Η μουσική έχει τη δύναμη να συνδέει τις ψυχές, να θεραπεύει και να ανακαλεί τις πιο βαθιές μας αναμνήσεις. Στην ιστορία που θα διηγηθούμε ένας γιος πήρε το πιάνο του και έπαιξε μουσική στους καταρράκτες της Παλαιοκαρυάς, κάνοντας ένα μουσικό μνημόσυνο στη μητέρα του, που έφυγε από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο.
Η μουσική έγινε η γέφυρα που ένωσε τις ψυχές τους, ακόμα και μετά το θάνατο. Ο πόνος της απώλειας, η δύναμη της μουσικής και η σημασία του να ζούμε κάθε στιγμή με νόημα, όλα σε μια εικόνα, σε κάθε νότα. Το πιάνο στους καταρράκτες της Παλαιοκαρυάς δεν ήταν απλώς μια μουσική παράσταση, αλλά ένας φόρος τιμής, μια πράξη αγάπης και μνήμης.
Η ιστορία από ανάρτηση του Melachrinos Velentzas
Ο όγκος είχε φωλιάσει στο λαιμό της. Δυσκολευόταν πια να αρθρώσει τις λέξεις. Εκείνες τις τελευταίες μέρες καθόμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της. Είχε ησυχία. Κοιταζόμασταν στη σιωπή για ώρα. Από αμηχανία πότε πότε παίρναμε το βλέμμα μας μακριά. Για να συναντηθούμε πάλι.
«Θα πεθάνω;» με ρώτησε.
«Μπορεί» της απάντησα.
Τη βοήθησα να ξαπλώσει στο κρεβάτι της. Τη φίλησα στο μέτωπο και τη χαιρέτησα. Έπρεπε να φύγω για την Ιρλανδία που σπούδαζα τότε. Μου έκανε νόημα με τα μάτια της.
«Τι;» τη ρώτησα βιαστικά.
«Θέλω να μιλήσουμε» μου είπε αργά και σταθερά.
«Πρέπει να φύγω τώρα μαμά! Δε θα προλάβω. Αλλά θα ξανάρθω!»
Τη φίλησα για μία τελευταία φορά.
Φεύγοντας στάθηκα στο ξύλινο κατώφλι της πόρτας του δωματίου κι έμεινα να την κοιτώ. Εκείνη δε με έβλεπε. Το δικό της βλέμμα απλωνόταν χαμένο πάνω στο λευκό τοίχο του δωματίου.
Έφυγα.
Έφυγε κι εκείνη μετά από λίγες μέρες. Από τον καρκίνο.
Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε τελικά.
Κουβαλώντας το πιάνο μου στα χέρια για να παίξω σε αυτούς τους γαλήνιους φυσικούς τόπους της Ελλάδας, θυμάμαι πόσο σημαντικό είναι να μην κυνηγάμε το χρόνο. Να μην αναβάλλουμε τα πράγματα. Μα ούτε και να κάνουμε περισσότερα από όσα είναι η ώρα μας να κάνουμε. Θυμάμαι κάθε φορά πόσο σημαντικό είναι αν μπορούμε να ζούμε με τρόπο που να είναι «τόσο όσο».
Δεν είμαστε παρά σύντομες φευγαλέες νότες μιας επίγειας μελωδίας που θα ηχήσει σε αυτόν τον κόσμο για συγκεκριμένο χρόνο. Μέχρι το τέλος.
Υ.Γ.: Της άρεσε πολύ να της παίζω πιάνο. Της ξαναέπαιξα σε αυτό το σημείο που βλέπετε.
Μιλήσαμε τελικά.
Camera: Vasiliki Chletsi
Sound Design: Λευτέρης Δούρος
