Entropy… Ο τίτλος του νέου βιβλίου της Λίλλυς Σπαντιδάκη (εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ) υποδηλώνει την έλλειψη της προβλεψιμότητας, τη σταδιακή τάση προς το χάος ή την αταξία. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα δρόμου στην Αμερική της δεκαετίας του ’90 γεμάτο τρέλα κι ελευθερία με πρωταγωνιστές αντιήρωες που παθιαζόμαστε μαζί τους και που απέχουν από το «λογοτεχνικό ιδεατό». «Πιστεύω ότι οι αντιήρωες και οι villains είναι περισσότερο ενδιαφέροντες, πολύπλοκοι και συναρπαστικοί. Δε θεωρώ παρ’ όλα αυτά ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι αντιήρωες αλλά καθημερινοί χαρακτήρες, με τα πάθη και τα ελαττώματά τους» θα μου πει η ίδια συζητώντας γύρω από το βιβλίο της.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-κ. Σπαντιδάκη, περιγράψτε μου εν συντομία την υπόθεση του νέου σας βιβλίου …
-Η φυλακή του αέναου κυνηγιού για την ελευθερία.
–Entropy… Ένας πολύ ιδιαίτερος τίτλος. Τί σημαίνει;
–Στη φυσική: Η θερμοδυναμική ποσότητα που αντιπροσωπεύει την μη διαθεσιμότητα της θερμικής ενέργειας ενός συστήματος για μετατροπή σε μηχανική εργασία, που συχνά ερμηνεύεται ως ο βαθμός διαταραχής ή τυχαίας κατανομής στο σύστημα.
Στην καθομιλουμένη: η έλλειψη της προβλεψιμότητας, η σταδιακή τάση προς το χάος ή την αταξία.
Στο βιβλίο φυσικά αναφέρομαι στη δεύτερη έννοια.
–Τα βιβλία έχουν συνήθως ήρωες. Στο δικό σας γνωρίζουμε αντιήρωες που παθιαζόμαστε μαζί τους, ήρωες που απέχουν από το «λογοτεχνικό ιδεατό». Μιλήστε μας για αυτή σας την επιλογή.
-Δύσκολα συγκινούμουν από τους ήρωες. Πιστεύω ότι οι αντιήρωες και οι villains είναι περισσότερο ενδιαφέροντες, πολύπλοκοι και συναρπαστικοί. Δε θεωρώ παρ’ όλα αυτά ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι αντιήρωες αλλά καθημερινοί χαρακτήρες, με τα πάθη και τα ελαττώματά τους.
-Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα δρόμου στην Αμερική της δεκαετίας του ’90 γεμάτο τρέλα κι ελευθερία;
-Ναι.
-Τί είναι εκείνο που σε γοητεύει σε αυτή την εποχή που είναι τόσο κοντά μας, μα συνάμα απέχει «αιώνες» από το παρόν μας;
–Μεγάλωσα στα 90s. Για μένα είναι ταυτόσημα με τη νοσταλγία. Η ελευθερία που είχαμε από την τεχνολογία, η, ίσως, απλούστερη μορφή επικοινωνίας και εννοιών. Η εποχή εκείνη είχε μια άλλη χάρη, διαφορετική. Και σαφώς η πρόοδος που έχουμε τεχνολογικά είναι καλύτερη για την πρόσβαση στην πληροφορία και την αμεσότητα της επικοινωνίας, αλλά η νοσταλγία είναι νοσταλγία.
-Η Μαντ πόσο κοντά είναι στο δικό σας χαρακτήρα;
–Η Μαντ είναι ο 17χρονος εαυτός μου. Πλέον δεν έχω καμία σχέση με εκείνο το κορίτσι.
-Θα κατέτασσα το βιβλίο στην κατηγορία του «road novel». Τι είναι εκείνο που σε δυσκόλεψε περισσότερο στη συγγραφή του;
–Θα έλεγα η έρευνα για το Σύνδρομo Angelman. Ήταν σα γροθιά στο στομάχι να μπαίνεις στην πραγματικότητα των γονιών αυτών και θαυμάζω απεριόριστα τη δύναμη που έχουν. Επίσης αρκετά δύσκολο ήταν να καταφέρω να εντοπίσω και να μεταφέρω με ακρίβεια τα πραγματολογικά. Χρειάστηκε να επικοινωνήσω με πολύ κόσμο που δεν ήξερα, ελπίζοντας ότι θα με βοηθήσουν. Όπως και συνέβη.
-Έχοντας διαβάσει το βιβλίο ένα από αυτά που μου έρχονται στο μυαλό είναι κάτι που δεν γνώριζα το Angelman’s Syndrome… Χωρίς να είναι το κύριο θέμα το ταυτίζω με αυτό…
–Ναι δεν είναι το κύριο θέμα αλλά μετατοπίζει αρκετά το κέντρο βάρους της ιστορίας. Με εκπλήσσει κάθε φορά ευχάριστα όταν κεντρίζει το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Από το οπισθόφυλλο
Η Ελίζαμπεθ Μπανκς είναι δεκαεφτά χρονών και δεν πρόκειται να συμβιβαστεί στη ζωή που της έχουν ετοιμάσει: κολέγιο, σπουδές, δουλειά, γάμος, παιδιά, θάνατος.
Αντιστέκεται. Θέλει μουσική, βόλτες, ελευθερία. Προπάντων ελευθερία –είναι το οξυγόνο της. Έτσι, μόλις βρίσκει την ευκαιρία, η Ελίζαμπεθ την αρπάζει από τα μαλλιά. Καβαλάει τη μηχανή ενός αγνώστου και χάνεται, σε μια εποχή που τα πάντα ήταν πιο απλά και πιο πιθανά. Η Ελίζαμπεθ Μπανκς δεν υπάρχει πια. Πλέον είναι η Μαντ Ντα Σίλβα, και το όνομα δεν το έχει επιλέξει τυχαία. Φτιάχνει τη δική της πραγματικότητα, γνωρίζει ανθρώπους που θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το σκοτάδι μέσα της, ξεπερνάει τα όρια του εαυτού της…
Σχετικά με τη συγγραφέα
Η Λίλλυ Σπαντιδάκη τριγυρίζει τα τελευταία χρόνια στις παμπ και τα σινεμά του Δουβλίνου. Το Entropy είναι το τρίτο της μυθιστόρημα, μετά τα Χωρίς σκηνή και Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ.
