Από μικρή ένιωθε την χαρά και την ανάγκη να απεικονίσει τις σκέψεις της, στον καμβά. Με σύνεργά της, το πινέλο, την μπογιά και το απαράμιλλο ταλέντο της, στη Ζωγραφική, πραγματικά δημιουργούσε μοναδικά έργα, παρά το μικρό της ηλικίας της.
Λίγα χρόνια αργότερα η Δήμητρα Σωτηρίου, φοιτήτρια σήμερα στην Σχολή Καλών Τεχνών, της Φλώρινας, έκανε το όνειρο πραγματικότητα, αυτό της εισαγωγής της στην Πανεπιστημιακή Σχολή, προκειμένου να λάβει όλα εκείνα τα απαιτούμενα εφόδια για την μελλοντική της πορεία στο χώρο της Τέχνης και των Εικαστικών.
Μιλώντας σε μια αποκλειστική συνέντευξη στην «Krini Live» η Δήμητρα χαρακτηρίζει την κάθε μορφή Τέχνης, ταυτόχρονα και την Ζωγραφική, ως περιπέτεια.
Ο καλλιτέχνης, θα πει, είναι ένας πομπός και ένας αγωγός ταυτόχρονα που παίρνει την ενέργεια και την αφήνει να περνάει μέσα από το χέρι του, το σώμα του ή τη φωνή του.
Προσφάτως η νεαρή φοιτήτρια των Καλών Τεχνών συμμετείχε με έργο της σε μία έκθεση Ζωγραφικής, για την βία κατά των γυναικών. Μια έκθεση που άφησε το αποτύπωμα στην καρδιά της νεαρής δημιουργού. Η ίδια θα αναφέρει ότι θλιβερά γεγονότα που σχετίζονται με την όποια μορφής βία σε άνθρωπο, είτε σε άνδρα, είτε σε γυναίκα, είτε σε παιδιά, σαφώς την επηρεάζουν συναισθηματικά, όπως άλλωστε και κάθε άνθρωπο. Συναισθήματα που η ίδια μεταφέρει και μέσα από τα έργα της, εξωτερικεύοντας σκέψεις, πικρία και συναίσθημα.
Η νεαρή φοιτήτρια με καταγωγη το Γριζάνο Τρικάλων, δεν παρέλειψε να στείλει και το δικό της μήνυμα σ’ όλα εκείνα τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη Ζωγραφική και ευρύτερα με την Τέχνη, στέλνοντας ένα ξεχωριστό αλλά γεμάτο σημασία μήνυμα.
Στα παιδιά που σκοπεύουν να ασχοληθούν με την Τέχνη ενεργά ή ξεκινούν τώρα τα πρώτα τους βήματα, έχω να πω, οτι δεν ταΐζει η Τέχνη εμάς, αλλά εμείς ταΐζουμε την Τέχνη. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη γιατί πιστεύει, ότι θα γίνει διάσημος, ή ότι θα βγάλει πολλά λεφτά και πως θα περάσει μια άνετη ζωή, δεν ισχύει.», δήλωσε με νόημα η Δήμητρα.
Πότε είχατε την πρώτη σας επαφή με την Ζωγραφική;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα, δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή που είπα, σήμερα θα ξεκινήσω να ασχολούμαι με την ζωγραφική και θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Δεν μπορώ καν να το δω επαγγελματικά. Από μικρή ζωγράφιζα, για εμένα είναι κάτι συναρπαστικό, περνάω πολύ καλά και έχω την ευκαιρία να ακολουθήσω τον δρόμο που είναι σημαντικός για εμένα.
Θυμάστε τα πρώτα σας έργα;
Η αλήθεια είναι πως όταν μου λένε για τα πρώτα μου έργα, δεν μου έρχονται συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό. Αυτό που θυμάμαι είναι, πως το μόνο πράγμα που με ένοιαζε, ήταν να ξυπνάω και να έχω ένα χαρτί και ένα μολύβι για να ζωγραφίζω παντού. Παρόλα αυτά έχω κρατήσει μερικά από τα πρώτα μου σχέδια. Είναι αυτές οι στιγμές που θέλεις να θυμάσαι τα πρώτα σου έργα και τα πρώτα σου βήματα, το πως ξεκίνησες. Είναι μια ευκαιρία να δεις την εξέλιξη σου στο χρόνο και να νιώσεις περήφανος που υπάρχει εμφανής εξέλιξη σε αυτό που κάνεις, μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Είναι συγκινητικό.
