Συμμετοχή της Τρικαλινής Ειρήνης Ντάλα με το ποίημα «Ήμασταν κάποτε άνθρωποι» στο Συμπόσιο Μνήμης της Μικράς Ασίας με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Το Περιοδικό Πνοές Λόγου και Τέχνης χθες Δευτέρα διοργάνωσε την εκδήλωση μνήμης στο Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης σε συνεργασία με την Ένωση Σμυρναίων, την Εστία Νέας Σμύρνης ,τον Ιερό Ναό Αγ. Δημήτριου Πετρουπόλεως αλλά και την αρωγή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το ποίημα επιλέχθηκε μέσα από διαγωνισμό και αναγνώσθηκε μεταξύ άλλων από σημαντικούς λογοτέχνες της χώρας μας. Το «Ήμασταν κάποτε άνθρωποι» περιλαμβάνεται και στο τεύχος του Περιοδικού Πνοές λόγου και Τέχνης που κυκλοφορεί, ενώ σύμφωνα με την Ειρήνη θα περιλαμβάνεται και στην επόμενη συλλογή της που αυτό τον καιρό δουλεύει. Έκρινε όμως πολύ σημαντικό και τιμητικό να παραχωρήσει το ποίημα της για μια τέτοια πρωτοβουλία, πρωτοβουλία που τιμά την ιστορία, τους προγόνους μας το παρελθόν μας.
Ήμασταν κάποτε άνθρωποι…
Ποια φρικτή μήτρα
Γέννησε τούτο το απάνθρωπο;
Ανάθεμά σε προσφυγιά!
Τους αφεντάδες
από τόπο ξεριζώνεις.
Τα ξένα
μπουκιά βάνεις στο στόμα τους
να μάθουν για δική τους.
Ο ελληνισμός
σκυφτός στη συμφορά ασθμαίνει.
Στα σιδερένια πόδια του
την Ελλάδα σέρνει
κι ο μαρασμός περίσσιος,
σα λάσπη κόλλησε στο φουστάνι της.
Ο εφιάλτης,
σαν μωρέλι τυλίχτηκε στα σπάργανα,
μα γάλα απ’ το ξένο στήθος
με φτυσιά στο χώμα απαρνιέται.
Το σύμπαν
τη μέρα τούτη κατάχαμα κείτεται.
Στροφή τραβούν τα κύματα,
τα φύλλα τα χλωρά
από φλόγες τσουρουφλίζονται
κι οι πέτρες,
αφού και τα σύννεφα κλαίνε,
μουλιάζουν από δάκρυα
και σκορπούν.
Ο εξευτελισμός
μας πλευρίζει σαν πειρατών καράβι.
Το παρελθόν
με στραβωμένη καρδιά
και αναφιλητά μας κουβεντιάζει .
Η ιστορία μας
στο δισάκι κρυμμένη
-σε πλάτες άλλοτε καμαρωτές,
που πλάτες χελώνας γίνηκαν
και ρίζες κουβαλούν-
φωτίζει κατακλυσμιαία
τις νύχτες σαν πυροφάνι.
Τις νυχτιές,
που τα κορμιά ως σκιές
κουρνιαχτό σηκώνουν από θύμισες.
Κατάρα!
Όλα τα χωρά του πρόσφυγα ο σάκος!
Το βίος του ολάκερο σπαράζει στρυμωγμένο,
εύθραυστο, αψαχούλευτο.
Τα προσφυγάκια μιλιούνια
ένα μάτσο κόκκαλα ποδαρίζουν.
Τα χέρια τους κοιτούν
μην κηλίδες λευκές
φάνηκαν στα νύχια τους .
Κηλίδες λευκές
που ψέμα -λένε- δηλώνουν.
Μπας και στο ψέμα έπεσαν
και αύριο πάψουν
στο μαύρο βούρκο να πελαγοδρομούν.
Ουρλιαχτά από φωνές εκκωφαντικές,
φωνές με πατούσες τρανές
φωνές με ποδάρια μικρά
αντηχούν στα βουνά .
-Φοβούμαι πολύ!
-Πότε αρχινάει ο δρόμος προς τα πίσω;
-Με τόκο θα πληρώσω
στης πατρίδας τον ήλιο να καώ.
-Ήμασταν κάποτε άνθρωποι….
Μάταια….
Σιγή ατόφια.
Η απάντηση αιχμάλωτη και δαύτη.
Αντάμα με το ανθρωπομάζωμα,
το φόβο, την περιφρόνηση.
Αντάμα μοιρολογούν…
Αντάμα ψυχές ροκανίζουν…
Αντάμα προσμένουν….
Φωνή με ντιμινουέντο πια
στο σάλιο πνίγεται….
-Ήμασταν κάποτε άνθρωποι…
Ειρήνη Ντάλα , φιλόλογος