Το ευ του θέρους
Αν δικαιώθηκε το θέρος είναι γιατί ευθαρσώς ωρίμασε
Αφού στο κατάκορφο της δόξας του διακήρυξε:
Έχω δικαίωμα ακόμα και στις ατελείς προσπάθειές μου
Σε ημιθανείς αβεβαιότητες της άνθισης
Και στα μικρά φιλοδωρήματα του θάρρους
Και contra legem μια βροχή να προκαλέσω
Το μπορώ
Εισάγοντας μια δροσερή εξαίρεση
Μιαν ερμηνευτική ιδιοχρωμία τάζοντας
Τέτοια που μήτε το σταφύλι μήτε το καρπούζι
Αναιρεί
Δεν προξενεί καμιάν απόσχιση απ’ το σύνηθες της θάλασσας
Και είναι ασφαλέστερη για το κοινό καλό της ηλιοφάνειας οδός.
Επτά χρόνια πλέον ταξιδεύεις στο φως.
Δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ
όσοι φεύγουν
Δε χάνονται
Γίνονται ψίθυροι
και μας συντροφεύουν
Αύρα
και δροσίζουν
τον πόνο μας
Αναμνήσεις
και ξαναζούν
μέσα μας
Φυλαχτά
και μας προστατεύουν
Γίνονται όνειρα
και μοιράζονται
τον ύπνο μας
Τις μέρες κρύβονται
στις φυλλωσιές των δέντρων
και μας καμαρώνουν
Και τις νύχτες
ανεβαίνουν κρυφά κι
ανάβουν το φεγγάρι
να μη χάνουν το δρόμο
οι προσευχές μας.
Άραγε σε ποιο άστρο
αποκοιμήθηκες απόψε, πατέρα;
Νικηφόρος ΡΕΝΤΖΙΑΣ