Από που εμπνεόσαστε για να δημιουργήσετε ένα έργο;
Οι παράγοντες από τους οποίους εμπνέομαι, είναι πολλοί. Επηρεάζομαι σίγουρα πάρα πολύ από το θέατρο, το οποίο και αγαπώ πάρα πολύ. Διαβάζοντας λοιπόν θεατρικά έργα και σκηνογραφώντας κοστούμια, επηρεάζομαι στο πως σκέφτομαι τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό, πράγμα που μετέπειτα μπορεί να βγει και στα έργα μου. Ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας, είναι τα άτομα με τα οποία έχω επιλέξει να κάνω παρέα. Τρομερή επιρροή. Είναι πραγματικά πολύ συναρπαστικό αυτό που συμβαίνει όταν καθόμαστε να συζητήσουμε ή να κρίνουμε ένα έργο, σε όποιον τομέα κι αν ανήκει. Ο καθένας εκφράζει μία άποψη, η οποία αποτελεί τροφή για σκέψη, που θα σε προβληματίσει, ή θα σε κάνει να δεις τα πράγματα με μία άλλη οπτική. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν αρχίζεις να σκέφτεσαι και να συνειδητοποιείς, πως όλο αυτό που συμβαίνει, είναι πολύ όμορφο και πολύ δημιουργικό και ότι θέλεις με κάποιον τρόπο να το εκφράσεις. Μέσα από αυτές τις αλληλεπιδράσεις λοιπόν, προκύπτουν μερικά από τα θέματα για τα έργα μου.
Τι σημαίνει για εσάς Τέχνη;
Μεγάλη ερώτηση αυτή τώρα. Η τέχνη έχει πολλές λέξεις και έννοιες τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να την μεταφράσουμε. Προς το παρόν εγώ μπορώ να την μεταφράσω σε ζωγραφική, σκηνογραφία και θέατρο. Ο λόγος που λέω προς το παρόν είναι γιατί, δεν θέλω να μπω σε κουτάκια, είναι πολύ περιοριστικό. Δεν θέλω να πω ότι μου αρέσει να κάνω μόνο ένα πράγμα, νομίζω ότι στην ηλικία και στην φάση που είμαι τώρα θα ήταν πολύ περιοριστικό. Βασικά για εμένα είναι γενικά λάθος να βάζουμε κουτάκια και να οριοθετούμε το οτιδήποτε. Μερικές φορές πρέπει να μην επηρεάζουμε τα πράγματα και να τα αφήνουμε να παίρνουνε τον δρόμο τους. Γιατί πρέπει να πω ας πούμε ότι ασχολούμαι μόνο με την ζωγραφική, ενώ κάνω και πολλά άλλα πράγματα. Για εμένα τέχνη είναι ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Μέσω της τέχνης μπορώ να ξεφύγω σε έναν δικό μου κόσμο. Ο καλλιτέχνης είναι ένας πομπός και ένας αγωγός ταυτόχρονα που παίρνει την ενέργεια και την αφήνει να περνάει μέσα από το χέρι του, το σώμα του ή τη φωνή του. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να το περιγράψω, τέχνη για εμένα είναι ο τρόπος που μιλάω, που κινούμε και που υπάρχω. Είμαι εντελώς στον δικό μου κόσμο. Λες κάτι που δεν είναι σημαντικό και δεν καταλαβαίνεις ότι λες κάτι σημαντικό, μέχρι που έρχεται κάποιος και σου λέει ” Όντως;”. Η τέχνη είναι μία περιπέτεια.
