Η Μαρίνα Κοντοτόλη και η 8η Μαρτίου: Μιλά για τα παιδικά της χρόνια που δούλευε σε πτηνοτροφείο και πουλούσε λουλούδια

Η 8η Μαρτίου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι για πολλούς μια ημέρα γιορτής και διεκδίκησης. Για τη βουλευτή Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ Μαρίνα Κοντοτόλη, όμως, είναι κάτι πολύ περισσότερο: μια επιστροφή στις ρίζες, μια αναδρομή σε χρόνια δύσκολα, γεμάτα αγώνα, αντοχή και αδιάκοπη προσπάθεια. Σε μια συγκινητική ανάρτηση που μοιράστηκε, θυμήθηκε τη δική της πορεία, ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια, όταν δούλευε στο πτηνοτροφείο και στο ανθοκήπιο για να βοηθήσει την οικογένειά της.

Μια παιδική ηλικία χωρίς παιδικότητα

Η αφήγηση της κ. Κοντοτόλη ξεκινά από τη στιγμή που, ακόμα παιδί, εργαζόταν πουλώντας λουλούδια στο άλσος της Κηφισιάς. Στην ηλικία των 12 ετών δούλευε ήδη σε πτηνοτροφείο, ενώ τα απογεύματα περνούσε τον χρόνο της ανάμεσα στα λουλούδια του ανθοκήπιου. Για εκείνη, αυτό δεν ήταν ούτε καλό ούτε κακό—ήταν απλώς η πραγματικότητα. Δεν είχε την ευκαιρία να παίξει, να αθληθεί ή να απολαύσει στιγμές ανεμελιάς, καθώς η εργασία ήταν αναπόφευκτη.

Αυτή η εμπειρία διαμόρφωσε τη συνείδησή της και την έκανε να συνειδητοποιήσει από νωρίς τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες: την ανάγκη να δουλεύουν ακατάπαυστα χωρίς επιλογές, χωρίς εναλλακτικές.

Η σημασία της 8ης Μαρτίου: Μια υπενθύμιση, όχι μια γιορτή

Για τη Μαρίνα Κοντοτόλη, η 8η Μαρτίου δεν είναι ημέρα γιορτής αλλά ημέρα υπενθύμισης. Υπενθύμισης για τις γυναίκες που δεν είχαν επιλογές, που αγωνίστηκαν για να επιβιώσουν και να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Η ανάρτησή της αποτελεί μια σκληρή αλλά ειλικρινή καταγραφή των δυσκολιών που αντιμετώπισε ως παιδί και νεαρή εργαζόμενη.

Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι της αφήγησής της είναι η στιγμή που αναρωτιέται αν υπήρχαν άλλες οικογένειες σαν τη δική της, αν υπήρχαν άλλα παιδιά σαν εκείνη. Η αίσθηση της μοναξιάς, η έλλειψη μιας άλλης μικρής κοπέλας με την οποία θα μπορούσε να ταυτιστεί, είναι ενδεικτική των δύσκολων συνθηκών που αντιμετώπισε.

Ο αδιάκοπος αγώνας: Από την παιδική εργασία στη βουλή

Από τα εφηβικά της χρόνια μέχρι σήμερα, ο αγώνας της δεν σταμάτησε ποτέ. Πέρασε από διάφορους ρόλους—κόρη, μητέρα, εργαζόμενη, γυναίκα. Η προσωπική της ιστορία είναι μια διαδρομή γεμάτη θυσίες, χωρίς πολυτέλειες, χωρίς ανάσες ξεκούρασης. Στην ανάρτησή της περιγράφει πώς δεν είχε την ευκαιρία να ζήσει την παιδικότητά της, να κάνει μουσική, να χορέψει, να απολαύσει στιγμές χαλάρωσης. Αντί για αυτά, είχε μόνο δουλειά.

Παρόλα αυτά, η δύναμή της δεν λύγισε. Αντίθετα, έγινε η κινητήρια δύναμη που τη διαμόρφωσε ως πολιτικό πρόσωπο, ως μια γυναίκα που γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει σκληρή δουλειά και αγώνας για επιβίωση.