Για το νέο της μυθιστόρημα «Τα κύματα της νοσταλγίας»μας μιλά η γνωστή συγγραφέας
Ψέματα, ανθρώπινα λάθη και πάθη, ταξίδια λύτρωσης, ταξίδια φυγής από την πραγματικότητα, έρωτες, αγάπη και μίσος, εικόνες και μυρωδιές εξωτικές… αναβλύζουν μέσα από το νέο μυθιστόρημα της Έλσης Τσουκαράκη «Τα κύματα της νοσταλγίας» από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
«Ο επιτυχημένος γιατρός Πέτρος Εμμανουήλ θεωρείται υπαίτιος για τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού. Ύστερα από μια συγκλονιστική αποκάλυψη που ανατρέπει όλα του τα δεδομένα, αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα και την οικογένειά του, χωρίς να υποψιάζεται το παράδοξο παιχνίδι που άρχισε να του υφαίνει χαιρέκακα η μοίρα. Το ξαφνικό τηλεφώνημα της κόρης του ύστερα από είκοσι τρία χρόνια τον προτρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αναμετρηθεί με το παρελθόν του» αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία όπως μας τη διηγείται η ίδια η συγγραφέας. Μία ιστορία που αδικείται μέσα από την «πίεση» του χώρου μίας εφημερίδας για να αποδοθεί σε όλο της το μεγαλείο. Μία ιστορία που καθηλώνει τον αναγνώστη.
-κ. Τσουκαράκη σε ποια ακτή σάς οδηγούν τα δικά σας… κύματα νοσταλγίας;
-Προτιμώ τα προσωπικά μου κύματα να με ταξιδεύουν σε άγνωστες, απάτητες κι ανεξιχνίαστες παραλίες. Εκείνες που θα με έλξουν να τις εξερευνήσω, που θα με μαγέψουν με την αγνότητα, την ομορφιά και το μεγαλείο τους. Δε μου αρέσει να κοιτάζω πίσω νοσταλγικά, όσο μελωδικά κι αν αντήχησαν μέσα μου κάποτε οι παφλασμοί των κυμάτων του παρελθόντος.
-Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις… Είναι μια χούφτα τίτλοι η ζωή μας;
-Πιστεύω ότι στην αέναη πορεία του χρόνου, η ζωή μας καθορίζεται συμβολικά από τίτλους, όπως ίσως τους όρισαν σε μεγάλα κεφάλαια οι σοφοί κι αξεπέραστοι αρχαίοι Έλληνες! Κάθε ανθρώπινη ιστορία κουβαλά το πεπρωμένο της, με έντονα σκαμπανεβάσματα πόνου, χαράς, ευτυχίας… δυστυχίας και διαφόρων συναισθημάτων που οριοθετούν με τίτλους μεγάλα χρονικά διαστήματα κι εποχές του προσωπικού μας ταξιδιού. Η ψυχή του καθενός κρύβει μυστικά περάσματα από συναρπαστικούς και πολλές φορές ανείπωτους και δαιδαλώδεις, προσωπικούς τίτλους.
-Η αλήθεια δίνει φως και λύτρωση στη ζωή του ανθρώπου;
–Έρχεται πάντα μια στιγμή αφύπνισης στη ρότα πλεύσης όλων μας, όπου συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και με απόλυτη ειλικρίνεια την αντανάκλαση του εσωτερικού μας –συχνά και εξωτερικού μας– ειδώλου στον καθρέφτη.
Είναι μια απαραίτητη, συμβολική κι επίπονη διαδικασία, η οποία μας βοηθά σταδιακά στην προσωπική μας αφύπνιση κι εξέλιξη. Φωτίζουμε τα σκοτάδια μας, αναγνωρίζουμε τα ενδόμυχα μυστικά του χαρακτήρα μας, αποδεχόμαστε τα λάθη μας, αν χρειαστεί τα συγχωρούμε κιόλας, ώστε να λυτρώσουμε την ψυχή μας, να κατανοήσουμε με συμπόνια τις δυσκολίες των συνοδοιπόρων μας και να συνεχίσουμε με λιγότερο βάρος το μοναχικό μας μονοπάτι.