Η απόφασή σας για την εισαγωγή σας για την εισαγωγή στην Σχολή Καλών Τεχνών υπήρξε ατομική ή δεχτήκατε κάποια παρότρυνση;
Ήταν μία απόφαση, που ενώ εσωτερικά την είχα πάρει από νωρίς, δεν την είχα παραδεχτεί ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Εγώ έλεγα, θα δώσω πανελλήνιες όπως όλοι οι άλλοι, είχα πάρει θεωρητική κατεύθυνση και είχα ως πρώτες μου επιλογές την Ιστορία τέχνης και την θεατρολογία, η οποία εδώ που τα λέμε δεν μου περνάει αδιάφορη, άρα δεν θα έπεφτα και εντελώς έξω, παρόλα αυτά θεωρώ πως όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, το καθένα θα πάει με την σειρά του. Όπως λοιπόν με τις πανελλήνιες, έτσι και με την καλών τεχνών, πρέπει να υπάρξει μια ανάλογη προετοιμασία, σε ένα αντίστοιχο καλλιτεχνικό εργαστήρι. Ήρθαν οι γονείς μου λοιπόν μια μέρα και μου πρότειναν να ξεκινήσω πιο σοβαρά προετοιμασία σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι, προκειμένου να δώσω εξετάσεις για την σχολή. Προφανώς και δέχτηκα με ενθουσιασμό, αλλά ήθελα να προσπαθήσω ταυτόχρονα να δώσω και πανελλήνιες, κάτι το οποίο εν τέλη, ήταν φοβερά δύσκολο. Την απόφαση την πήρα περίπου ενάμιση χρόνο πριν δώσω εξετάσεις στις σχολές ( οι καλών τεχνών είναι τέσσερις), τότε περίπου που είχε ξεκινήσει η έξαρση την πανδημίας. Θυμάμαι λοιπόν ότι έκανα τα φροντιστήρια για τις πανελλήνιες, είχα το σχολείο το πρωί, και κάποιες μέρες την εβδομάδα τις αφιέρωνα στο εργαστήρι. Οπότε είχα ένα αρκετά δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα. Ακόμα και ο καθηγητής μου από το εργαστήρι, όταν του είπα ότι θέλω να προσπαθήσω και για τα δύο, κάθισε και μου είπε ” Κοίτα να δεις, ή θα διαλέξεις ένα και θα το κάνεις καλά, ή θα τα κάνεις και τα δύο και δεν θα πιάσεις κανένα, γιατί δεν θα έχεις αρκετό χρόνο για να αφιερώσεις και θα τα κάνεις και δύο μέτρια”. Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο και ότι δεν γίνεται να αφιερώσεις καλό και αρκετό χρόνο και στα δύο. Στις πανελλήνιες εν τέλη δεν πέρασα. Εκεί ήταν που έφαγα ένα καλό χαστούκι, το οποίο το είχα μεν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά όταν έγινε δεν ήξερα πως να αντιδράσω γιατί ήταν σαν να βλέπω τα λόγια τους δασκάλου μου να ζωντανεύουν. Παρόλα αυτά συνέχισα όλο το καλοκαίρι προετοιμασία για την καλών τεχνών, γιατί οι εξετάσεις ξεκινούσαν τέλη Αυγούστου και τελείωναν τέλη Σεπτεμβρίου. Εδώ λοιπόν έρχεται ένας δεύτερος παράγοντας που με παρότρυνε να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω. Λίγες μέρες πριν δώσω εξετάσεις λοιπόν και ενώ ήμουν αρκετά απογοητευμένη με τον εαυτό μου, έρχεται στην ζωή μου ένας άνθρωπος, από μηχανής θεός, καλλιτέχνης κι αυτός, ο οποίος κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να μου αλλάξει όλο το mindset. Με έκανε να δω τα πράγματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, πιο ανοιχτά, με γέμισε πίστη γι αυτό που κάνω και ελπίδα , ακριβώς ότι χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο. Τέτοιους ανθρώπους αν τύχει και βρεθούν στον δρόμο μας τους κρατάμε καλά και με τα δύο χέρια, είναι σπάνιο είδος. Ε μετά έφτασε ο καιρός που ήταν να δώσω και λέω εντάξει, τώρα είναι ή όλα ή τίποτα, ακόμα και αν δεν περάσω έλεγα, κρατάω την εμπειρία. Τρεις παράγοντες ήταν πολύ σημαντικοί για εμένα. Ο πρώτος ήταν οι γονείς μου, που με στήριξαν και με στηρίζουν, ο δεύτερος ήταν η παρέα που είχα εκείνη την περίοδο και ο τρίτος παράγοντας αν και λίγο αργά και με λίγη βοήθεια, ήταν η πίστη μου σε εμένα. Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις πως έχεις ανθρώπους γύρω σου που μπορούν να δουν την δύναμη που κρύβεις μέσα σου όταν εσύ δεν μπορείς, και αυτό είναι κάτι που κρατάω με την εισαγωγή μου στη σχολή.
