Εκφράζουμε τη βαθιά θλίψη μας για την απώλεια του παλαίμαχου κομμουνιστή, συντρόφου μας Κώστα Τσιτσιά.
Ο σύντροφος Κώστα Τσιτσιάς τίμησε τον τίτλο του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ για σχεδόν 5 δεκαετίες, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Κώστας Τσιτσιάς γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1940 στο Μοσχάτο Καρδίτσας. Ήταν παιδί αγροτικής οικογένειας και ένιωσε από μικρός την κοινωνική αδικία, αφού ο πατέρας του βίωσε διώξεις, φυλακές και εξορία από το αστικό κράτος για τη συμμετοχή του στους ταξικούς αγώνες της εποχής.
Το μετεμφυλιακό αστικό κράτος επεφύλαξε ανάλογη αντιμετώπιση και στο σφ/ο Κώστα. Ακύρωσε την επιτυχία εισαγωγής του στη Γεωπονική Σχολή, απαγορεύοντάς του να σπουδάσει λόγω «κοινωνικών φρονημάτων».
Οι διώξεις δε σταμάτησαν εκεί, αφού η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών τον εκτόπισε με δυσμενή μετάθεση στην Κοζάνη, από την υπηρεσία που ήδη δούλευε.
Αλλά και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, ήρθε μια ακόμη δυσμενή μετάθεση, από τα Τρίκαλα – όπου εργαζόταν στις υπηρεσίες της τότε Νομαρχίας, για την ακριτική Ορεστιάδα. Προφανώς η έντονη συνδικαλιστική δράση που είχε αναπτύξει στο χώρο δουλειάς του, αλλά και στην πόλη των Τρικάλων, «επέβαλε» την απομάκρυνσή του. Όμως οι δεσμοί συναδελφικότητας, αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης που είχε δημιουργήσει με τους συναδέλφους του συντέλεσαν να ξεσηκωθεί κύμα υπεράσπισής του και καταδίκης των προθέσεων της τότε Νομαρχιακής Αρχής. Έτσι η απόφαση για «δυσμενή μετάθεση στα σύνορα» έμεινε στα χαρτιά, αποτελώντας μια σημαντική επιτυχία του συνδικαλιστικού κινήματος στην πόλη μας, στο οποίο ο σφος Κώστα Τσιτσιάς είχε τη δική του ξεχωριστή συμβολή, ώστε να ανασυγκροτηθεί και να εκδημοκρατιστεί μετά τη χούντα.
Άλλωστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο σ. Κώστας οργανώθηκε στο ΚΚΕ και μέσα σε συνθήκες που η πολιτική και συνδικαλιστική δράση ήταν υπό δίωξη στο δημόσιο τομέα ,κάτω από άκρα μυστικότητα, έκανε με τους συντρόφους του κρυφή-περιφρουρημένη δουλειά για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σ’ όλες αυτές τις δεκαετίες, σχεδόν μισό αιώνα, οργανωμένης δράσης ο σ. Κώστας ανέλαβε πολλές υπεύθυνες θέσεις που τον «χρέωσε» το Κόμμα του, όπως μέλος του Γραφείου της Αχτίδας Εργατοϋπαλλήλων, Γραμματέας της ΚΟΒ της συνοικίας της Μπάρας, όπου κατοικούσε για πολλά χρόνια, υποψήφιος σε πολλές εκλογικές μάχες με τα ψηφοδέλτια που στήριζε το ΚΚΕ στην τοπική διοίκηση.
Οι συνάδελφοί του τον ανέδειξαν στο ΔΣ του συλλόγου εργαζομένων στην πρώην Νομαρχία Τρικάλων επί σειρά ετών, ενώ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη, καθώς και πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων και Φίλων Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Δραστήρια και εμβληματική ήταν η συμμετοχή του στο και φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα μέσω της Ελληνικής επιτροπής για τη διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) και της τοπικής Επιτροπής Ειρήνης Τρικάλων.
Ο σ. Κώστας Τσιτσιάς αγαπούσε τη γνώση, γιατί πίστευε, όπως πιστεύουν οι Κομμουνιστές, ότι είναι δύναμη για το λαό. Γι’ αυτό ο ίδιος μελετούσε αρκετά, αλλά ήταν και από τους πρώτους στη διακίνηση του Ριζοσπάστη, ώστε οι θέσεις του Κόμματος, να διαδίδονται πλατιά στο λαό, να γίνονται κτήμα του για να δυναμώσει. Έτσι, αρθρογραφούσε συχνά στον τοπικό τύπο, ενισχύοντας την διάδοση της φωνής του Κόμματος. Ενώ μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του η εφημερίδα του Κόμματός μας, Ο Ριζοσπάστης, ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς του.
Μ’ αυτά του τα χαρακτηριστικά και την αγωνιστική του διαδρομή, που είναι ιδιαίτερα διδακτικά για τις νεότερες γενιές , θα τον θυμόμαστε στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες, στην πορεία προς τις λεωφόρους του μέλλοντος.
Τον αποχαιρετούμε με χαμόγελο, όπως κι εκείνος απλόχερα ήξερε να χαρίζει κι εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη σύντροφό του στη ζωή και τον αγώνα Βασιλική (Κούλα) στις κόρες του Μαρία και Αλεξάνδρα (Άντα), στις οικογένειές τους και σε όλους τους οικείους του.
