Γεράσιμος Θεοδόσης: «Έγραψα, για την αλήθεια που είμαστε καταδικασμένοι ως άνθρωποι να βρούμε, όσο και να ψάξουμε» 

Ένας σφετεριστής της αγάπης, ένα έγκλημα πάθους και η ατέρμονη δυστυχία που αφήνει τη στάχτη της σε συναισθήματα, αισθήσεις, σκέψεις. Ένας δραματικός έρωτας που παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις στους άδειους δρόμους της Αθήνας, σε ερωτικά καταγώγια των Βρυξελλών, καταθλιπτικά ξενοδοχεία και γαλλικά κάστρα. Μια ατέρμονη εναλλαγή ρόλων από τον «μετόκοσμο» του Επίκουρου έως τους κύκλους του Εμπεδοκλή που έλκονται και απωθούνται, απωθούνται και έλκονται… Μισή αλήθεια…

«Η μισή αλήθεια ισούται με ψέμα;» θα ρωτήσω τον συγγραφέα Γεράσιμο Θεοδόση με αφορμή το βιβλίο του με τίτλο «Μισή αλήθεια» (εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ). «Λένε ότι αλήθεια που χρειάζεται απόδειξη είναι μισή αλήθεια. Για αυτή την αλήθεια έγραψα, για την αλήθεια που είμαστε καταδικασμένοι ως άνθρωποι να βρούμε. Όσο και να ψάξουμε» θα μου απαντήσει.

Σε μία ομολογουμένως απολαυστική κουβέντα μαζί του μου «εξομολογήθηκε» ότι αυτό που τον παρακινεί πάντα όταν γράφω είναι η επιθυμία του να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη. «Η λέξη «ψυχαγωγώ», νομίζω,  τα λέει όλα. Ξέρετε, οι λέξεις είναι τα εργαλεία του συγγραφέα και εμείς οι ελληνόφωνοι είμαστε πολύ «τυχεροί», φτάνει να μην «κακοποιούμε» αυτόν τον αμύθητο πλούτο που μας έχει δοθεί για τη δουλειά μας» εξηγεί. 

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-Μισή αλήθεια… κ. Θεοδόση, μιλήστε μου για το νέο σας βιβλίο.

-Μακάρι να μπορούσα. Η «Μισή Αλήθεια» δεν μου ανήκει πια. Ζητείστε από τους νέους ιδιοκτήτες του να σας μιλήσουν.

-Η μισή αλήθεια, ισούται με ψέμα;

–Λένε ότι αλήθεια που χρειάζεται απόδειξη είναι μισή αλήθεια. Για αυτή την αλήθεια έγραψα, για την αλήθεια που είμαστε καταδικασμένοι ως άνθρωποι να βρούμε. Όσο και να ψάξουμε.

-Ο ήρωάς σας είναι ένας άντρας έρμαιο του πάθους του να ποθεί τις γυναίκες;

-Σωστό ή λάθος, προπάντων πάθος. 

-Δεν είναι ποτέ αργά για την απονομή δικαιοσύνης;

-Ποτέ δεν είναι αργά για πράξεις, πόσο μάλλον για δικαιοσύνη. Ασφαλώς το καίριο ερώτημα είναι: ποιος σε ποιον μπορεί να απονείμει δικαιοσύνη. Ποιος έχει το «δικαίωμα», σύμφωνα με τη νομική ορολογία.

-Πόσο συμφωνείτε με τη φράση του Καμύ που αναφέρετε στο βιβλίο σας: «Τη ζωή δεν τη χτίζεις, την καις»;

–Το θέμα δεν είναι αν συμφωνώ με ό,τι λέει ο Καμύ, αλλά αν μπορώ να το κάνω. Βέβαια στην αντίπερα όχθη έχουμε το άλλο ιερό τέρας της λογοτεχνίας, τον Φρίντριχ Ντίρενματ, να μας γνέφει λέγοντας: «Η ζωή μοιάζει με βενζινάδικο στο οποίο δεν έχει απαγορευτεί το κάπνισμα».

-Όνειρα κι εφιάλτες συγκλίνουν ή απέχουν μεταξύ τους; 

-«Έχοντας ζήσει από κοντά τον εφιάλτη σου, είμαι σε θέση να γνωρίζω και τα όνειρά σου. Συνήθως αυτά τα δύο δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους». Η «Μισή Αλήθεια» τα λέει όλα.

