Το νερό πονά. Η ροή του συντονίζεται με την κοσμική ψυχή. Αγκαλιάζει ή διώχνει το σώμα που βυθίζεται μέσα του. Το νερό νιώθει, αισθάνεται. Κλαίει και γελάει, οργίζεται ή χαίρεται, αγκαλιάζει ή πνίγει… Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού μέσα από το βιβλίο της «Αλγεινόν ύδωρ» (άνεμος εκδοτική) γίνεται… οδηγός μας σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, για μια πορεία στον νοερό κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στην αγωνία του θανάτου και της απώλειας του έρωτα. «Μα το νερό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της ύπαρξης μας. Μέσα από το νερό γεννιόμαστε, με την υγρότητα πονάμε με το κλάμα, γελάμε με δάκρυα, ταξιδεύουμε στον υγρό τόπο της ηδονής» θα μου πει όταν τη ρώτησα γιατί επέλεξε το νερό ως βασικό στοιχείο της ιστορίας της. Μιας ιστορίας που μας φέρνει, μαζί με τον Χριστόφορο Οικονόμου τον ήρωά της, αντιμέτωπους με συναισθήματα τα οποία δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε. Ένα βιβλίο στο οποίο η συγγραφέας επιχειρεί μία «καταβύθιση» στα ενδότερα του ανθρώπινου ψυχισμού.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Αλγεινόν ύδωρ… κ. Μαραγκού μιλήστε μου για την υπόθεση του βιβλίου σας.
-Πρόκειται για την εσωτερική διαδρομή του ήρωα Χριστόφορου Οικονόμου, για ένα ταξίδι αυτογνωσίας, για μια πορεία στον νοερό κόσμο της ύπαρξης.
-Γιατί επιλέξατε το νερό ως βασικό στοιχείο;
-Μα το νερό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της ύπαρξης μας. Μέσα από το νερό γεννιόμαστε, με την υγρότητα πονάμε με το κλάμα, γελάμε με δάκρυα, ταξιδεύουμε στον υγρό τόπο της ηδονής.
-Το νερό… πονά;
-Φυσικά. Η ουσία μας είναι ρευστή και όπως ρέει ο χρόνος ρέει και η μελαγχολία μας, ο πόνος μας, η ευτυχία μας… Ο πόνος διαδέχεται την χαρά και η ηδονή την οδύνη.
-Ήρωας της ιστορίας σας ο Χριστόφορος. Το όνομα είναι τυχαίο;
-Όχι, σημαίνει αυτόν που φέρει το χρίσμα, την επιθυμία να εξερευνήσει τον εσώτερο του εαυτό. Δεν συμβαίνει σ’ όλους, μόνο σε λίγους, σ’ αυτούς που έχουν χριστεί από κάποια υπερκόσμια δύναμη.
-Τον φέρνετε αντιμέτωπο με συναισθήματα που ο ίδιος δεν γνωρίζει ότι έχει…
-Είναι απαραίτητο αν θέλει να ταξιδεύσει…
-Ουσιαστικά τον φέρνετε αντιμέτωπο με την ίδια την ύπαρξή του… Μάχεται με τον Μινώταυρο που όλοι έχουμε μέσα στον εσωτερικό μας «Λαβύρινθο».
-Το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση της φθαρτής μας φύσης, που περικλείει όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως ατελή όντα. Παρατηρητής και κατά συνέπεια μοναδικός οδηγός για την εσωτερικότητα, γίνεται κάποιος όταν αναγνωρίσει ότι κρύβει μέσα του τον Μινώταυρο και αποφασίσει να τον αντιμετωπίσει.
-Έχω την εντύπωση ότι μέσα στο βιβλίο σας αυτό θέλατε να περικλείσετε όλη την ανθρώπινη φύση σε κάθε της έκφανση. Επιχειρείτε μία «καταβύθιση» στα ενδότερα του ανθρώπινου ψυχισμού. Είναι έτσι;
-Φιλοδοξώ να είναι έτσι… Τα σχήματα της ψυχής που είναι λεπτοφυής σαν ατμός, φτιάχνονται από μας τους ίδιους. Το θέμα είναι να τα δούμε, να τα συνειδητοποιήσουμε και να τα αγαπήσουμε. Όταν έστω τα διακρίνουμε, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε κάνει το μακροβούτι μέσα μας.
