Παρακολουθούμε την… πικρή ιστορία της μικρής Ραφαέλας εδώ και 7 περίπου μήνες. Μία ιστορία που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβρη σε ένα τροχαίο όπου το μόλις λίγων μηνών κοριτσάκι από τα Τρίκαλα τραυματίστηκε σοβαρά. Η περίπτωσή της αντιμετωπίστηκε με κρανιεκτομία κι έκτοτε νοσηλεύεται στην εντατική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Όλο αυτό το διάστημα η ιστορία της έχει γίνει γνωστή από την περιπέτειά της, αλλά και τα προσκόμματα που βάζει η γραφειοκρατία στη βελτίωση της υγείας της. Χρειάστηκαν παρεμβάσεις για να επανέλθει από την ΜΕΘ Ενηλίκων στη ΜΕΘ παίδων και πολλές πιέσεις για να πάρει η οικογένεια το χαρτί του φυσιάτρου που λέει ότι απαιτείται μεταφορά σε εξειδικευμένο κέντρο του εξωτερικού για θεραπεία κι αποκατάσταση. Κι όταν όλα αυτά λύθηκαν επιτέλους κι όλοι χαρήκαμε, ένα νέο εμπόδιο μπαίνει στην ελπίδα. Η μικρή Ραφαέλα δεν μπορεί να μεταφερθεί στο εξωτερικό γιατί το προσωπικό του ΕΚΑΒ δεν έχει καθόλου εμπειρία σε σχέση με κρανιεκτομημένους ασθενείς. Το έγγραφο αναφέρει τα ακόλουθα:
Το θέμα της αεροδιακομιδής δεν είναι το μόνο που πρέπει να αντιμετωπίσει η οικογένεια. Οι καθυστερήσεις μέχρι σήμερα, όπως μας λέει η μητέρα του παιδιού, Αντιγόνη Γάτου δημιουργούν νέα δεδομένα, καθώς η ιατρική γνωμάτευση αναφέρει ότι πρέπει να γίνει επέμβαση στο παιδί για διαγνωστικές άλλα και θεραπευτικές ενέργειες, επεμβατικού χαρακτήρα, οι οποίες όμως με την έναρξη της εφαρμογής τους θα ακυρώσουν τη δυνατότητα της μεταφοράς της μικρής στο εξωτερικό. «Ως εκ τούτου οι ενδεικνυόμενες άμεσες νευροχειρουργικές παρεμβάσεις δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα, αλλά σε νευροχειρουργικό κέντρο συνεργαζόμενο με το εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης του εξωτερικού που θα μεταφερθεί. Κρίνεται απαραίτητη η άμεση μεταφορά της ασθενούς σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης του εξωτερικό, όχι μόνο για την άμεση ένταξή της σε πρόγραμμα αποκατάστασης, αλλά και για την έγκαιρη διενέργεια των νευροχειρουργικών περαιτέρω ενεργειών» αναφέρεται στη γνωμάτευση.
Πλέον η μητέρα, ενώ μέχρι σήμερα αναζητούσε κέντρο αποκατάστασης στο εξωτερικό, έχει ξεκινήσει έναν καινούργιο αγώνα (μόνη της χωρίς καμία βοήθεια) να βρει κλινική όπου θα γίνουν οι νευροχειρουργικές παρεμβάσεις. Πράγμα που δεν θα χρειαζόταν να γίνει αν ήδη βρισκόταν στο εξωτερικό και δεν παρέμενε όλους αυτούς τους μήνες στην εντατική, όταν μπορούσε στο εξωτερικό να έχει μία καλύτερη ιατρική αντιμετώπιση του προβλήματος. «Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες σε κανέναν. Αυτό που νιώθω είναι πικρία για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Για όλα αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν μέχρι σήμερα για να βοηθηθεί το παιδί μου» λέει η μητέρα της μικρής.
Κι εμείς διερωτόμαστε τι πρέπει να γίνει επιτέλους για να δοθεί μία ελπίδα σε αυτό το παιδί. Γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί λύση; Μία μητέρα η οποία βλέπει το παιδί, που πριν λίγο καιρό έφερε στη ζωή, σε αυτή την κατάσταση έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Έμαθε νόμους, να ερμηνεύει ιατρικούς όρους, να αναζητά λύσεις για πράγματα που θα έπρεπε να είναι λυμένα εδώ και καιρό. Ποιος είναι αυτός τελικά που αποφασίζει για το αν θα ζήσει ή θα χαθεί αυτό το παιδί; Αν αυτό δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου τότε ποιο είναι; Που πήγαν οι υποσχέσεις μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών ότι το θέμα θα λυθεί; Και τώρα τι; Ποιος μπορεί να δώσει μία απάντηση σε αυτή την οικογένεια; Ποιος μπορεί να δώσει μία απάντηση σε αυτή τη μάνα; Ποιος μπορεί να δώσει μία απάντηση σε αυτό το παιδί; ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ.
