Το ιστορικό χωριό Χαλίκι, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 1.150 μ., είναι το δυτικότερο χωριό του νομού Τρικάλων και της Θεσσαλίας.
Τη μακραίωνη κατοίκηση του χωριού επιβεβαιώνουν ιστορικές μαρτυρίες, οι οποίες αναφέρουν ότι στην ίδια θέση υπήρξε η «παρά τον Αχελώον» αρχαία Χαλκίς.
Αυτό ήταν το όνομα του χωριού μέχρι τον 18o αιώνα. Κατά ή μετά την τουρκοκρατία καθιερώθηκε το όνομα Χαλίκι, που προέρχεται είτε από τα άσπρα χαλίκια του Αχελώου, στα οποία και το ίδιο το ποτάμι (στη νηπιακή του μορφή) χρωστά το δεύτερο όνομά του (Ασπροπόταμος) είτε από παραφθορά του Χαλκίς.
Η μαγεία της φύσης είναι στο έπακρον και εσύ το μοναδικό που σκέφτεσαι είναι, “αφήστε με εδώ για πάντα”.
Το Χαλίκι απέχει 97 χλμ. από τα Τρίκαλα και μόλις 23 χλμ. από το Μέτσοβο και είναι μια καταπληκτική βόλτα με μία διαδρομή μέσα από δάση οξιάς, βελανιδιάς, καστανιάς… εκέι που συναντάς μονάχα νερά, ποτάμια, γεφύρια και μικρούς καταρράκτες.
Πορεύεσαι από την περιοχή Ασπροποτάμου προς Μέτσοβο και αντικρίζεις απέναντι σου τις βουνοκορυφές της Πίνδου
Η θερμοκρασία στο απόλυτο ναδίρ και μια απόλυτη ησυχία παντού. Είναι χειμώνας, το αποκορύφωμα της ερημιάς, ψυχή ζώσα στον άκρατο ορίζοντα. Εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά, βλέπω καπνό να ανεβαίνει από μια καμινάδα τζακιού. Έχω φτάσει στο Χαλίκι, στις πλαγιές του όρους Λάκμος, ένα κόμματι της οροσειράς την Ν. Πίνδου.
Σβήνω την μηχανή του αυτοκινήτου για να ακούσω τα «γάργαρα» νερά να τρέχουν. Εκεί στην πλατεία που έχω παρκάρει δεν χάνω την ευκαιρία να ρίξω και μια ματιά στον ναό της Αγίας Παρασκευής που είναι χτισμένος το 1725.
Περπατώντας στα σοκάκια του χωριού, ξαφνικά αρχίζει να μου έρχεται στ’ αυτιά μουσική και μάλιστα γνωστά ακούσματα, από κλαρίνα. Εκεί πλέον σταματώ να ακολουθώ τις αισθήσεις μου και ακολουθώ την περιέργεια μου.
Ανάμεσα στα πέτρινα σπιτάκια και το χιόνι, «πέφτω» πάνω σε ένα καταπληκτικό καφέ, μπαράκι, μεζεδοπωλείο….το «Μπαράκι του Χρήστου» το Λα Βερλίγκα ( la verliga) που είναι σχεδόν πάντα ανοικτό και το τζάκι καπνίζει.
Βασικά, δεν είναι ένα απλό μπαράκι, είναι ένα πολυσύνθετο μέρος: Είναι λίγο από Μπαράκι, κάτι από Εστιατοριάκι και εννοείται και λίγο Τσιπουράδικο, όπως θα ήθελες να το περιγράψεις.
Το όνομα του μαγαζιού προέρχεται από την “θρυλική” δρακόλιμνη της Πίνδου, Βερλίγκα ή Βρίγγα, που στα βλάχικα σημαίνει κύκλος. Είναι σε υψόμετρο 2.050 μέτρα, στρογγυλή και καταλαμβάνει έκταση περίπου 10 στρεμμάτων. Σχηματίζεται από δέκα φιδόμορφες νεροσυρμές που αποτελούν την αρχή του Αχελώου ποταμού.
Δεν προλαβαίνω να φτάσω και ο Χρήστος πετάγεται να με υποδεχθεί.
Ο Χρήστος Ζαχαρής είναι παλαιός Διαφημιστής & Δημοσιογράφος, ο οποίος εγκατέλειψε εδώ και καιρό “τον πολιτισμό” για να γίνει ο «ακρίτας και Φύλακας Άγγελος της περιοχής» και μόνιμος κάτοικος τα τελευταία 18 χρόνια! Ο Χρήστος είναι μια τρομερή φυσιογνωμία. ήρεμος, πολύ ομιλητικός και περιγραφικός, με άποψη για πολλά θέματα και ένα ‘θεματικό χιούμορ’.
Ακολουθήστε τη διαδικτυακή σελίδα του Χρήστου Ζαχαρή ΕΔΩ !
Το Χαλίκι κατά τον Χρήστο (με στοιχεία και αποδείξεις. . .) είναι ο Ομφαλός της Ελλάδας.
Εκεί λοιπόν αρχίζουν τα μεζεδάκια, τα τσιπουράκια και οι συζητήσεις για την ιστορία του τόπου, τους πελάτες που του αναλύουν το μέλλον της χώρας μας και τις δοσοληψίες των πολιτικών, σε αυτό το σημείο η συζήτηση έχει πάρει φωτιά, μπορεί να έφταιγε το τσίπουρο που έκανε πολύ καλή δουλειά!
Ο Χρήστος λειτουργεί τα τελευταία 3 χρόνια το μοναδικό ιντερνετικό ραδιόφωνο Laverliga.gr το οποίο όλο το 24ωρο παίζει αυθεντικά βλάχικα, δημοτικά τραγούδια και κλαρίνα, απ’ αυτά που κοντεύαμε να ξεχάσουμε. Η μουσική του παραμένει σταθερή αξία…βλάχος με την βούλα, αλλά αν θέλεις και καμία παραγγελιά δεν σου χαλάει χατίρι με κανένα Ροκ «παραδοσιακό» άκουσμα…Εκεί λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε, γλεντήσαμε και χαρήκαμε την ομορφιά της «παρθένας» φύσης. Άλλωστε, τόση ηρεμία και ησυχία δεν μπορείς να βρεις πουθενά. Θα έλεγα με το χέρι στην καρδιά ότι είναι πραγματικά μια βιωματική εμπειρία που αξίζει να ζήσει κάποιος στο σύνολο της.
Αξίζει να επισκεφθείτε τον Χρήστο, τον μοναδικό κάτοικο του Χαλικιού! Άλλωστε, τέτοια μέρη και ανθρώπους που κρατούν τον ιστό της επαρχίας, με κουλτούρα και άποψη ζωής πρέπει να τα κρατάμε ζωντανά και να τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Αυτοί οι άνθρωποι και τα μέρη είναι από μόνα τους μια αφήγηση, μια μοναδική εμπειρία και πρέπει να επιβραβεύονται.
moneyandlife.gr
