Γιατί ο Παντελής Παντελίδης υπήρξε ένα μοναδικό φαινόμενο
Μοιράστηκε τραγούδια με αυτούς που γούσταρε πραγματικά προεξάρχοντος του Βασίλη Καρρά. Και εν τέλει, την έκανε για εκεί πάνω, έπειτα από ένα βράδυ που έπαιξε και με το χαρτί και με το μπουκάλι, έχοντας πλάι του από την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς (και της ζωής του), δυο ωραίες γυναίκες… Πριν ξεκινήσει την τελευταία παρτίδα, τραγουδούσε. Τραγουδούσε μέχρι τελικής πτώσης… Έκανε πρόβες επί προβών, ώστε ο κόσμος που θα πήγαινε να τον ακούσει, Παντελιδικοί ή απλά από περιέργεια, να φύγουν από το Κέντρο που θα εμφανιζόταν, επιβεβαιώνοντας όσα είχαν μάθει για τον Παντελή.
Ότι ήταν δηλαδή «φαινόμενο». Για εκείνους. Για τον εαυτό του ήταν απλά ένας τύπος που έκανε αυτό που γούσταρε. Πάντα και παντού. Ένας άντρας που ευχαριστήθηκε τα πάθη του όσο λίγοι. Το τραγούδι, τις γυναίκες, το χαρτί, το μπουκάλι, το τιμόνι… Κάποιες φορές και όλα μαζί, ταυτόχρονα. Από ένα σημείο και μετά ο Παντελής δεν ήθελε να αφήσει το γκάζι. Και δεν το άφησε… Πήγε με χίλια, λιώμα στον γκρεμό… Το καντήλι που δεν σβήνει ποτέ, εκεί στη Βουλιαγμένης, είναι για την ψυχή του Παντελή… Αλλά μοιάζει και με τη φλόγα που πρέπει να έχει αναμμένη στην ψυχή του ο κάθε άντρας.
Για να μένει ζωντανός. Για να ζει κι όχι απλά να περιμένει να πεθάνει…