Μ΄ αρέσουν τα ερωτηματικά. Και τα λογοπαίγνια. Και τα ηχητικά και τα νοητικά. Το «Τι ῥεῖ;» δε στο παρελθόν το έχω «ζηλέψει»… ίσως ένα από τα πιο έξυπνα και φρέσκα λογότυπα για λαρισαϊκό project και δη δημοσιογραφικό. Αυτό ήταν το πρώτο εγχείρημα του Νίκου Μίχου στον χώρο της δημοσιογραφίας. Από τότε έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία. Από το 2017 ο τριανταπεντάχρονος Λαρισαίος δημοσιογράφος και συγγραφέας που έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες ζει στις Βρυξέλλες. Εγκαταστάθηκε αρχικά εκεί ως υπεύθυνος επικοινωνίας του Στέλιου Κούλουγλου στις δύο θητείες του ως ευρωβουλευτής. Πλέον έχει επιστρέψει ξανά στη δημοσιογραφία. Και το έκανε θεαματικά.
Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου
Ο Νίκος Μίχος είναι στην ομάδα παραγωγής της τηλεοπτικής πολιτικής εκπομπής «Βρυξέλλες σ΄ αγαπώ;» που φιλοξενείται στο Euronews. Ενίοτε είναι και ο κεντρικός παρουσιαστής στη θέση της Μαρίας Ψαρρά. Δεν είναι μόνο το ερωτηματικό που κάνει το concept ενδιαφέρον… οι συντελεστές αναρωτιούνται σταθερά στο κατά πόσο οι ευρωπαίοι πολίτες αγαπάμε τις Βρυξέλλες, εννοώντας φυσικά την ίδια την δομή και την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε εβδομάδα εντοπίζουν τα δύο βασικά θέματα που απασχόλησαν τις Βρυξέλλες και τα σχολιάζουν με διάφορους καλεσμένους στο πάνελ πριν ασχοληθούν με ένα τρίτο θέμα bonus. Η εκπομπή προβάλλεται ταυτόχρονα σε 8 γλώσσες. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον στοιχείο της όλης ιδέας.
Ο Νίκος Μίχος μιλά στο onlarissa.gr για το «Βρυξέλλες σ΄ αγαπώ;», για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη γοητεία και τις παθογένειες της, για το ίδιο το brand της, για την Ευρώπη και τον κόσμο, την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους, την Ευρώπη και την Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Λάρισα. Για το αν είναι το πιο ενδιαφέρον να είσαι μπροστά ή πίσω από τις κάμερες, για τον ίδιο, τα βιβλία του και τη συγγραφική του δραστηριότητα.
Νίκο ζεις πυρετωδώς στον κόσμο του «Βρυξέλλες σ΄ αγαπώ;»
Ναι όντως. Είμαστε μια ολόκληρη ομάδα… δύο Ισπανοί, μία Ιταλίδα, ένας Γάλλος και εγώ. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι παραγωγής. Η εκπομπή βγαίνει σε 8 διαφορετικές γλώσσες· αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ελληνικά, πορτογαλικά και ουγγρικά τελευταία.
Η κεντρική ιδέα στηρίζεται στο πως θα φέρουμε την Ευρώπη, που είναι ίσως κάτι αρκετά απομακρυσμένο, ξένο για το κοινό, μέσα στο σπίτι του, στον καναπέ του. Η εκπομπή προβάλλεται κάθε Παρασκευή και ασχολείται με δύο κεντρικά θέματα που απασχόλησαν τις Βρυξέλλες την εβδομάδα που προηγήθηκε συν ένα τρίτο, που λειτουργεί σαν «τυράκι» και αυτό παίζει και ως trailer της εκπομπής. Με τους τρεις καλεσμένους στο πάνελ αναλύουμε τα θέματα της επικαιρότητας με τρόπο απλό, προσιτό για το ευρύ κοινό.