-Τα κορμιά μας λένε λιγότερα ψέματα από τα χείλη μας;

-Από ένα προηγούμενο μυθιστόρημά μου: «Το πρώτο πράγμα που ερωτεύομαι σε μία γυναίκα είναι τα χείλη της. Όταν μιλούν, ο ήχος χάνεται, ο κόσμος γύρω μου μικραίνει και η εικόνα τους κυριαρχεί τις αισθήσεις μου. Τους είμαι δέσμιος· τα χείλη των γυναικών με κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες που τη ζωή μου χάραξαν, με τα χείλη τους με πλάνεψαν». 

-Εν τέλει το βιβλίο σας περιγράφει μια δραματική ιστορία για τον έρωτα, την παρακμή και τον θάνατο;

-Αποδώσατε πολύ εύστοχα το δίπολο της λογοτεχνίας. Έρωτας από τη μια μεριά, παρακμή και θάνατος από την άλλη. Όλα όσα γράφουμε (και δεν γράφουμε) εκεί καταλήγουν. Και αυτό το στόχο έχουν τα γραπτά μου: Να εντρυφήσουν στον αναγνώστη την παρηγοριά ότι ο έρωτας είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο του θανάτου. Στον έρωτα, βέβαια, συγκαταλέγω, φυσικά και πρωταρχικά, την αγάπη. Αυτή τη «θεϊκή» δύναμη που αντιμάχεται το εγγενές κακό. Όπως έλεγε ο Σωκράτης, «ουδείς εκών κακός»· ως εκ τούτου η γνώση είναι πηγή καλοσύνης και αγάπης.

-Τί ήταν αυτό που σας παρακίνησε να γράψετε τη… μισή αλήθεια;

–Αυτό που με παρακινεί πάντα όταν γράφω: Θέλω να ψυχαγωγήσω τον αναγνώστη. Η λέξη «ψυχαγωγώ», νομίζω,  τα λέει όλα. Ξέρετε, οι λέξεις είναι τα εργαλεία του συγγραφέα και εμείς οι ελληνόφωνοι είμαστε πολύ «τυχεροί», φτάνει να μην «κακοποιούμε» αυτόν τον αμύθητο πλούτο που μας έχει δοθεί για τη δουλειά μας.

Οπισθόφυλλο βιβλίου

Μια δραματική ιστορία για τον έρωτα, την παρακμή και τον θάνατο

Ο δικηγόρος και συγγραφέας Δημοσθένης Καλένδης δέχεται στο γραφείο του την επίσκεψη της Σοφίας Ευγενίδη, μιας γυναίκας απαράμιλλης ομορφιάς, η οποία δηλώνει θαυμάστρια του βιβλίου του Απονομή Δικαιοσύνης και του αναθέτει την υπόθεση της νεκρής αδελφής της προκειμένου να την αποκαταστήσει ηθικά, έστω μετά θάνατον. Του αφήνει τα «ημερολόγια» της αδελφής της και στη συνέχεια εξαφανίζεται.

Ο Καλένδης έρχεται αντιμέτωπος με αναπάντητα ερωτήματα: Τι σχέση έχει μαζί του ο εραστής της νεκρής αδελφής; Και ποιος είναι ο πραγματικός δολοφόνος της; Ο πόθος του για τη γυναίκα-μυστήριο που εμφανίστηκε και χάθηκε μέσα στη νύχτα κατακλύζει το είναι του. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να χαρεί, να σκεφτεί, να υπάρξει. Τον έχει στοιχειώσει. Δεν συνειδητοποιεί πως είναι ερωτευμένος με ένα όνειρο –ακόμα κι όταν η γυναίκα που αγαπά του λέει: «Σ’ αγαπώ ερήμην σου, ερήμην μου, ερήμην όλων.»

Ένας σφετεριστής της αγάπης, ένα έγκλημα πάθους και η ατέρμονη δυστυχία που αφήνει τη στάχτη της σε συναισθήματα, αισθήσεις, σκέψεις. Ένας δραματικός έρωτας που παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις στους άδειους δρόμους της Αθήνας, σε ερωτικά καταγώγια των Βρυξελλών, καταθλιπτικά ξενοδοχεία και γαλλικά κάστρα. Μια ατέρμονη εναλλαγή ρόλων από τον «μετόκοσμο» του Επίκουρου έως τους κύκλους του Εμπεδοκλή που έλκονται και απωθούνται, απωθούνται και έλκονται…

Με γλαφυρή γραφή και ερωτισμό ο συγγραφέας κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας και τρυπώνει στα μύχια της ψυχής του ήρωα.