Χριστούγεννα στους διαδρόμους του Νοσοκομείου: Όπου η ελπίδα λάμπει περισσότερο από τα λαμπιόνια

Της Βιβής Μαργαρίτη

Περιπλανιέμαι στους διαδρόμους του νοσοκομείου, σκεπτική. Είναι από αυτές τις στιγμές που η καθημερινότητα σε φέρνει αντιμέτωπη με τη βαθύτερη πλευρά της ζωής. Ο χώρος είναι σιωπηλός, γεμάτος μόνο από τον ήχο βημάτων και μακρινών συνομιλιών. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο: λαμπιόνια και φώτα στολίζουν την πόλη, σαν να προσπαθούν να φωτίσουν τη μαυρίλα του χειμώνα. Είναι Χριστούγεννα, αλλά εδώ, μέσα στο νοσοκομείο, το γιορτινό πνεύμα μοιάζει διαφορετικό.

Και τότε, κάπου εκεί, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ψηλό, στολισμένο, λαμπερό. Έχει κάτι το γαλήνιο, σαν να προσπαθεί να διώξει την ένταση από τον χώρο. Αλλά δίπλα του, μια μοναχική αναπηρική καρέκλα τραβά την προσοχή μου. Είναι κενή, μα γεμάτη ιστορίες. Μια αντίθεση που κόβει την ανάσα: το δέντρο της χαράς και της ελπίδας δίπλα σε ένα αντικείμενο που κουβαλά πόνο, ανησυχία, και προσμονή.

Στέκομαι για λίγο. Κοιτάζω τη σκηνή και νιώθω ένα κύμα συναισθημάτων να με κατακλύζει. Ποιος άραγε καθόταν εκεί; Ποια είναι η ιστορία του; Είναι ακόμα στο δωμάτιο ή έχει επιστρέψει στο σπίτι του; Ένας ηλικιωμένος που μάχεται για λίγο χρόνο παραπάνω; Ένα παιδί που λαχταρά να τρέξει ξανά; Ή ίσως κάποιος που, για πρώτη φορά, βλέπει αυτά τα φώτα σαν μια υπόσχεση ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα;

Η καρέκλα αυτή είναι κάτι περισσότερο από μια εικόνα. Είναι η σιωπηλή υπενθύμιση της ανθρώπινης ευθραυστότητας αλλά και της αντοχής. Το δέντρο, με τα φωτάκια του να τρεμοπαίζουν, μοιάζει να της ψιθυρίζει ότι τα Χριστούγεννα είναι μια στιγμή αναγέννησης. Ότι ακόμα κι εδώ, στους διαδρόμους του νοσοκομείου, υπάρχει χώρος για την ελπίδα.

Καθώς συνεχίζω να περπατώ, σκέφτομαι πόσο διαφορετικά βλέπουμε τις γιορτές ανάλογα με το πού βρισκόμαστε στη ζωή μας. Για κάποιους, τα Χριστούγεννα είναι δείπνα, δώρα και χαρές. Για άλλους, είναι η προσμονή μιας ακόμα μέρας, η λαχτάρα για μια αγκαλιά, η δύναμη να ξεπεράσουν το σήμερα. Και κάπου ανάμεσα, σε αυτούς τους σιωπηλούς διαδρόμους, βρίσκεται η αληθινή ουσία των γιορτών: η ανθρώπινη επαφή, η φροντίδα, η συμπόνια.

Το δέντρο μένει πίσω μου, αλλά το βλέμμα μου επιστρέφει ξανά και ξανά. Ίσως επειδή κατάλαβα ότι η ελπίδα δεν βρίσκεται μόνο στα λαμπερά στολίδια ή στα φώτα της πόλης, αλλά και σε μια απλή στιγμή φανερώνει την ουσία της ανθρώπινής μας ύπαρξης.

Και τελικά, ίσως το πιο φωτεινό αστέρι στα χριστουγεννιάτικα δέντρα αυτών των διαδρόμων είναι η ανθρώπινη ψυχή που δεν παύει να ελπίζει, ακόμη κι όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες.

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που γιόρτασαν τα Χριστούγεννα σε κάποιο νοσοκομείο. Σε όσους έδωσαν μάχη για τη ζωή τους, κι εκείνους που παλεύουν για την υγεία τους, σε όσους στάθηκαν δίπλα τους και σε εκείνους που εργάστηκαν ακούραστα για να φέρουν φως και ελπίδα μέσα στους διαδρόμους των Νοσοκομείων. Η δύναμή σας είναι το πραγματικό αστέρι που φωτίζει τις γιορτές.