1923, Τρίκαλα. Ο τοπικός φωτογράφος επιστέφει, με το μυαλό γεμάτο εικόνες που τράβηξε σε όλη του τη ζωή. Ξαφνικά, δέχεται μια επίσκεψη από έναν θρυλικό ληστή. Παρά το γεγονός ότι καταζητείται με αμοιβή, ο ηρωικός παράνομος αφήνει τα βουνά και αποφασίζει να φωτογραφηθεί… Ο φωτογράφος Αθανάσιος Μάνθος, γυρίζει σπίτι του το βράδυ, αναλογιζόμενος τους γάμους και τις κηδείες «που κράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί», ανυποψίαστος για όσα θα ακολουθήσουν κατά την απρόσμενη δηλαδή επίσκεψη του ληστή.Ο σκηνοθέτης της ταινίας Βασίλης Κοσμόπουλος σημειώνει:
«πρώτη φορά «άκουσα», κυριολεκτικά, την ιστορία στο έξοχο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον «Βραχνό Προφήτη». Το τραγούδι μελοποιεί ένα ποίημα του Χρήστου Μπράβου και απηχεί ένα πραγματικό περιστατικό, την φωτογράφιση του επικηρυγμένου ληστή Θωμά Γκαντάρα από τον φωτογράφο των Τρικάλων Αθανάσιο Μάνθο. H συνάντηση έγινε το 1923, κατόπιν επιθυμίας του Γκαντάρα, στα λημέρια του και στο αρχείο της οικογένειας Μάνθου σώζονται οι 17 σπάνιες φωτογραφίες. Λίγους μήνες αργότερα, σκότωσαν τον Γκαντάρα και το κομμένο κεφάλι του εκτέθηκε σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμόν. Όλα αυτά αποτέλεσαν το υλικό μυθοπλασίας της ταινίας».
Ποίηση: Χρήστος Μπράβος
«Όπου στα 1923, ο επικηρυγμένος Θωμάς Γκαντάρας, ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί».
O φωτογράφος των Tρικάλων A. Mάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά για το Bαρούσι.
Tους γάμους θα σκεφτόταν ως το σπίτι του
και τους θανάτους, που εκράτησε για πάντα.
Mα πιό πολύ στο βράδι εγυρνούσε του Aυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε
για τον δίκαιο τον ύπνο.
Δεν άκουσε σκυλί, πόρτα να τρίξει·
κι απ’ τον φεγγίτη της σκεπής
τον είδε που γλιστρούσε-
άγγελος με τα δόντια στο μαχαίρι.
Διακρίσεις της ταινίας:
28ο Φεστιβάλ Ταινιών μικρού μήκους Δράμας (2005):
Β’ Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μυθοπλασίας,
Διάκριση «Κίνητρο» Ε.Κ.Κ.
Τιμητική Διάκριση Ενδυματολογίας
Τιμητική Διάκριση Σκηνογραφίας.
Ειδικό Βραβείο Ποιότητας Ταινίας μικρού μήκους 2005 ΥΠΠΟ.
13ο Διεθνές Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινημ/φου (Τετουάν) 2007:
Grand Prix Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κοσμόπουλος
Σενάριο: Βασίλης Κοσμόπουλος (από ένα ποίημα του Χρήστου Μπράβου)
Φωτογραφία: Διονύσης Λαμπίρης
Μοντάζ: Kenan Akkawi
Ήχος: Απόστολος Ντασκαγιάννης
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά: Παντουβάκη Σοφία
Κουστούμια: Παντουβάκη Σοφία
Ηθοποιοί: Ηλίας Λογοθέτης, Αλέξανδρος Λογοθέτης
Παραγωγός: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Βασίλης Κοσμόπουλος
Παραγωγή: ΕΚΚ, Τονικόν
35mm, Ασπρόμαυρο-Έγχρωμο, 12’
πηγή: tvxs.gr
Κριτική από το Cine.gr:
Η μικρού μήκους ταινία “Ο Φωτογράφος των Τρικάλων”, εμπνευσμένη από το τραγούδι «Α.Μάνθος» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μας μεταφέρει στα Τρίκαλα του 1923, όταν ο επικηρυγμένος ληστής Θωμάς Γκαντάρας αποφασίζει να φωτογραφηθεί. Ο φωτογράφος Αθανάσιος Μάνθος, γυρίζει σπίτι του το βράδυ, αναλογιζόμενος τους γάμους και τις κηδείες «που κράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί», ανυποψίαστος για όσα θα ακολουθήσουν κατά την απρόσμενη δηλαδή επίσκεψη του ληστή.
