Βάιος Φασούλας: Γράφω για να μάθω 

«Γράφω για να μάθω. Πρόκειται για ευγενές πάθος, που δεν τελειώνει ποτέ. Γράφω, διαβάζω, δημιουργώ, καθώς ανακάλυψα τη γραφή, γεμίζω άδειες πλευρές του μυαλού μου» με τα λόγια αυτά ξεκινά η κουβέντα μας με τον Τρικαλινό συγγραφέα Βάιο Φασούλα. Έναν άνθρωπο πολυγραφότατο που όσοι τον γνωρίζουν πιστεύουν ότι δεν σταματά να γράφει ποτέ. Χρόνια τώρα διαβάζουμε τα άρθρα του, τα ποιήματά του, τα βιβλία του. Το βιβλίο του «Λαβύρινθοι του πάθους» στάθηκε η αφορμή για αυτή μας την κουβέντα.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

– Λαβύρινθοι του πάθους… Ένα ακόμη βιβλίο σας κ. Φασούλα. Μιλήστε μας για την υπόθεσή του.

– Δυτική Γερμανία-Γερμανία. Η παραμονή μου ως βιομηχανικός εργάτης, ξεκίνησε το 1970· τέλειωσε το 2006. Η έντονη και δυναμική παρουσία των μεταναστών και οι μεταξύ τους καλές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και φίλων Γερμανών, δημιούργησαν ένα αλληλέγγυο κλίμα προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν τις διάφορες προκλήσεις. Σ’ αυτό το περιβάλλον, δημιουργήθηκε μια πολιτιστική τριβή μεταξύ αλλογενών και αλλόθρησκων μεταναστών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγραψα 12 βιβλία (ποίηση, λογοτεχνία). Σε αυτά αναπτύχθηκε και η υπόθεση στο «Λαβύρινθοι του πάθους».

……………………………………………………………………………………………………………

– Μία αληθινή ιστορία που σας ζητήθηκε να τη μεταφέρετε στο χαρτί;

– Είχα φτάσει σχεδόν στο τέλος του μυθιστορήματος, όταν μια νεαρή πελάτισσα ήρθε στο εστιατόριό μου ζητώντας να με δει ιδιαιτέρως. Πριν ακόμα μιλήσει άρχισε να κλαίει. Ταράχτηκα. Νεαρή κοπέλα, μωρομάνα· ερχόταν συχνά στο μαγαζί με το σύζυγό της. Λίγες στιγμές μετά, διέκοψε τις σκόρπιες σκέψεις μου, ζητώντας συγνώμη για το ξέσπασμά της. Εκεί στο γραφειάκι μου σταμάτησε το κλάμα της, ανέκτησε το θάρρος της και άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της.

Αποτέλεσμα η ενσωμάτωση της ιστορίας της στο «Λαβύρινθοι του Πάθους».

………………………………….……………………………………………………………..…………

– Η ελπίδα, ο σεβασμός και η αγάπη για το συνάνθρωπό μας είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να στηρίξουν την ανθρώπινη υπόσταση;

– Θα απαντήσω με ένα ποίημά μου:

«Κοίτα τον κόσμο μας.

Κοίτα, βλέπεις κι εσύ πού πάει;

Κοίτα να δεις τριγύρω τα θηρία!

Μας σκεπάζουν με τσιμέντο, σίδερο, φαντάσματα και σκιές.

Μας κλειδώνουν σε κάστρα και μας κόβουν την ανάσα,

μέχρι να χάσουμε οριστικά τη φωνή μας.

Κι εμείς αναζητούμε μια διέξοδο, μα χτίζουμε νέα τείχη,

των ημερών μας τα Σόδομα και Γόμορρα.

Μια κοινωνία, που δε θα είναι ικανή να δεχτεί ούτε το αλάτι,

ούτε την κατάρα, ούτε την καταστροφή.

Βογκούν μέσα στα τείχη της ψυχής μας οι χαμένες αξίες…»

.……………………………………………………………………………………………………………

-Στην εποχή που ζούμε πρέπει να έχουμε πάντα επιφυλάξεις;

– Από τη φύση μου θεωρώ τον εαυτό μου αισιόδοξο. Σε κάθε επιφύλαξη, αφύσικη και ατέρμονη, ανήθικη και ανάλγητη, αντιπαραθέτω την αφύπνιση-εγρήγορση, τον αγώνα, την ελπίδα. Σκεπασμένη από πανάρχαια ερείπια, σκαλίζοντας τη βρίσκεις. Δεν την πιστεύω. Όταν φτάνεις να μην εμπιστεύεσαι τη σκιά σου, πώς να την εμπιστευτείς; Φρούδα είναι, κούφια, χωρίς ιδανικά. Πιότερη ανάγκη έχουμε την χαμένη αυτοπεποίθηση που μας κάνει κενούς. Πάραυτα· σε κάθε γραπτό κείμενο (ποιητικό, πεζό, άρθρο,) αφήνω χώρο· κλείνω με αυτή…

……………………………………………………………………………………………………………

-Ποιος εκπορνεύει αλήθεια το όνειρο της ζωής;

– Για να δει κανείς κατά πόσο μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο, ιδιαίτερα για τους  νέους, που να τους εξασφαλίζει ένα ανθρώπινο μέλλον στη ζωή, δεν έχει παρά να κοιτάξει γύρα του και ακόμα μέσα στο σπίτι του, να δει αν υπάρχει κάποια ευκαιρία που να του επιτρέπει την απόρριψη της μετανάστευσης και της ανεργίας. Τα αποτελέσματα των πολέμων αφήνουν όχι μόνο ερείπια και χαλάσματα, πόνους και δάκρυα, αλλά ισοπεδώνουν κάθε όνειρο και περιθωριοποιούν τις κοινωνίες στη φτώχεια και στο μαρασμό.