Ποιος καλλιτέχνης ή ποιο ρεύμα αποτελεί πηγή έμπνευσης ή πρότυπο για εσάς;
Αυτή την περίοδο και με τις γνώσεις που έχω λάβει μέχρι τώρα, κύρια πηγή έμπνευσης μου αποτελεί το κίνημα του Υπερρεαλισμού. Ο Υπερρεαλισμός στα ελληνικά μπορεί να αποδοθεί ως κάτι το οποίο είναι “πάνω από ή πέρα από την πραγματικότητα”. Ένα κίνημα το οποίο ξεκίνησε κυρίως από την λογοτεχνία και έπειτα αναπτύχθηκε και σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. Όσον αφορά το κομμάτι της ζωγραφικής, κύριο υλικό μελέτης μου, αποτελούν έργα των υπερρεαλιστών ζωγράφων: Σαλβαδόρ Νταλί, Αλμπέρτο Τζακομέττι και Ρενέ Μαγκρίτ. Όσον αφορά το θεατρικό-κινηματογραφικό-ποιητικό κομμάτι, μου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Αντονέν Αρτώ. Αυτό είναι το κυρίως ρεύμα που με απασχολεί τώρα και που προσπαθώ να συλλέξω όσες περισσότερες γνώσεις μπορώ γι αυτό. Παρόλα αυτά, ζωντανό παράδειγμα για εμένα αποτελούν και πιο νέα άτομα, νεότεροι καλλιτέχνες, άτομα τα οποία συναναστρέφομαι και έρχομαι συχνά σε επαφή μαζί τους. Άτομα τα οποία δεν ασχολούνται αποκλειστικά με την ζωγραφική, αλλά και με τον κινηματογράφο, το θέατρο και την ποίηση. Άνθρωποι οι οποίοι μου δίνουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ακόμα και όταν οι ίδιοι πιστεύουν πως δεν το κάνουν. Πηγή έμπνευσης για εμένα ας πούμε μπορεί να αποτελέσει και μία συζήτηση την οποία θα κάτσω να ακούσω. Μέσα από αυτή την συζήτηση μπορούν να προκύψουν πολλά πράγματα και κύριο εργαλείο προκειμένου να πετύχει αυτό είναι η παρατήρηση.
Τελευταία συμμετέχετε με έργο σας σε μία έκθεση ζωγραφικής, για την βία κατά των γυναικών. Πείτε μας δύο στοιχεία για αυτή την οργάνωση και την συμμετοχή σας.
Η έκθεση αυτή ονομαζόταν” Το λουλούδι της Ερήμου”. Το όνομά της το πήρε από το βιβλίο των εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως «Λουλούδι της Ερήμου» (1998), το οποίο μεταφέρθηκε και στην μεγάλη οθόνη το 2009 και αποτελεί την αυτοβιογραφία της Γουόρις Ντίρι. Μία γυναίκα από τη Σομαλία, η οποία αναδείχθηκε σε κορυφαίο σύμβολο της αντίστασης των γυναικών, στο ζήτημα της καταπάτησης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Η μικρή Γουόρις κατάφερε να δραπετεύσει από το περιοριστικό και κακοποιητικό για τις γυναίκες περιβάλλον στο οποίο ζούσε και να αλλάξει ριζικά την ζωή της και την ζωή πολλών ακόμα γυναικών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Συνδέσμου Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου και το My Artist, καθώς χορηγοί επικοινωνίας υπήρξαν το Polis Magazino και το Pause Art Mag. Την επιμέλεια της έκθεσης έφερε η Ιστορικός Τέχνης ΕΚΠΑ, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Ελλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη, η οπία ηταν και υπεύθυνη προκειμένου να επιλέξει τους επιλαχόντες που θα έπαιρναν μέρος στην έκθεση. Εγώ συμμετείχα με το έργο μου «Το κενό», το οποίο βρίσκονταν στην συγκεκριμένη έκθεση από 1 έως 14 Σεπτεμβρίου. Στο έργο απεικονίζεται μία κοπέλα, της οποίας το σώμα δεν είναι ορατό. Το μόνο που φαίνεται είναι τα πόδια της, τα χέρια της και το πρόσωπό της, στο οποίο προβάλλεται μία έντονη έκφραση αγανάκτησης και ανάγκης για διαφυγή και λύτρωση. Τα πόδια της και τα χέρια της, βρίσκονται σε μία έντονη κίνηση, προσπαθώντας να δημιουργήσουν την αίσθηση στον θεατή, ότι προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά, αλλά ταυτόχρονα κάτι βαρύ την τραβάει πίσω, χωρίς να την αφήσει να προχωρήσει. Το κομμάτι του σώματος που λείπει, δηλώνει την απάνθρωπη, αποτρόπαια και παράνομη παρέμβαση που γίνεται εις βάρος του γυναικείου σώματος, δηλώνοντας έτσι την εξουσία και επιβάλλοντας αυθαίρετα το δίκαιο του ισχυρού. Τέλος η μαργαρίτα που απεικονίζεται μπροστά από τη γυναίκα, συμβολίζει την αθωότητα, τη νεανική φύση και την πιστή αγάπη.
