοίρα καιη ιστορία στήνουν παγίδες στους ανθρώπους;
-Τόσο πολλές και τόσο ευφάνταστες που η φαντασία του συγγραφέα ωχριά μπρος στις δικές τους παγίδες.
-Πόσο δύσκολο ήταν να συμπεριλάβετε τα μεγάλα γεγονότα εκείνης της εποχής στο βιβλίο σας. Η αλήθεια είναι ότι το έχετε κάνει αριστοτεχνικά χωρίς να κουράζουν οι ιστορικές αναφορές τον αναγνώστη.
-Είναι όντως αρκετά δύσκολο. Θα έλεγα ότι είναι το προσωπικό μου στοίχημα κάθε φορά. Χαίρομαι πολύ που πιστεύετε ότι το πέτυχα και τούτη τη φορά.
