![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="459" width="459" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης
Το μέλλον για τους εργαζομένους, τη νεολαία και το λαό, εμφανίζεται να μπαίνει σε επικίνδυνη τροχιά. Ο αντίπαλος διακινδυνεύει να χάσει πολλά. Αν και κοινωνικά μειοψηφία, είναι καλά οργανωμένος. Έχει το κράτος, τα αστικά κόμματα, εργοδοτικές ενώσεις, συλλόγους εκκλησιαστικούς, φιλανθρωπικούς, παρεκκλησιαστικούς κλπ. Δίκτυα πολυεπίπεδα και πολύμορφα.
Ο λαός, η τεράστια πλειοψηφία που θίγεται, είναι σχεδόν ανοργάνωτος. Το εργατικό κίνημα, τα πρωτοβάθμια σωματεία, είναι στη χειρότερή τους κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αυταπάτες του, οδηγεί σε νέες επώδυνες «Βάρκιζες». Το ΚΚΕ αρνείται να δει τις ιστορικές στιγμές και με την απομονωτική γραμμή του οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το λαό , όπως και το 67, να πιαστεί με τις πυτζάμες. Η ακροδεξιά καραδοκεί για να στρέψει την αγανάκτηση, όπως και στη υπόλοιπη Ευρώπη, στο ρατσισμό, το φασισμό, την πατριδοκαπηλία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θα προσπαθήσει , έστω και τώρα, να έχει μια σαφή πρόταση οργάνωσης του λαού για να αντισταθεί στην καταιγίδα που έρχεται. Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι η αφετηρία για την επανεξόρμηση και την αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η μάχη δεν τελειώνει την Κυριακή, αλλά ούτε έχει και μεγάλο βάθος ορίζοντα. Το καλοκαίρι, σε μεγάλο βαθμό, θα καθορίσει τις εξελίξεις.
Το εργατικό- λαϊκό κίνημα , η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως το πιο πρωτοπόρο κομμάτι του, βλέπει το δημοψήφισμα ως ευκαιρία , ως πρώτο σταθμό, στην πορεία για την ανατροπή. Αλλά, πάνω απ’ όλα, ως αφετηρία, για την οργάνωση του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας.
Δεν μας αρκεί και μόνο μια σωστή γραμμή για το «δικό μας όχι» , και μια μάχη μόνο της ψήφου μέχρι το δημοψήφισμα. Όχι ότι αυτό δεν έχει το ρόλο του. Πρώτα και κύρια, πρέπει να νικήσει το όχι, γιατί είναι ένα ταξικό όχι , απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου και του εθνικού και υπερεθνικού του προσωπικού.
Όμως, πρέπει να δοθεί η μάχη οργανωμένα, για να έχει διάρκεια και να νικήσει στρατηγικά. Πρέπει το όχι να είναι:
- «Όχι» στις κανιβαλικές προτάσεις των δανειστών και στην επιβολή νέας αντιλαϊκής λαίλαπας,
- «Όχι» και στις αντιλαϊκές προτάσεις της κυβέρνησης, στη συνέχιση της μνημονιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας,
- «Όχι» στην ευρωζώνη και την ΕΕ, τις τρόικες και τους «θεσμούς»,
- Όχι» σε όλους τους αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους, στην ανεργία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τη λιτότητα, στο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος των λαϊκών νοικοκυριών.
- «Όχι» στις ιδιωτικοποιήσεις και στην κυριαρχία των τραπεζιτών, στην αντιλαϊκή φορομπηξία, στην καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας από κάθε ευρωεπιτροπεία.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται η συγκρότηση «Επιτροπών Αγώνα για το δικό μας ΟΧΙ» σε κάθε χώρο . Σε κάθε εργατικό σωματείο , σύλλογο, σχολή, σχολείο , συλλογικότητα, λέσχη, αγροτικό συνεταιρισμό. Και πρέπει να γίνει συγκροτημένα και πανελλαδικά.
Να δημιουργηθεί μια ευρύτερη αγωνιστική και ανατρεπτική ομπρέλα. Αν δεν το κάνουμε αυτό, η κατάσταση θα γίνει άκρως επικίνδυνη και για το λαό αλλά και για τις δυνάμεις της ανατροπής.
Η Ελλάδα, στα μάτια των διεθνών κύκλων του κεφαλαίου, δεν είναι και πολύ διαφορετική από ότι η Αίγυπτος. Όπως η Αίγυπτος έχει ένα κρίσιμο ρόλο στη μέση Ανατολή, έτσι και η Ελλάδα, γεωστρατηγικά, παίζει σημαντικότατο ρόλο στη Βαλκανική, και στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Στην Αίγυπτο, το κίνημα ριζοσπαστικοποιήθηκε και εκλογικά, με αυταπάτες όπως και εδώ, ακούμπησε στους ισλαμιστές να δώσουν λύση στο κοινωνικό πρόβλημα. Το κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων καρπώθηκε την αγανάκτηση και τον ριζοσπαστισμό. Το διεθνές κεφάλαιο , όχι μόνο δεν σεβάστηκε την εκλογική ετυμηγορία του Αιγυπτιακού λαού, αλλά με πραξικόπημα, ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση και τσάκισε αυταρχικά κάθε λαϊκή εξέγερση.
Το παράδειγμα της Αιγύπτου πρέπει να μας γίνει μάθημα. Για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, δεν είναι έξω από τις επιδιώξεις τους η επιβολή της θέλησής τους, ακόμα και με εκτροπές , όποιες μορφές και αν έχουν αυτές. Μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να το αποτρέψει. Μόνο ένας λαός περήφανος, στο δρόμο , μπορεί να μπει φραγμός στα σχέδιά τους. Και να ανατρέψει τους όποιους σχεδιασμούς τους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με όλες της δυνάμεις της, από όλα τα μετερίζια του αγώνα, οργανωμένα και με σχέδιο θα μπει μπροστά στη νέα μάχη. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει σήμερα η Αντικαπιταλιστική Αριστερά για να είναι χρήσιμη στο λαό και στον τόπο.
Τρίκαλα 29/06/15
ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