Η αγγλική version της εκπομπής έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια περίπου και πριν από ένα χρόνο αποφασίστηκε να ανοίξει σε περισσότερες γλώσσες. Πλέον, η εκπομπή με το ίδιο τίτλο στις διαφορετικές γλώσσες, βγαίνει ταυτόχρονα στα αντίστοιχα κανάλια με διαφορετικά πάνελ στα οποία ο παρουσιαστής και οι καλεσμένοι είναι πολίτες της εκάστοτε χώρας που μένουν και εργάζονται μόνιμα στις Βρυξέλλες ή πολιτικά πρόσωπα της κεντρικής σκηνής ή της τοπικής αυτοδιοίκησης που βρίσκονται εκεί ως επισκέπτες. Η αγγλική και γερμανική version γυρίζεται στο Στρασβούργο όταν γίνεται η Ολομέλεια του Κοινοβουλίου και οι υπόλοιπες στις Βρυξέλλες.
Πολύ ενδιαφέρον concept… Όλες οι version έχουν την ίδια κάθε φορά θεματολογία;
Η θεματολογία συμφωνείται αρχικά από την κεντρική ομάδα. Κάποιες φορές μπορεί η εκπομπή μιας συγκεκριμένης χώρας να αποκλίνει από την κεντρική θεματολογία γιατί πρέπει να καλύψει κάτι πολύ σοβαρό που έχει συμβεί σε εθνικό επίπεδο και δεν μπορεί να αγνοηθεί. Κάτι τέτοιο έγινε, για παράδειγμα, στην πορτογαλική version της εκπομπής, την εβδομάδα που παραιτήθηκε η κυβέρνηση της Πορτογαλίας.
Και ο τίτλος;
Υπάρχει μια ωραία ιστορία πίσω του, αφορά το τραγούδι της Βελγίδας τραγουδίστριας Angèle που λέγεται “Bruxelles je t’aime”. Όταν στηνόταν το concept της αγγλικής εκπομπής αναφέρθηκε ο τίτλος του τραγουδιού ως πλάκα. Αν επιλεγόταν θα υπήρχε έτοιμο και το soundtrack της εκπομπής… Άρεσε όμως πολύ στον επικεφαλής της παραγωγής και υιοθετήθηκε.
Σε κάποιες εκπομπές είσαι ο παρουσιαστής. Τι σου αρέσει περισσότερο, να βρίσκεσαι μπροστά ή πίσω από την κάμερα;
Αυτό με ρώτησαν και οι συνεργάτες μου που έκαναν την παραγωγή όταν εγώ έκανα την παρουσίαση. Η παρουσίαση έχει κάτι πάρα πολύ σέξυ, πρέπει να το παραδεχτώ… αλλά η τρέλα που έχει το control room είναι κάτι άλλο, πολύ έντονο. Δεν ξέρω αν θα το άλλαζα. Τα 40 λεπτά στον αέρα με όλο αυτό που επί τέσσερις μέρες συμβαίνει από πίσω; Δεν ξέρω, δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση, ακόμη…
Μετά από ένα χρόνο εκπομπής, που καταλήγεις, τελικά τις αγαπούμε ή όχι τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Αυτό είναι το ερώτημα που στην ουσία θέτουμε κάθε εβδομάδα. Εν τέλει, μάλλον τις αγαπούμε, αλλά πάντα θα βάζουμε αυτό το ερωτηματικό γιατί οι Βρυξέλλες έχουν μια στάση οι ίδιες, σαν να μην θέλουν να τις αγαπούμε.
Πως το εννοείς ακριβώς;
Κάποιες φορές κρατούν μια απόσταση, είναι στρυφνές· επιμένουν να είναι πιο γραφειοκρατικές. Ενώ κάνουν πράγματα τα οποία όντως αφορούν την καθημερινή μας ζωή, δεν καταφέρνουν να το εξηγήσουν, να το επικοινωνήσουν. Το λένε με έναν τρόπο τόσο γραφειοκρατικό, τόσο νομικό που δεν νιώθεις ότι αυτό το οποίο ψηφίζεται στην Ευρωβουλή αφορά την πραγματικότητα.
Αυτό το πρόβλημα είναι που προσπαθεί να διαχειριστεί και να σπάσει η εκπομπή. Κάνουμε ένα talkshow με στόχο να αποκωδικοποιεί τα τεκταινόμενα. Θέλουμε η συζήτηση να έχει μια φρεσκάδα· την οικειότητα και την ειλικρίνεια που θα είχε αν γινόταν σε ένα τραπέζι μιας παρέας. Και όταν οι καλεσμένοι είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η σύγκρουση που δεν γίνεται στην Ευρωβουλή μεταξύ των μελών των διαφορετικών παρατάξεων γίνεται στο αέρα μέσα σε ένα πιο χαλαρό πλαίσιο. Ίσως εξαιτίας αυτού του χαλαρού πλαισίου…
Εσύ τις Βρυξέλλες τις αγαπάς;
Εγώ τις λατρεύω.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λατρεύω τη Λάρισα… έχουν την ίδια υγρασία, αν και όχι την ίδια θερμοκρασία…
Μου έδωσες τη σωστή πάσα… Σκόπευα να σε ρωτήσω σχετικά με τη Λάρισα. Έχει αλλάξει η οπτική σου απέναντι στην πόλη της Λάρισας μετά από τα χρόνια διαμονής στις Βρυξέλλες; Έχει αλλάξει η οπτική υπό το πρίσμα των Βρυξελλών;
Την πονάω περισσότερο, με την έννοια ότι την αγαπάω περισσότερο· τη νοιάζομαι περισσότερο.
Την θεωρείς αρκετά ευρωπαϊκή πόλη; Αυτό είναι το μόνιμο ζητούμενο της πόλης…
Ξεκάθαρα ναι. Η Λάρισα έχει όλη τη δυναμική να γίνει μια ευρωπαϊκή πόλη που θα ανήκει στον χάρτη των πόλεων που παίζουν κομβικό ρόλο στη Ευρώπη. Η Λάρισα είναι πιο κοντά σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες από ότι είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη στην καθημερινότητα που βιώνει ο πολίτης. Το μοντέλο βέβαια της τοπικής αυτοδιοίκησης απέχει, στην αρχή σου φαίνεται υπερβολικό αλλά τελικά διαπιστώνεις ότι λειτουργεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συγκομιδή σκουπιδιών σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ αυστηρό, στα όρια του γραφικού. Στην πορεία είδα όμως ότι το αποτέλεσμα στο επίπεδο καθαριότητας και τάξης στην πόλη είναι πολύ υψηλό.
Η διαφορά είναι στο μενταλιτέ. Αλλά εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι η Λάρισα δεν απέχει από τις Βρυξέλλες, εξαιρώντας βέβαια το γεωγραφικό και πολιτικό στοιχείο, τη σπουδαιότητα που έχει η πόλη των Βρυξελών ως τόπος λήψης σημαντικών πολιτικών αποφάσεων. Μιλάω για την καθημερινότητα και τον τρόπο ζωής. Σε αυτό το πεδίο, υπάρχει και στη Λάρισα η διάσταση, η βούληση και η νοοτροπία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης.
Αυτό που παρασέρνει την πόλη, την Λάρισα εννοώ, να μην είναι στον κατάλογο των top 10 των ευρωπαϊκών πόλεων, είναι το ευρύτερο μενταλιτέ που έχουμε στην Ελλάδα.
Παρακολουθώντας κάποιες από τις εκπομπές του «Βρυξέλλες σ΄ αγαπώ» σε θυμάμαι να ρωτάς αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα τελικά μόνο ένα brand που πρέπει να το παρουσιάζουμε ως κάτι σέξυ για να προσελκύσει το ενδιαφέρον… Έτσι είναι τελικά;
Για μένα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι – δεν χρειάζεται να είναι· έχουν περάσει 60 χρόνια από την ίδρυσή της. Αν ακόμη χρειαζόμαστε να δαπανούμε εκατομμύρια ευρώ για να χτίζουμε το brand name της Ε.Ε., για να πείσουμε τον κόσμο να πάει να ψηφίσει στις ευρωεκλογές, σημαίνει πως κάτι δεν γίνεται σωστά. Μετά από 60 χρόνια, αν ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι πρέπει να ψηφίσει, γιατί η Ευρώπη είναι σημαντική, υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι του κόσμου. Το ότι η Ευρώπη είναι σέξυ θα έπρεπε να είναι εκ των ουκ άνευ.
Θεωρείς ότι περνάει μια κρίση η μπράντα της Ε.Ε.;
Θεωρώ ότι επανέρχεται μιας μεγάλης κρίσης. Η Ευρώπη βρήκε τη λύση στα νούμερα, βρήκε τη λύση στη μέθοδο, βρήκε λύση στην επιβίωση, αλλά δεν άλλαξε νοοτροπία.
