Ημέρα της μητέρας σήμερα. Μία μέρα γεμάτη χαρά. Μία μέρα που οι μαμάδες θα πάρουν τα δώρα που με φροντίδα και πολύ αγάπη ετοίμασαν τα παιδιά τους. Μία μέρα που οι μαμάδες γιορτάζουν. Όχι όμως αυτή η μαμά. Όχι αυτή η μάνα που βλέπει μέρα με τη μέρα το δικό της παιδί να υποφέρει στο παγερό δωμάτιο της εντατικής. Αυτή η μαμά δεν θα γιορτάσει σήμερα. Δάκρυα θα κυλήσουν στα μάτια της γιατί δεν μπορεί να έχει το πολυτιμότερο δώρο που θα μπορούσε να της χαρίσει κάποιος. Δεν μπορεί να «γευτεί» την αγκαλιά της μικρής της, της μικρής Ραφαέλας που μήνες τώρα λιώνει στην εντατική. Ένα παιδάκι μια σταλιά που δεν πρόλαβε να νιώσει το χάδι της μάνας, ίσως να τη ζεσταίνει το δάκρυ που κυλά στα μαγουλάκια της κάθε φορά που σκύβει να τη φιλήσει την ώρα του επισκεπτηρίου. Κάθε φορά που της ψιθυρίζει στο αυτί της ότι την αγαπά, κάθε φορά που πρέπει να φύγει και να αφήσει το κοριτσάκι της μόνο του στο κρύο δωμάτιο της εντατικής και ραγίζει η καρδιά της, αλλά της δίνει την υπόσχεση ότι θα παλέψει μέχρι να σταματήσει να αναπνέει για να τη σώσει. Σε αυτή τη μητέρα, στη μητέρα της μικρής Ραφαέλας, εμείς αφιερώνουμε σήμερα αυτή τη μέρα. Γιατί η μάνα φαίνεται στα δύσκολα, η μάνα έχει εκπληρώσει το ρόλο της όταν πολεμά για το παιδί της και η Αντιγόνη κάθε μέρα εδώ και μήνες παλεύει για να κάνει καλά η μικρή της.
Κρατά τη φωτογραφία του παιδιού της στην εντατική και ζητάει απελπισμένη βοήθεια. Μας στέλνει έκκληση απελπισίας να βρεθεί λύση επιτέλους για το παιδί της. Μας έστειλε τη φωτογραφία του παιδιού της για να καταλάβουμε όλοι πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και μας απηύθυνε έκκληση: Σώστε το παιδί μου. Μας συγκλόνισε… Δεν έχουμε λόγια. Τι να πεις σε αυτή τη μάνα; Να της πεις όλα θα πάνε καλά; Κουράστηκε να το ακούει, θέλει επιτέλους να το δει και στην πράξη. Σήμερα η Αντιγόνη δεν θέλει δώρα κι ευχές, θέλει πράξεις χειροπιαστές. Θέλει το μοναδικό δώρο που έχει αξία, να μεταφερθεί επιτέλους το παιδί της στο εξωτερικό για να το δει μία μέρα να χαμογελά.
