Στην πλειοψηφία οι κάτοικοι του χωριού είναι πια ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι. Αντικρίζουν με βουρκωμένα μάτια τον τόπο τους να ερημώνει, αλλά δεν φεύγουν
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η περιοχή ξεχωρίζει για το μεγάλο φυσικό της κάλλος, αλλά και για ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: τις ζωγραφιές που «ντύνουν» τον οικισμό απ’ άκρη σ’ άκρη, και αναπαριστούν τη ζωή εκεί, όπως ήταν στο παρελθόν.
Μπροστά από τις προσόψεις παλιών καταστημάτων, η Ελένη Καραφλούδη και η Κλεονίκη Ζωίδου πήραν την πρωτοβουλία και μέσα σε λίγους μήνες έδωσαν και πάλι ζωή στα κλειστά αυτά μαγαζιά με τα… πινέλα τους. Το άλλοτε βουβό χωριό απέκτησε και πάλι ζωή, ενώ όσοι περνούν από εκεί σταματούν, για να θαυμάσουν τις ζωγραφιές και να φωτογραφηθούν μπροστά από αυτές τις ιδιαίτερες δημιουργίες. Κάποτε το χωριό έσφυζε από ζωή και οι δύο γυναίκες θέλησαν να αποτυπώσουν κάπως αυτήν τη χαμένη αίγλη, για να μην ξεχαστεί από κανέναν. Ειδικά τώρα που το χωριό μέρα με τη μέρα μικραίνει…
Στην πλειοψηφία οι κάτοικοι του χωριού είναι πια ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι. Αντικρίζουν με βουρκωμένα μάτια τον τόπο τους να ερημώνει, αλλά δεν φεύγουν από εκεί. Αγαπούν το χωριό τους και θέλουν να το δουν και πάλι να ζωντανεύει. Θυμούνται με μελαγχολία τα παλιά χρόνια, που αν και δύσκολα, είχαν ο ένας τον άλλον και μπόλικη αγάπη. Αυτή τους βοήθησε να ξεπεράσουν τα πάντα και να σταθούν στα πόδια τους. Κάποτε το χωριό είχε 300 παιδιά στο σχολείο, ενώ εκεί μπορούσες να βρεις τα πάντα: από καφενεία και κρεοπωλεία, μέχρι κομμωτήρια, σιδεράδικα, μπακάλικα και παντοπωλεία. Πλέον, ελάχιστα καταστήματα είναι ανοιχτά, για να εξυπηρετούν τους ντόπιους, αλλά και τους επισκέπτες.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού παρείχε στην Ελένη και την Κλεονίκη κάποια χρώματα, οι μάστορες βοήθησαν στις αναπαλαιώσεις των εξωτερικών όψεων των κτιρίων και οι δύο γυναίκες έβαλαν όλη την τέχνη και το μεράκι τους, για να βάλουν ξανά χρώμα στο χωριό. Και τα κατάφεραν! Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, θα δεις μία όμορφη ζωγραφιά να ξεπετάγεται, να λέει μία ιστορία και να σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Θα δεις φιγούρες χαμογελαστές, ζωηρά χρώματα και μία διάχυτη γλυκιά μελαγχολία, που αναμφίβολα θα σε βάλουν σε σκέψεις για το σήμερα και το αύριο. Σκοπός αυτών των ζωγραφιών ήταν να εμφυσήσουν ζωή στα παλιά, κενά κτίσματα και να αποτυπώσουν τη ζωή που υπήρχε κάποτε στα Κάτω Πορόια.
Η απογευματινή βόλτα στη λίμνη, την ώρα που ο ήλιος δύει και η πλάση βάφεται με έντονα χρώματα, είναι μία από τις πιο όμορφες εικόνες που θα αντικρίσετε. Σταματήστε για λίγα λεπτά, απολαύστε την απεραντοσύνη της λίμνης, πάρτε μία βαθιά ανάσα και κάντε ένα διάλειμμα από τους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς της ζωής μας. Αυτό ίσως είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας.