Αυτή τη στιγμή η πόλη έχει τα 3 κακά της μοίρας της.
Σε όλη τη διάρκεια του έως τώρα βίου μου δε θυμάμαι να την έχω ξαναδεί σε τέτοιο χάλι.
Δρόμοι: κεντρικοί, συνοικιακοί, παράδρομοι, μονόδρομοι, περιφερειακοί… μόνιμα σκαμμένοι.
Σε κάθε γειτονιά η ίδια δυσάρεστη καταχνιά της αιωρούμενης σκόνης, που θολώνει τον ορίζοντα και προσδίδει στα αυτοκίνητα το ίδιο θλιβερό, χωμάτινο χρώμα.
Το αποκορύφωμα της παρακμής, βεβαίως, η κεντρική μας πλατεία.
Ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε εργοτάξιο, όπου όμως καμία εργασία δεν συντελείται! Μια φόρα στο 3μηνο μπορεί να πάρει το μάτι σου κάποια ακίνητη μπουλντόζα. Πίσω από την κλειστή περίφραξη θα δεις χαλάσματα, και κάπου παραπέρα να στέκει ένας απροσδιόριστος όγκος τσιμέντου.
Το τρολάρισμα για την πιθανή ημερομηνία ολοκλήρωσης των εργασιών ανταγωνιζεται εκείνο του μετρό Θεσσαλονίκης
Κι όμως, η πλατεία μας ήταν όμορφη, ανοιχτή, πράσινη. Έδινε χαρακτήρα στην πόλη. Τα παγκάκια της ήταν σημείο συνάντησης παιδιών και ηλικιωμένων. Δεν υπήρχε καμία ανάγκη ανάπλασης.
Δεν είχε κανένα λόγο να αντικατασταθεί από κάποιο κακέκτυπο τύπου Σταύρος Νιάρχος, με συντριβανάκια και τσιμεντένιες επιφάνειες στα πρότυπα της μεταμοντέρνας αισθητικής, που στερείται χαρακτήρα και αδιαφορεί για τη φυσιογνωμία και την ιστορία της πόλης.
Τα Τρίκαλα έχουν χάσει εδώ και πολλούς μήνες την πλατεία τους και δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμβεί αυτό.
Στο κείμενο αυτό της Ελένης Γιοντζή που δημοσίευσε στη σελίδα της στο fb, “συμπυκνώνεται” η άποψη της πλειοψηφίας των Τρικαλινών. Κάποια στιγμή πρέπει να συμμαζευτεί η πόλη και να επανέλθει στην κανονικότητά της.