Ως γυναίκα και με αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια πως αισθάνεστε;
Η αλήθεια είναι πως λυπάμαι. Είναι φανερό πλέον πως η βία σε κάθε της μορφή έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Καθημερινά αυξάνονται όλο και περισσότερο τα άσχημα περιστατικά, ή μάλλον όχι δεν είναι πως αυξάνονται, είναι πως πλέον ο κόσμος έχει ξεκινήσει να μιλάει και να διαμαρτύρεται πιο ενεργά γι’ αυτά που του συμβαίνουν, προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Παρόλα αυτά δυστυχώς η ζυγαριά λυγίζει προς την μεριά των γυναικών και αυτό γιατί τα περισσότερα περιστατικά που συμβαίνουν αφορούν το γυναικείο φύλλο. Το πως αισθάνομαι είναι αυτονόητο. Κάθε φορά που ακούω, διαβάζω ή ακόμα και όταν βλέπω κάποιο περιστατικό να συμβαίνει, γιατί ας μην γελιόμαστε, πως ειδικά και στις πιο μικρές κοινωνίες, είναι πιο συχνό φαινόμενο η καταπάτηση των δικαιωμάτων μιας γυναίκας. Είναι κάτι το οποίο δυστυχώς έχει εδραιωθεί από παλιά και όταν αναφέρομαι στην καταπάτηση δικαιωμάτων, δεν αναφέρομαι μόνο στην αφαίρεση μιας ζωής ή στην άσκηση σωματικής βίας. Καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να σημαίνουν κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο θα μιλήσεις στον άλλον και ο τρόπος με τον οποίο θα του συμπεριφερθείς, γιατί όπως λέει και μια παροιμία, «Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει». Όταν βλέπω λοιπόν να συμβαίνουν όλα αυτά, κάθε φορά νιώθω την ίδια έκπληξη, τον ίδιο αποτροπιασμό και την ίδια στεναχώρια.
Τα συναισθήματα αυτά επηρεάζουν τα έργα σας;
Σίγουρα τα έργα μου επηρεάζονται από τέτοια γεγονότα. Είναι αυτό που είπα και πριν, ότι η Τέχνη είναι ένα μέσο έκφρασης απόψεων. Το ότι δεν θα για κάτι τέτοιο ανοιχτά, δεν σημαίνει ότι δεν με πειράζει ή ότι δεν με ακουμπάει, απλά ο κάθε άνθρωπος, εκφράζει αυτά που νιώθει και αυτά που σκέφτεται διαφορετικά. Για εμένα κυρίως τρόπος έκφρασης, είναι η Τέχνη. Μπορώ να την χρησιμοποιήσω σε πολλές μορφές, ανάλογα με τα συναισθήματά μου και το τι θέλω να εκφράσω τη συγκεκριμένη στιγμή.