Με την εκλογή του Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς η Ευρώπη περνάει μια ιδιαίτερη περίοδο σήμερα;
Η Ευρώπη παίζει ένα παιχνίδι στο οποίο δεν παίρνει πολλές φορές σαφή θέση. Η περίπτωση Τραμπ είναι χαρακτηριστική… Υπάρχει η άποψη ότι σε περιόδους κρίσεων ο λαός συγκεντρώνεται γύρω από το βασιλιά, γύρω από τη σημαία. Η Ευρώπη πρέπει να προσφέρει το κίνητρο να συγκεντρωθεί ο κόσμος γύρω από τη «σημαία», ενώ προς το παρόν κάνει τον άχαρο διαμεσολαβητή και τον κάνει και ήπια τις περισσότερες φορές.
Εγώ θα έλεγα πως διακρίνω μια αμηχανία, ένα κράτημα…
Ναι έτσι είναι όντως. Ας πάρουμε την περίπτωση Ισραήλ-Γάζας χωρίς να μπούμε στις λεπτές ισορροπίες του εν λόγω ζητήματος… Πότε άλλαξε όλος ο διάλογος; Όταν έγινε η Σύνοδος στη Βρετανία δύο εβδομάδες πριν. Στην αρχή ο (Φρίντριχ) Μερτς ήταν υπέρ του Νετανιάχου. Μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξε ο διάλογος. Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, να μην υπάρχει μία σαφής και ξεκάθαρη θέση.
Γιατί βρισκόμαστε σε ενεργειακή κρίση; Γιατί πάντα αντιμετωπίζαμε τους εαυτούς μας σαν τους κυρίους του κόσμου· κάποτε ήμασταν, αλλά εν τέλει κάποιοι άλλοι μας προσπέρασαν. Δεν αναπτύξαμε ποτέ τις δικές μας πηγές, θεωρήσαμε ότι πάντα θα αντλούμε από τις αποικίες. Σήμερα έχουμε ενεργειακή κρίση γιατί εξαρτόμαστε είτε από τη Ρωσία είτε από την Αμερική· δεν είχαμε ποτέ δική μας ενεργειακή πολιτική, ποτέ δική μας πρώτη ύλη. Η Ρωσία έκλεισε την κάνουλα μετά την εισβολή στην Ουκρανία και τώρα ο Τραμπ ορίζει τους όρους του παιχνιδιού.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα-πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν σήμερα οι Βρυξέλλες;
Για μένα είναι η ομοφωνία στις αποφάσεις. Ή θα φτιάξουμε ένα μοντέλο στο οποίο θα υπάρχει ομοφωνία ή θα είμαστε έρμαια εκβιασμών και βέτων. Όσο έχεις βέτο δεν μπορείς να λειτουργείς σαν Ομοσπονδία. Η Ευρώπη δεν είναι Ομοσπονδία, αλλά θέλει να λειτουργεί σαν Ομοσπονδία. Όσο δεν λειτουργούμε ως ένα σώμα, δεν θα μπορούμε να λειτουργούμε εν γένει. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις βαθιές κρίσεις της Ε.Ε. εάν δεν λύσουμε ζητήματα που έχουν να κάνουν το πώς τις αντιμετωπίζουμε μαζί, ως ένα σώμα.
…
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτηση μας, κάνω μια αναφορά στη συγγραφή. Είναι μία από τις ιδιότητες του Νίκου Μίχου. Έχει εκδώσει δύο βιβλία, το «Αλκοόλ» και το «Show» αλλά από τότε έχει περάσει αρκετό διάστημα. «Όταν γράφεις καθημερινά» μου λέει «δεν έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη εκτόνωσης όσο είχες πριν. Αν κάνεις ως επάγγελμα αυτό κάτι που σε κάνει να ξεδίνεις, δεν ψάχνεις να βρεις ένα άλλο τρόπο. Σκέψεις διάφορες υπάρχουν, τις καταγράφω όταν έρχονται αλλά μου λείπει το σενάριο. Γράφω ένα σενάριο την εβδομάδα άλλωστε…». Δεν έχει και άδικο.
Τον χάρηκα, τον «ζήλεψα» και τον ευχαριστώ.