-Τελικά η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος είναι τόσο φυσιολογικά, όσο και η συνεχής εναλλαγή του νερού;
–Ναι, γιατί τα πάντα είναι ρευστά. Και όταν λέμε νερό, δεν εννοούμε μόνο αυτό που τρέχει από την βρύση ή αυτό που αντικρίζουμε στην θάλασσα. Η λέμφος μας, είναι συγχρόνως παρούσα-απούσα ταυτόχρονα, κυλάει και τροφοδοτεί όχι μόνο το ζωντανό σώμα αλλά και τον αιθέρα που εκπνέουμε όταν πεθαίνουμε. Και αυτός λέμφος είναι, υγρός σαν τα υγρά του έρωτα.
– Με το συγκεκριμένο σας βιβλίο κάνετε ένα βήμα παραπέρα από το «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» που ήταν το προηγούμενο βιβλίο σας;
-Πρόκειται για μια διαφορετική θεματική, χωρίς αυτό να σηματοδοτεί μια διαφοροποίηση στον λόγο μου. Το «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» εστιάζεται στον έρωτα, το «Αλγεινόν Ύδωρ» περιέχει και τον έρωτα αλλά και τη ζωή και τον θάνατο.
Οπισθόφυλλο βιβλίου
Το νερό πονά. Η ροή του συντονίζεται με την κοσμική ψυχή. Αγκαλιάζει ή διώχνει το σώμα που βυθίζεται μέσα του. Το νερό νιώθει, αισθάνεται. Κλαίει και γελάει, οργίζεται ή χαίρεται, αγκαλιάζει ή πνίγει. Ο Χριστόφορος Οικονόμου το ξέρει αυτό καλά, από γεννησιμιού του. Γι’ αυτό και τον φοβίζει. Τον τρομοκρατεί ο ήχος του, η δύναμή του. Είναι η αναμέτρηση των δύο, που θα σηματοδοτήσει την πτώση του ενός και τη νίκη του άλλου. Αυτό νομίζει ο ήρωας. Θα περάσει πολλά για να καταλάβει πως το νερό δεν τον πονά, αλλά τον μαθαίνει. Μέσα από κείνο καταλαβαίνει τον έρωτα, τη μοναξιά, την απώλεια, τη θλίψη. Κυλάει μέσα του όπως η λέμφος, αναπόφευκτα. Ο μεγάλος κύκλος που κρύβει μέσα του τη Λευκοθέα, τη Μεγάλη Θεά, τη Μάνα, τη Μαριγώ, την Αθηνά, την Άννα, είναι υδάτινος, ρευστός και ανεξέλεγκτος. Σαν τη ζωή και σαν τον θάνατο.
Γράμματα, σκέψεις, οράματα, λέξεις, αισθήματα, όλα αυτά κυλούν μέσα στο νερό, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ταραγμένα. Είναι η ιστορία του Χριστόφορου Οικονόμου, είναι η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στην αγωνία του θανάτου και της απώλειας του έρωτα.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και τρία δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων.
Για το μυθιστόρημά της Χνάρια στην Άμμο έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.
Έργα της ίδιας: «Η αγάπη φοράει φτερά από μετάξι», εκδ. Άγκυρα, 2006, «Πάθος», εκδ. Άγκυρα, 2007, «Το καλοκαίρι με τη Μέδουσα», εκδ. Άγκυρα, 2008, «Γιώργος Χειμωνάς, Ο Ιανός της ελληνικής λογοτεχνίας», εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2008, «Χνάρια στην Άμμο», εκδ. Ρώμη, 2015, «Η σάρκα σου ως έμφυτος επίδεσμος», εκδ. Ρώμη, 2015, «Μάτση Χατζηλαζάρου, από την ποίηση στην μύηση», εκδ. Παπαζήση, 2016 και «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» Άνεμος εκδοτική, 2016.
Μεταφράσεις: «Βασικά Κείμενα Φιλοσοφίας», εκδ. Παπαζήση, 2015, «Ο Ζαν Κοκτώ της νιότης μου» (υπό έκδοση).