……………………………………………………………………………………………………….……

– Τα πάθη μας ανοίγουν τις πύλες Λαβύρινθων;

–Στην αλλοπρόσαλλη από ανθρώπου χέρι ζωή βρίσκονται και τα πάθη. Ευγενές, ανθρώπινο, πολυδιάστατο συναίσθημα αγάπης, λατρείας, πίστης, θυσίας κ.ά. η μια του πλευρά. Στην άλλη, συμπυκνωμένες βρίσκονται οι αρνητικές του διαστάσεις, οι οποίες, ο ανάρμοστος και άγριος χώρος-τόπος-Χώρα που ζει, διαμορφώνει τα ευγενή χαρακτηριστικά σε άγρια και βάρβαρα, δημιουργεί μια ασύμμετρη μήτρα κακών,  καταστρέφει το εμείς που συνιστά αγάπη, ειρήνη, συνύπαρξη και δυναμώνει το εγώ που λειτουργεί ως εφαλτήριο αλαζονειών, υπεροψιών, μισών, εκδικητικών διαθέσεων κ.ά. παθών.

……………………………………………………………………………………………………………

-Είσαστε πολυγραφότατος. Αλήθεια δεν σταματάτε να γράφετε ποτέ;

–Γράφω για να μάθω. Πρόκειται για ευγενές πάθος, που δεν τελειώνει ποτέ. Γράφω, διαβάζω, δημιουργώ, καθώς ανακάλυψα τη γραφή, γεμίζω άδειες πλευρές του μυαλού μου. Κυρίαρχος ο αφέντης λόγος! Το άστραμμα, η ομορφάδα, η αίγλη, το δέος και τα εφαλτήρια ψυχικής ανάτασης, η αειθαλή γοητεία και τα κάλλη του με σκλάβωσαν. Στα απέραντα περιβόλια του έγινα δραγάτης και μεταλαμπαδευτής. Γράφω ασταμάτητα. Όσο κόστος κι αν έχει, αφήνει το ηθικό-πνευματικό κέρδος. Στο μέλλον, που δείχνει αβέβαιο, δυσοίωνο, θα υπάρχει η αθάνατη παρακαταθήκη του· μαζί και η δική μου.                                                                                                                                        ……………………………………………………………………………………………………………

-Έχετε διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων;

–Η ΕΕΛΣΠΗ, αποτελεί μια σπάνια στο είδος της πολιτιστική παρέμβαση σε παγκόσμιο επίπεδο. Την αφορμή την έδωσε έλληνας φίλος καθηγητής του πανεπιστημίου του Μονάχου ζητώντας μια εργασία με θέμα: «Ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς…» Του έγραψα ένα πολυσέλιδο δίγλωσσο άρθρο το οποίο έστειλα παντού, δημοσιεύθηκε στον τύπο, στο διαδίκτυο, Ευρώπη, Β-Κ-Λ-Αμερική ΗΠΑ, Αυστραλία κ.α. Λίγες μέρες μετά, επιστολές συγγραφέων άρχισαν να φτάνουν στη διεύθυνσή μου, Φύρτη. Είχε ξεκινήσει το χτίσιμο της δημιουργίας της… Ιδρυτής και πρόεδρος της Ένωσης είναι ο γράφων.

……………………………………………………………………………………………………………………….……

-Μιλήστε μας για αυτήν…

–«Έλληνες συγγραφείς της διασποράς ενωθείτε», ήταν η απάντηση-κάλεσμα  προς όλους τους εκλεκτούς και ευαίσθητους για την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό μας, ποιητές, λογοτέχνες, θεατρολόγους κ. ά. των πέντε Ηπείρων. Σύντομα συγκροτηθήκαμε ως Ένωση με όλες τις νόμιμες και νομικές διαδικασίες που η γερμανική νομοθεσία ορίζει. Στη 18χρονη πορεία μας μια από τις κύριες δραστηριότητές μας είναι οι πέντε (5) ποιητικές ανθολογίες μας. Έχοντας τους ορίζοντές μας ανοιχτούς για τους συγγραφείς των πέντε Ηπείρων, συνεχίζουμε τον ευγενή αγώνα μας.

……………………………………………………………………………………………………………………….……

-Ζήσατε για χρόνια στη Γερμανία. Η Ελλάδα τελικά αξίζει την αγάπη μας;

–Διατηρώ αγόγγυστα την αγάπη μου για την Ελλάδα:

«Πιότερο κι απ’ τη μάνα μου αγάπησα εσένα

από στοργή η μέρα μου δυνάμων’ ολοένα

και πα στ’ αφράτα στήθια σου, τα μοσχομυρισμένα,

αχόρταστα το γάλα σου βύζαξα από σένα…».

Μόνο που οι νεοέλληνες αθεράπευτα με πληγώνουν.

«Μάθ’τε να ξεχωρίζετε την ψώρα απ’ το στάρι

την όμορφη πατρίδα μας φ’ λάξτε την με καμάρι,

γιατί, θαρρώ, στον τόπο μας τρανή οργή θα πέσει

τη λευτεριά, που όλους πονά, θα έχουνε φονεύσει…»                                                        

Για τη φιλοξενία μου στον πολύτιμο χώρο σας, σας ευχαριστώ θερμά.