Έγιναν πρόσφυγες στον τόπο τους…

Μία σακούλα με λιγοστά πράγματα στα χέρια, τόσα όσα μπορούν να μεταφέρουν μέσα σε βάρκες και στις καρότσες τρακτέρ. Ντυμένοι με τα ρούχα που φορούσαν την ώρα που το ποτάμι μπήκε στα σπίτια τους. Ταλαιπωρημένοι και βρώμικοι, αλλά αξιοπρεπείς. Στα πρόσωπά τους αποτυπώνεται η αγωνία για το αύριο. Αλλά σήμερα έχουν να φροντίσουν για την επιβίωσή τους. Είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη να χάνουν το βιος τους και τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Κάτω από τόνους νερού θάφτηκαν τα όνειρα τους για τους ίδιους, τα παιδιά, τις οικογένειές τους. Άνθρωποι ηλικιωμένοι κι ανήμποροι, άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Επιβιβάζονται σε βάρκες και καρότσες για να επιβιώσουν. Αλλά δεν φεύγουν για πάντα. Θα γυρίσουν πάλι όπως μας λένε και θα παλέψουν όσο χρειαστεί και με όσες δυνάμεις τους απομένουν για να ξαναστήσουν το σπιτικό τους, για να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους.

Αυτούς τους ανθρώπους συναντήσαμε στα Μεγάλα Καλύβια, τα βουτηγμένα στη λάσπη και την απόγνωση. Αυτούς τους ανθρώπους που με αξιοπρέπεια ευχαριστούν τον Θεό που είναι ζωντανοί και εξακολουθούν να χαμογελάνε όσο κι αν μέσα τους γνωρίζουν τον Γολγοθά που έχουν μπροστά τους. Αυτούς τους ανθρώπους που παρά τον πόνο και την απόγνωσή τους απαντούν ευγενικά στις ερωτήσεις μας και που λένε ευχαριστώ στους διασώστες.

Έγιναν πρόσφυγες στον τόπο τους. Αυτοί και πολλοί άλλοι από κάθε μέρος της Θεσσαλίας που χτυπήθηκαν με μανία από τη Θεομηνία.

Ας μην τους εγκαταλείψουμε….