Γέμισε η πλατεία από νεανικά πρόσωπα. Χέρια που κρατούν πλακάτ, στόματα που φωνάζουν, μάτια που λάμπουν από οργή και αποφασιστικότητα. Είναι η γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας ότι «τίποτα δεν αλλάζει», αλλά σήμερα στέκεται εδώ, αποφασισμένη να αποδείξει το αντίθετο.
Τα πρόσωπα είναι νέα, μα τα βλέμματα γερασμένα από το βάρος της αδικίας. Μέσα στο πλήθος, ένα χέρι σηκώνεται ψηλά, κρατώντας ένα πανό που γράφει με κόκκινα γράμματα: «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ».
Μια φράση που δεν είναι απλά λόγια. Είναι το τελευταίο μήνυμα εκείνων που χάθηκαν. Είναι η φωνή που δεν έφτασε εγκαίρως, η ανάσα που κόπηκε βίαια, η ζωή που έμεινε μετέωρη σε μια στιγμή τραγικής εγκατάλειψης.
Οι κόκκινες παλάμες πάνω στο πανό θυμίζουν αίμα. Δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο· είναι κραυγή. Είναι η σφραγίδα της μνήμης πάνω στη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς που αρνείται να ξεχάσει.
«Δεν έχω οξυγόνο» γράφει το πανό, κι όμως, αυτοί οι νέοι είναι η ίδια η ανάσα της κοινωνίας. Δεν γεννήθηκαν για να ζουν σε έναν κόσμο που σκοτώνει τα όνειρα και τις ζωές τους. Δεν δέχονται να γίνουν αριθμοί σε μια τραγωδία που θα ξεχαστεί με τον χρόνο.
Αυτά τα παιδιά, που έπρεπε να γελούν ξέγνοιαστα, σήμερα φωνάζουν με δύναμη που τρομάζει. Δεν είναι απλά θλιμμένοι· είναι εξοργισμένοι. Κουβαλούν μέσα τους το βάρος μιας αδικίας που δεν χωρά σε λόγια.
Δεν τους αρκούν τα δάκρυα. Δεν τους αρκούν οι δικαιολογίες. Θέλουν αλήθεια. Θέλουν δικαιοσύνη. Θέλουν να ξέρουν πως όταν ανεβαίνουν σε ένα τρένο, όταν περπατούν στον δρόμο, όταν ονειρεύονται το μέλλον, δεν θα κινδυνεύουν από μια χώρα που τους προδίδει.
Στα μάτια αυτών που διαδηλώνουν, δεν υπάρχει μόνο θλίψη. Υπάρχει κάτι πιο δυνατό: η απόφαση να μη σωπάσουν. Η δικαιοσύνη δεν είναι απλά μια λέξη· είναι χρέος. Και αυτή η γενιά, που μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, τώρα ξέρει: τίποτα δεν είναι δεδομένο, αν δεν το διεκδικήσεις.
Σηκώνουν τα χέρια ψηλά, όχι για να παραδοθούν, αλλά για να δείξουν πως είναι εδώ. Και δεν θα φύγουν αν δεν αλλάξει κάτι.
Γιατί αυτή η γενιά δεν έχει μάθει να ξεχνά. Και το πιο σημαντικό: δεν θα μάθει ποτέ να σωπαίνει.
“Δεν ξεχνάμε. Δεν σωπαίνουμε. Δεν συγχωρούμε την αδιαφορία που σκότωσε.
Γιατί η ζωή δεν είναι αριθμός σε μια στατιστική. Είναι ανάσα. Και εμείς δεν θα αφήσουμε να μας την πάρουν ξανά” φωνάζουν με μια φωνή που βγαίνει από την ψυχή.