Ο “Φωτογράφος των Τρικάλων”, χωρίς εξάρσεις, με τη σιωπή να κυριαρχεί και ένα σκοτεινό ασπρόμαυρο κάδρο που περιλαμβάνει εξαιρετικές τοποθεσίες (υποθέτω της παλιάς πόλης των Τρικάλων), με τη μινιμαλιστική μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο υπόβαθρο, στήνει ιδανικά το κλίμα της εποχής και μας οδηγεί σε ένα νοσταλγικό ταξίδι στη μνήμη. Ταυτόχρονα, η ένταση που δημιουργείται από το γεγονός της συνάντησης δύο ισχυρών αντρών (απ’ τη μια ο φωτογράφος Αθανάσιος Μάνθος, επιφορτισμένος να φυλακίζει στιγμές, από τη χαρά του γάμου μέχρι τη λύπη του θανάτου κι από μια απλή οικογενειακή στιγμή μέχρι την περήφανη χωροφυλακή με τα κεφάλια δραπετών στα χέρια, κι απ’ την άλλη, ο Θωμάς Γκαντάρας, ο καταζητούμενος ληστής που τρομοκρατεί όποιον βρεθεί στο πέρασμά του με την τραχιά του όψη και την αρματωσιά του), δεν επιτρέπει εφησυχασμό και προσθέτει πόντους στην ατμόσφαιρα.
Ο Κοσμόπουλος ευτύχησε να έχει δυο πολύ καλούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο μελαγχολικός Ηλίας Λογοθέτης (κυρίως) στο ρόλο του φωτογράφου αλλά και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μεταμφιεσμένος σε ληστή, παίζουν με τις εκφράσεις και τις ματιές τους και δημιουργούν ένα ιδιαίτερο δίδυμο, βγάζοντας την ανθρωπιά πίσω από τα σκληρά προσωπεία των δυο χαρακτήρων.
Αν μπορούμε να καταλογίσουμε κάτι στον “Φωτογράφο των Τρικάλων” είναι ότι δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό αλλά κυρίως σε σινεφίλ που θα παραβλέψουν την απουσία κάθε λογής εντυπωσιασμών και γρήγορου ρυθμού (όχι δηλαδή ότι θα βαρεθούν οι υπόλοιποι) και απ’ την άλλη, δεν θα ικανοποιήσει τους φίλους του Θανάση Παπακωνσταντίνου που περιμένουν ενεργή συμμετοχή του στο (μουσικό) αποτέλεσμα.
Η ταινία κατά τον σκηνοθέτη της υπήρχε στο μυαλό του από την πρώτη στιγμή που άκουσε το τραγούδι, το οποίο του κίνησε το ενδιαφέρον να ψάξει την ιστορία και να βρει την αλήθεια πίσω από τους στίχους. Με δεδομένο το αποτέλεσμα, μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμα ελπίδα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου που θα χαρούμε να δούμε στο (εντελώς διαφορετικό ωστόσο) πεδίο της μεγάλου μήκους ταινίας. Η ευαίσθητη ματιά και οι γνώσεις του ίσως τον ξαναφέρουν στο μέλλον στο δρόμο μας.
