Ελπίδα… Πόση ανάγκη την έχουμε τις δύσκολες εποχές που ζούμε… Πόσοι δεν αναζητούμε μία ηλιαχτίδα που θα φωτίσει τους χειμώνες της ψυχής μας; Σκέψεις που γεννιούνται από τη φωτογραφία που συναντήσαμε στα social media μαζί με το κείμενο που τη συνοδεύει. Η φωτογραφία που παρουσιάζει ένα Τρικαλινό κορίτσι να «κόβει δύο ηλιαχτίδες για τον χειμώνα τοποθετείται χρονικά τον Σεπτέμβριο του 1903» και κάνει το γύρο του διαδικτύου. Διαβάζουμε στο επεξηγηματικό κείμενο:
Κάποιους χειμώνες τα χωριά της Θεσσαλίας κάνουν ολόκληρους μήνες να δούνε ήλιο. Η επαρχία σκεπάζεται από τεράστια γκρίζα σύννεφα που στρατοπεδεύουν πάνω απ’ τις αχνιστές σκεπές των χαμηλών σπιτιών, δίχως να αφήνουν τον ήλιο να φανεί ούτε για μια στιγμή στον τόπο. Σαν φιλάργυροι άρχοντες που όταν είναι κάλαντα διπλοκλειδώνουν τις πόρτες και πετάνε από τα παράθυρα πέτρες και ξυλαράκια, έτσι και τα σύννεφα αυτά πετροβολάνε τον κόσμο με μυτερή παγωμένη βροχή κι αγκαθωτό χιόνι.
Παλιότερα υπήρχαν στην επαρχία μας κάποια ψαλίδια σφυρηλατημένα την πρώτη ανατολή της άνοιξης, τα οποία έκοβαν το φως σαν να ήταν μαλακό κρέας από ζυγούρι. Σαν έφτανε το τέλος του καλοκαιριού, οι Θεσσαλοί έκοβαν μ’ αυτά ηλιαχτίδες με τις οποίες σκάρωναν εκθαμβωτικές σαΐτες. Έτσι όταν έμπαινε ο χειμώνας και δεν έβλεπαν ήλιο για πάνω από μια βδομάδα, έπαιρναν τις βουνοκορφές με τα κεράτινα τόξα τους στον ώμο, κι έριχναν τα πύρινα βέλη προς τον ουρανό, έτσι που τα σύννεφα τρύπαγαν και, ταπεινωμένα, άφηναν τον ήλιο να περάσει.
Δυστυχώς το τελευταίο απ’ τα ψαλίδια αυτά χάθηκε μαζί μ’ έναν δάσκαλο που τον κατάπιε η Γη πέρα στις πλαγιές του Κόζιακα το 1914.
