Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό… μας λέει η γνωστή συγγραφέας
Λένε πως ο έρωτας είναι αυτόχειρας… Λένε πως οι ερωτικές ιστορίες είναι λυπητερές στο τέλος τους και ελάχιστες από αυτές έχουν ένα αισιόδοξο φινάλε. Είναι όμως έτσι; Έρωτας, ενθουσιασμός, απελπισία, ένα μεγάλο παιχνίδι που κινεί τον κόσμο, τον γυρνάει σαν σβούρα και τον αφήνει πάλι στο σημείο που τον άρχισε… Το σίγουρο πάντως είναι ότι στον έρωτα «ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» όπως μας λέει η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού στο μυθιστόρημά της που κυκλοφορεί από την «άνεμος εκδοτική». «Το αρκετό έχει να κάνει με το μέτριο, το μετρημένο. Η ύπαρξη δεν χωράει στο αρκετό αλλά στο όλο. Για αυτό ποτέ στην απόλυτη ελευθερία δεν χωρούν όρια» μας απαντά η κ. Μαραγκού που τονίζει ότι οι επιλογές μας χρωματίζονται με τις δικές μας ελεύθερες αποφάσεις.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό… Ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο κ. Μαραγκού;
-Τα βιβλία πάντοτε γράφονται σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα και αν ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τριτοπρόσωπη αφήγηση. Είναι ο ίδιος μέσα σε κάθε λέξη, σε κάθε γραμμή.
-Μπορείτε να μας μιλήσετε για την υπόθεσή του;
-Εύκολα θα μπορούσα να σας πω πως πρόκειται για μια ερωτική ιστορία. Ένας άντρας και μια γυναίκα, αλλά δεν παύει να απλώνεται μέσα στη ζωή και να την περιγράφει.
-Τί ήταν εκείνο που σας έκανε να επιλέξετε να «κοιτάξετε κατάματα» τον αναγνώστη και να του αφηγηθείτε την ιστορία; Κατάθεση ψυχής;
-Η κατάθεση ψυχής, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά. Κάθε ιστορία, κάθε στιγμή, κάθε ώρα, είναι ένα αποτύπωμα της ψυχής μας, έστω και φευγαλέο…
-Διαβάζοντάς το έχω την εντύπωση ότι ως αναγνώστη μου έχετε δώσει το ρόλο του «κριτή», ενώ έρχομαι αντιμέτωπη με διλήμματα. Ήταν αυτός ο στόχος σας;
-Το δίλημμα όπως και η κριτική είναι η ελευθερία. Επιλέγουμε μέσα από την κριτική μας. Και ο στόχος μου ήταν ακριβώς αυτή η ελευθερία..
-Ένα βιβλίο ποιητικό, γεμάτο λυρικότητα και συναίσθημα με κυρίαρχο τον έρωτα… Είναι τελικά ο έρωτας… «αυτόχειρας»;
-Ο έρωτας όπως και η ζωή είναι αυτόχειρας… η άλλη όψη του θανάτου που χρειάζεται όμως την ανάσα μας για να ζήσει και μετά να πεθάνει. Είναι ο κύκλος της ύπαρξης που δεν θα υπήρχε δίχως έρωτα.
-Χωράει η λογική στο συναίσθημα;
-Δεν αντιμάχεται το ένα το άλλο. Η λογική εμπεριέχεται στο συναίσθημα και το αντίστροφο. Το λάθος του πολιτισμού μας είναι αυτός ο διαχωρισμός, ο άνθρωπος είναι ένα όλον.
-Οι επιλογές μας είναι «άσπρο ή μαύρο»;
-Το άσπρο όπως και το μαύρο είναι τα χρώματα της ελευθερίας. Όλα μπορούν να συμβούν μέσα τους. Έτσι και οι επιλογές μας χρωματίζονται με τις δικές μας ελεύθερες αποφάσεις.
-Τελικά γιατί «ποτέ δεν φτάνει το αρκετό»;
-Γιατί το αρκετό έχει να κάνει με το μέτριο, το μετρημένο. Η ύπαρξη δεν χωράει στο αρκετό αλλά στο όλο. Για αυτό ποτέ στην απόλυτη ελευθερία δεν χωρούν όρια.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και δύο δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων.
Για το μυθιστόρημά της Χνάρια στην Άμμο έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.
Έργα της ίδιας: «Η αγάπη φοράει φτερά από μετάξι», εκδ. Άγκυρα, 2006, «Πάθος», εκδ. Άγκυρα, 2007, «Το καλοκαίρι με τη Μέδουσα», εκδ. Άγκυρα, 2008, «Γιώργος Χειμώνας, Ο Ιανός της ελληνικής λογοτεχνίας», εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2008, «Χνάρια στην Άμμο», εκδ. Ρώμη, 2015, «Η σάρκα σου ως έμφυτος επίδεσμος», εκδ. Ρώμη, 2015 και «Μάτση Χατζηλαζάρου, από την ποίηση στην μύηση», εκδ. Παπαζήση, 2016.
Μεταφράσεις: «Βασικά Κείμενα Φιλοσοφίας», εκδ. Παπαζήση, 2015, «Ο Ζαν Κοκτώ της νιότης μου» (υπό έκδοση).