-Διαβάζω στο βιογραφικό σας: «Θα της άρεσε να δηλώνει επάγγελμα: ονειροπόλα». Μπορεί ο κόσμος να ονειρεύεται σήμερα;
-Μα οι άνθρωποι ονειρεύονταν πάντα, ακόμα και σε πιο δύσκολες περιόδους της Ιστορίας! Δεν είμαι σίγουρη αν η Γη μας βιώνει τη χειρότερη εποχή της, παρά τις δοξασίες πολλών. Οι πόλεμοι, τα εγκλήματα, η αδηφάγα εξουσία, η βία, η υποβάθμιση των αξιών κ.λπ. ταλάνιζαν αιώνες την πορεία των ανθρώπων. Στα περιττά και στα αζήτητα, πεταμένη στα σκουπίδια η ζωή τους. Στις μέρες μας γίνονται ταχύτατα γνωστά παγκοσμίως όλα τα αρνητικά γεγονότα και νιώθουμε την ψευδαίσθηση ότι είναι σοβαρότερα και περισσότερα από άλλα κυκλικά ιστορικά διαστήματα στο παρελθόν.
Έχουν κατακτηθεί αγώνες, έχουν δοθεί προνόμια και δικαιώματα, έχουν εξελιχθεί ολόκληρες κοινωνίες, ξεκινώντας πάντα από το πείσμα και το όραμα κάποιου ονειροπόλου.
Οφείλουμε όλοι ν’ αφουγκραζόμαστε την εσωτερική μας φωνή, να μην τη φιμώνουμε, να μην τη φοβίζουμε και να της δίνουμε βήμα να βροντοφωνάζει στην ψυχή μας τα μεγάλα «θέλω» της.
Από την προσωπική κατάκτηση, θα οδηγηθούμε κάποτε στη συλλογική.
-Έχετε γράψει αρκετά βιβλία. Ποιο ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο στη συγγραφή; Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
-Κάθε βιβλίο απαιτεί υπευθυνότητα και συγκρότηση για το εκάστοτε θέμα το οποίο πραγματεύεται και δεν αποτελεί απλώς προϊόν φαντασίας. Οπότε ένας παράγοντας δυσκολίας είναι η μεταφορά ιστορικών, πολιτιστικών, γεωγραφικών στοιχείων κ.λπ. με ακρίβεια, αξιοπιστία και συνέπεια. Άλλος παράγοντας δυσκολίας είναι ο ψυχισμός του συγγραφέα την περίοδο που δημιουργεί μια ιστορία, η οποία μπορεί να φαίνεται άνευ ιδιαίτερης δυσκολίας στη συνείδηση των αναγνωστών, αλλά εκείνον να τον έχει παιδέψει περισσότερο από άλλες.
Οπότε θα σας απαντήσω, συνδυάζοντας τις σκέψεις μου και με το τελευταίο σας ερώτημα για τα μελλοντικά μου σχέδια. Αρκετά με βασάνισε η ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ, διότι ένιωθα το φορτίο μεγάλων ιστορικών γεγονότων του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου να με βαραίνει, προκειμένου να κάνω μεγάλες περιττές αφαιρέσεις, επιλογές και συνδυασμούς της Ιστορίας, της φαντασίας, του ρεαλισμού και του λυρισμού. Να αποδώσω σωστά την ατμόσφαιρα μιας εποχής που δε βίωσα. Επίσης μεγάλες συνδυαστικές δυσκολίες και προκλήσεις συναντώ στην ιδιαίτερη κι εύστοχη πλοκή του νέου μου συγγραφικού έργου, όπου αποτολμώ ν’ ασχοληθώ για πρώτη φορά με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Δύσκολος δρόμος, ανηφορικός, γεμάτος παγίδες και δύσβατα μονοπάτια. Στόχος είναι πάντα το ενδιαφέρον, απολαυστικό και ανατρεπτικό ταξίδι των αναγνωστών!