Τι έχεις να πεις στα παιδιά που ξεκινούν τώρα τα βήματά τους στην Ζωγραφική ή θέλουν να ασχοληθούν ενεργά με την Τέχνη;
Στα παιδιά που σκοπεύουν να ασχοληθούν με την τέχνη ενεργά ή ξεκινούν τώρα τα πρώτα τους βήματα, έχω να πω πως δεν ταΐζει η τέχνη εμάς, αλλά εμείς ταΐζουμε την τέχνη. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη γιατί πιστεύει, ότι θα γίνει διάσημος, ή ότι θα βγάλει πολλά λεφτά και πως θα περάσει μια άνετη ζωή, δεν ισχύει. Είναι αστείο και μόνο που υπάρχει σαν ιδέα. Ακόμα και οι ηθοποιοί που μπορεί κάποιος να τους έχει ως πρότυπο στο μυαλό του, επειδή τους βλέπει να εμφανίζονται στην τηλεόραση σε δημόσια πρόσωπα, είναι άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα, άνθρωποι που κάνουν κ άλλες δουλειές ταυτόχρονα προκειμένου να τα καταφέρουν και να πουν εν τέλη ότι όντως τους τρέφει το επάγγελμα. Ακόμα και διάσημοι ζωγράφοι έγιναν γνωστοί μετά τον θάνατό τους, εκτός αν η οικογένεια τους ήταν κάποιου ανώτερου κοινωνικού στρώματος ή αν ήταν στις υπηρεσίες του βασιλιά, γιατί και η τέχνη αναπτύσσονταν παράλληλα μαζί με όλο το υπόλοιπο κοινωνικό- πολιτικό πλαίσιο. Οπότε αυτό που έχω να πω, είναι πως αν σκοπεύετε να ασχοληθείτε σοβαρά με την τέχνη, θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσετε στον εαυτό σας, τον λόγο που την επιλέξατε. Προφανώς και είναι κάτι το οποίο απαιτεί χρήματα, τα υλικά και ο εξοπλισμός κοστίζουν, γι αυτό πολλές φορές λέμε πως δεν υπάρχει κέρδος υλικό. Όσον αφορά όμως τις εμπειρίες και τις γνώσεις που έχει να δώσει η τέχνη είναι πάρα πολλές. Ασχολούμαι ενεργά εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου και έχω πάρει πληθώρα γνώσεων τις οποίες δεν περίμενα ότι θα πάρω τόσο σύντομα. Είναι ένας κόσμος γεμάτος εκπλήξεις, ο οποίος μπορεί να σας κάνει να δείτε τα πράγματα πολύ διαφορετικά και πολύ πιο ανοιχτά. Είναι μια περιπέτεια που δεν σταματάει ποτέ και ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού σας. Όσον αφορά την ζωγραφική, θα πω πως είναι δύσκολο στην αρχή γιατί θες να είσαι πολύ καλός και δεν θα είσαι, αλλά μαθαίνεις. Παρόλα αυτά, όσες φορές και να κάνετε ένα έργο μπορεί να μην πείτε και ποτέ πως είναι τέλειο, αλλά αν σχεδιάσετε ή κάνετε ένα έργο, το σχεδιάσετε και το πετάξετε ή το βάλετε σε ένα κουτί, δεν έχει νόημα. Ακόμα κι εγώ όταν ένα έργο μου δεν ήταν καλό, το έσκιζα ή το πετούσα και η μητέρα μου πήγαινε και το μάζευε, μετά από λίγο καιρό κατάλαβα γιατί το έκανε. Ακόμα και αυτά τα έργα έχουνε αξία και θα το καταλάβετε στο πέρασμα των χρόνων. Προφανώς ακόμα πετάω έργα μου δεν το κρύβω, προφανώς και δεν είμαι τέλεια και αν ήμουν δεν θα είχε κανένα νόημα.
Καταλήγοντας θα ήθελα να μου μιλήσετε για τους μελλοντικού σας στόχους
Η αλήθεια είναι πως για να έχω την δυνατότητα να κοιτάξω το μέλλον μου, πρέπει να φροντίσω καλά το παρόν μου. Οπότε ένας στόχος μου που έχει άμεση σχέση με το μέλλον μου, είναι να μπορώ να εξαντλώ την κάθε μέρα όσο μπορώ καλύτερα. Θέλω να πέφτω για ύπνο και να είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, όχι γιατί κατάφερα κάτι απαραίτητα, αλλά γιατί το προσπάθησα. Σίγουρα έχω σχέδια για το μέλλον και ένα από αυτά είναι, να βγω έξω και να δω πως δουλεύει και πως σκέφτεται και ο υπόλοιπος κόσμος. Όπως είπα και πριν λοιπόν ζωγραφίζω από μικρή θα ζωγραφίζω και θα κάνω τέχνη για πάντα;; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί δεν έχω δει ακόμα όλη την ιστορία. Αλλά για εμένα αυτό είναι συναρπαστικό. Είναι συναρπαστικό που δεν ξέρουμε, δεν χρειάζεται πάντα να προγραμματίζουμε το κάθε τι. Περνάω πολύ καλά και έχω την ευκαιρία να χτίσω μια δική μου πραγματικότητα και να ακολουθήσω τον δρόμο που είναι σημαντικός για εμένα!
