![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="614" width="1024" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Οι νυχτερίδες μπορεί να έχουν κακή φήμη, αλλά η συμβολή τους στο οικοσύστημα και την ανθρώπινη φύση κάθε άλλο παρά ασήμαντη είναι
Το εύρημα, αν και έμμεση παρατήρηση, είναι μια δυνητικά οδυνηρή απόδειξη των οφελών που αποκομίζει η κοινωνία από τη φύση – και, με τη σειρά του, του θανατηφόρου κόστους για τον άνθρωπο όταν χάνεται η βιοποικιλότητα.
Σε όλο τον κόσμο, η φύση – και κατ’ επέκταση, οι άνθρωποι – έχουν πρόβλημα. Εκατοντάδες χιλιάδες φυτά και ζώα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν για πάντα λόγω της καταστροφής των οικοτόπων, της κλιματικής αλλαγής και άλλων ανθρώπινων δραστηριοτήτων, μια κρίση εξαφάνισης δυνητικά ισοδύναμη με τον αστεροειδή που εξαφάνισε τους περισσότερους δεινόσαυρους. Σε απάντηση, τα έθνη έχουν υποσχεθεί να προστατεύσουν περίπου το ένα τρίτο της γης και των ωκεανών για να διατηρήσουν τα οικοσυστήματα που είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια, οι ερευνητές έχουν αποκαλύψει πολλούς από τους κρυμμένους τρόπους με τους οποίους τα υγιή οικοσυστήματα βοηθούν τους ανθρώπους να ευδοκιμήσουν. Η αύξηση των λύκων στο Ουισκόνσιν είχε ως αποτέλεσμα λιγότερα αυτοκίνητα να συγκρούονται με ελάφια, για παράδειγμα, ενώ η μείωση των αμφιβίων στην Κεντρική Αμερική οδήγησε σε αύξηση των κρουσμάτων ελονοσίας.
Σύνδρομο λευκής μύτης
Για τις νυχτερίδες, το πρόβλημα ξεκίνησε πριν από περίπου δύο δεκαετίες, όταν οι βιολόγοι βρήκαν μια σπηλιά στα βόρεια της Νέας Υόρκης γεμάτη με πτώματα νυχτερίδων. Οι μύτες τους ήταν καλυμμένες με λευκό χνούδι. Ήταν ένας μύκητας, που πιθανότατα εισήχθη από την Ευρώπη ή την Ασία, ίσως μέσω της μπότας ενός πεζοπόρου – επιτέθηκε στις νυχτερίδες κατά τη διάρκεια του χειμερινού ύπνου τους.
Η θανατηφόρα ασθένεια ονομάστηκε σύνδρομο λευκής μύτης. Γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα, φτάνοντας σε 40 πολιτείες. Ο μύκητας δεν μολύνει τους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους αφήνει αλώβητους. Ενώ η ζημιά στις ίδιες τις νυχτερίδες είναι σαφής – το παθογόνο έχει εξαλείψει περισσότερο από το 90% ορισμένων ειδών – η ευρύτερη επίδραση της απώλειας των αδηφάγων εντομοφάγων σε ολόκληρο το οικοσύστημα ήταν ασαφής.
Για να διαπιστώσει αυτές τις επιπτώσεις, ο Eyal Frank, περιβαλλοντικός οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, συνέκρινε τη χρήση εντομοκτόνων και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας σε κομητείες των ΗΠΑ όπου ο μύκητας έχει εντοπιστεί με εκείνους όπου δεν έχει ακόμη βρεθεί.
Ο Frank διαπίστωσε ότι μεταξύ 2006 και 2017, οι αγρότες αύξησαν τη χρήση φυτοφαρμάκων κατά περίπου 31% σε κομητείες όπου οι νυχτερίδες έπεφταν νεκρές λόγω ασθενειών.
Γνωρίζοντας ότι οι ενώσεις που σκοτώνουν παράσιτα μπορούν να εξαπλωθούν μέσω του αέρα και του νερού πέρα από τα αγροκτήματα και να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία αφού εισέλθουν στο σώμα των ανθρώπων, ανέλυσε επίσης τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας σε κάθε κομητεία και είδε μια αύξηση σχεδόν 8% σε μέρη όπου οι νυχτερίδες χτυπήθηκαν από την ασθένεια. Ο Frank εξέτασε αν τα αποτελέσματά του εξηγούνταν με κάποιο τρόπο από άλλους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της επιδημίας οπιοειδών ή της ανεργίας, και δεν είδε καμία επίδραση.
«Οι νυχτερίδες είναι ένα φανταστικό παράδειγμα ενός είδους από το οποίο μας αρέσει να κρατάμε αποστάσεις, αλλά έχουν πραγματικά αντίκτυπο όσον αφορά τον ρόλο που παίζουν στα οικοσυστήματα», δήλωσε ο Frank.
Μια «εντυπωσιακή» επίδραση στους ανθρώπους
Ο Frederik Noack, περιβαλλοντικός οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, βρήκε τα ευρήματα αξιόπιστα και έδειξε πώς οι τεχνολογικές λύσεις όπως τα φυτοφάρμακα είναι συχνά ένα φτωχό υποκατάστατο των υπηρεσιών που παρέχει η φύση. Η μελέτη εκτιμά ότι το σύνδρομο λευκής μύτης κοστίζει στους αγρότες περίπου 27 δισεκατομμύρια δολάρια συνολικά.
Ωστόσο, πρόσθεσε ότι η μελέτη εξακολουθεί να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα για περαιτέρω έρευνα, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο τα μωρά εκτίθενται σε εντομοκτόνα, όπου οι νυχτερίδες που τρώνε έντομα συγκεντρώνονται σε όλη τη χώρα και γιατί η μελέτη δεν βρήκε καμία επίδραση σε άλλα αποτελέσματα υγείας, όπως το βάρος γέννησης.
Άλλοι επιστήμονες αγωνίζονται τώρα να βρουν έναν τρόπο να σταματήσουν την εξάπλωση του μύκητα, αναπτύσσοντας υπεριώδη φώτα στους τοίχους των σπηλαίων και χορηγώντας εμβόλια στις ίδιες τις νυχτερίδες για να εξαλείψουν την ασθένεια.