Αλήθειες και ψέματα, σωστές και λάθος αποφάσεις -οι οποίες σημαδεύουν ζωές- κι ο έρωτας που κάνει τα αδύνατα δυνατά ως επιστέγασμα, μπερδεύονται στο νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της Μαρίνας Πετροπούλου με τίτλο «Σελήνη» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ). Τα πάντα: η χαρά, η λύπη, η θλίψη, η ευτυχία, αποτελούν απόρροια των επιλογών και των πράξεών μας και στο βιβλίο παρακολουθούμε έναν αγώνα γεμάτο εκδίκηση, μίσος, λάθη, κατανόηση, αγάπη και ίσως λύτρωση στο τέλος.Το μυθιστόρημα ξεκινά με την εγκατάλειψη ενός βρέφους από τη μητέρα του. Ένα θέμα που έχει απασχολήσει την επικαιρότητα έντονα μέσα στη χρονιά που διανύουμε. «Παρά τη σημερινή πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, κάποια ιδιαίτερα κοινωνικά φαινόμενα παραμένουν ακόμα το ίδιο οπισθοδρομικά και δύσκολα» μου λέει η συγγραφέας όταν τη ρωτώ ποιο ήταν το ερέθισμα για να γράψει τη «Σελήνη». Η ίδια παραδέχεται ότι «Είναι επιβεβλημένο κάποια μυστικά να μένουν πάντα μυστικά» καθώς, όπως μου λέει, «Το μυστικό άλλωστε έστω και σαν ιδέα, είναι κάτι που ίσως δεν έγινε ή δεν υπήρξε ποτέ».
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
–«Σελήνη»… κ. Πετροπουλου μιλήστε μου για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου.
-Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που σε τρυφερή ηλικία και με παράδοξο τρόπο, μαθαίνει πως δεν είναι βιολογικό παιδί των ανθρώπων που θεωρούσε γονείς της. Από εκεί και πέρα, η ζωή της γεμίζει αμφιλεγόμενα συναισθήματα, επιδιώξεις και μεθοδεύσεις προς έναν μοναδικό δίκαιο ή άδικο στόχο.
-Το μυθιστόρημα ξεκινά με την εγκατάλειψη ενός βρέφους από τη μητέρα του. Ένα θέμα που έχει απασχολήσει την επικαιρότητα έντονα μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Από που πήρατε το ερέθισμα για να γράψετε το βιβλίο σας;
-Τυχαία είδα μια σκηνή από Ελληνική ταινία μιας δύσκολης εποχής. Η σκηνή εκείνη, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι παρά την σημερινή πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, κάποια ιδιαίτερα κοινωνικά φαινόμενα παραμένουν ακόμα το ίδιο οπισθοδρομικά και δύσκολα.
-Η Σελήνη γεννήθηκε μια νύχτα με πανσέληνο και σημαδεύτηκε με το όνομά της;
–Μία δικιά μου αστεία παιδική φοβική εμμονή με έχει κάνει να αποφεύγω την πανσέληνο. Η δήθεν απατηλή λάμψη της που φορτώνει με δεινά τους ανθρώπους, όσο ανόητη και αν παραδέχομαι πως είναι, άλλο τόσο θεωρώ απαραίτητο να την ξορκίζω ακόμα και με ένα όνομα σε ένα άτυχο από την πρώτη μέρα της ζωής του παιδί.
-Ποια είναι, τελικά, η αξία της αλήθειας;
– Η αξία και η σημασία που ο καθένας μας της δίνει μέσα του.
-Τι είναι προτιμότερο; Ένα καλά κρυμμένο μυστικό ή το μαύρο ποτάμι της αλήθειας, της σύγχυσης, της απογοήτευσης ή της σκληρής κοινωνικής τιμωρίας;
-Πιστεύω πως είναι επιβεβλημένο κάποια μυστικά να μένουν πάντα μυστικά. Μία αποκάλυψη που μπορεί να αναστατώσει, να ανατρέψει ή και να καταστρέψει ζωές και συναισθηματικές ισορροπίες ανθρώπων που δεν έφταιξαν για να υποστούν τις συνέπειες κρυφών σκέψεων ή λάθη άλλων, είναι άδικο να συμβεί. Το μυστικό άλλωστε έστω και σαν ιδέα, είναι κάτι που ίσως δεν έγινε ή δεν υπήρξε ποτέ.
-Ο έρωτας πεθαίνει νωρίς εάν δεν έχει ν’ αφήσει πίσω του κληρονομιά αγάπης;
-Ο έρωτας νωρίς ή αργά πεθαίνει και αυτή είναι η ομορφιά ή η κατάρα του. Αντίθετα η αγάπη όταν γεννιέται ζει και θα ζει είτε τη θέλουμε είτε όχι, σαν αυτόνομο και κορυφαίο ανθρώπινο συναίσθημα. Κατά τη δική μου γνώμη, η συνύπαρξη έρωτα και αγάπης είναι περισσότερο ευτυχής συγκυρία παρά κληρονομική ή αλληλοεξαρτώμενη συναισθηματική κατάσταση.
-Ο χρόνος διαμορφώνει τις φόρμες του αύριο που ποτέ κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να φέρει;
-Ο χρόνος εξελίσσει, ισορροπεί, ολοκληρώνει και ετοιμάζει τους χαρακτήρες για να αντιμετωπίσουν το αύριο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο εύκολο ή δύσκολο θα είναι.
-Η ίδια η ζωή σε διαμορφώνει;
-Η ζωή επηρεάζει και χρωματίζει την εκ γενετής διαμορφωμένη μοναδικότητα κάθε ενός από εμάς και αυτή είναι η θεία ανθρώπινη πραγματικότητά μας.
Οπισθόφυλλο
Η Σελήνη γεννήθηκε μια νύχτα με πανσέληνο και σημαδεύτηκε με το όνομά της.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα, γιατί χτίστηκαν με μίσος, αδικία και δίψα για δικαίωση. Μια δικαίωση που πάλεψε και διεκδίκησε ως την ώρα που άρχισε να βλέπει με άλλα μάτια τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ο έρωτας, η κατανόηση και η συγχώρεση περίμεναν καιρό μέχρι να την οδηγήσουν στην αξία ενός καλά κρυμμένου μυστικού μια άλλη νύχτα με φεγγάρι πολλά χρόνια αργότερα.
Μια αόρατη κλωστή αγάπης έδεσε τελικά τον ουρανό με τη γη και τον έρωτα στην καρδιά της Σελήνης.
Κοίταξε ψηλά και πρώτη φορά στη ζωή της ευχαρίστησε τον Θεό, τον όποιο Θεό, τον απέραντο κυρίαρχο, το παν, το άπαν, γιατί δεν μπορεί να γίνονταν χωρίς θεϊκό σχέδιο όλα αυτά.
Και αυτή, ένα τίποτα, ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, γευόταν το απόλυτο, με αιτία μια κακή, αναίσχυντη πράξη.
Το προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο…
Τη μισούσε την πανσέληνο η Δήμητρα και δεν την ήθελε ούτε θα την κοίταζε ποτέ.
Τη χειρότερη νύχτα της ζωής της, με την ανασφάλεια, τους αφόρητους πόνους και το φεγγάρι να την καρφώνει απ’ τον ακάλυπτο.
Τι εφιάλτης, Θεέ μου… Και εκείνο το ταλαιπωρημένο παιδί, που είχε στην ουσία καταραστεί με το όνομα της Σελήνης, τι του είχε συμβεί;
| Βιογραφικό συγγραφέα | ||
|
