Η προκλητική προαναγγελία της Τράπεζας της Ελλάδος με την πρόσφατη έκθεση της για λύση του προβλήματος που έχει προκύψει για τα funds, μετά την υπ’ αρ. 822/2022 απόφαση του Αρείου Πάγου, που έκρινε ορθώς ότι οι servicers δεν έχουν δυνατότητα νομικής εκπροσωπήσεως σε πλειστηριασμούς κλπ, είτε μέσω νομοθετικής παρέμβασης, την όποια όμως αρνήθηκε ο Υπουργός Οικονομικών, αφού θα επρόκειτο για μια πρόδηλη αντισυνταγματική ενέργεια, είτε με απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου, στον οποίο έχει προσδιοριστεί η συζήτηση για τις 21-1-2023 αποτυπώνει με τον πιο ευκρινή τρόπο αφενός την πλήρη ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα και την ανεξέλεγκτη λειτουργία των πάσης φύσεως κερδοσκοπικών συμφερόντων και αφετέρου φέρει την Δικαιοσύνη ενώπιων των ευθυνών της.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δώδεκα χρόνια από την οιονεί χρεωκοπία της χώρας το 2010 η πλειοψηφία των δανειοληπτών, συνεχίζει να καθεύδει στα έγκατα του Άδη, εξαιτίας της επιβληθείσας τραπεζικής ασυδοσίας και τυραννίας και του πολιτικού ωχαδελφισμού ενός τραγικά ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού εξουσίας. Πιθανόν, να πρόκειται για το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Μόλις η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ το 2001, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εκμεταλλευόμενο τη δυνατότητα να δανείζεται με πολύ χαμηλό επιτόκιο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα τεράστια ποσά εξαπέλυσε δανειακή επίθεση στην ελληνική κοινωνία, που δεν είχε παιδεία δανειακής συμπεριφοράς, εντάσσοντας έτσι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας σε αυτή τη μηχανή παραγωγής υπερκερδών των Τραπεζών. Έτσι, αυτές από τη μια πλευρά δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο με πενταπλάσιο επιτόκιο από ότι δανειζόταν και με 20πλάσιο επιτόκιο τους Έλληνες πολίτες (καταναλωτικά δάνεια), δημιουργώντας ένα τεράστιο τοκογλυφικό δίκτυο, που συνεχίζει ως σήμερα να υφίσταται μέσω των funds.
Όταν σήμανε η ώρα της χρεωκοπίας το 2010 για την οποία σημαντικότατη ευθύνη είχαν οι ίδιες οι Τράπεζες με την προηγούμενη δεκαετή τους συμπεριφορά και η χώρα εισήλθε στις μνημονιακές προσκρούστειες πρακτικές, το εξαρτημένο ελληνικό πολιτικό προσωπικό, αντί να φροντίσει να υπάρξει μια δίκαιη οικονομική και κοινωνική λύση του οξύτατου προβλήματος χιλιάδων δανειοληπτών, το μόνο που έκανε ήταν να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα με τρεις γενναίες κεφαλαιοποιήσεις, που ξεπέρασαν τα εκατό δις ευρώ και τα οποία προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού, χωρίς καμία επίπτωση ή τιμωρία στους υπεύθυνους.
Το τι έπρεπε να γίνει για το θέμα αυτό, το καταδεικνύουν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στις Η.Π.Α. και την Ισλανδία, εκείνη την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τοξικών ομολόγων του 2008. Καμία δεν επέτρεψε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων να μετατραπεί σε οικονομική και κοινωνική «γάγγραινα», που δώδεκα χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδος στον μνημονιακό «ζουρλομανδύα» αποτελεί ένα εν εξελίξει ενεργό οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα.
Οι Η.Π.Α. το 2008 με αστραπιαίες διαδικασίες κρατικοποίησαν μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες τράπεζες, τη Citibank και, αφού την εκκαθάρισαν από τα τοξικά ομόλογα και δάνειά της, στη συνέχεια, ως γνήσια καπιταλιστική χώρα, την παρέδωσαν στους ιδιώτες, με σημαντικό όφελος, όμως, για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα τους. Από την άλλη, η Ισλανδία, η οποία πτώχευσε το 2010, εφάρμοσε την ορθολογική, κοινωνική και δίκαιη λύση με σπουδαία αποτελέσματα, αυτή του κουρέματος όλων των ληφθέντων έως τότε δανείων από τους πολίτες (κόκκινων και πράσινων), σε ποσοστό 30% έως 70%, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της οικονομίας γενικότερα, σε συνδυασμό με την ατομική αγοραστική δύναμη των δανειοληπτών. Αυτό είχε ως συνέπεια την παροχή οξυγόνου στην κοινωνία, αλλά και στην οικονομία, η οποία κατάφερε να βγει από τη κρίση και την χρεοκοπία.
Στη χώρα μας όμως, αφού αφέθηκε το θέμα στον αυτόματο πιλότο με συνέπεια να μετατραπεί σε οικονομική γάγγραινα, αντί να υπάρξει έστω και αργά μια τέτοια γενναία και ορθολογική ρύθμιση, πραγματοποιήθηκε μια μεγαλύτερη εγκληματική μεθόδευση, που ήταν η πώληση των κόκκινων δανείων σε ξένα funds , υπόπτου προελεύσεως και λειτουργίας, όπου εμπλέκονται κερδοσκοπικά κεφάλαια, αλλά και μέλη των διοικήσεων των τραπεζών και ένας κύκλος αρπακτικών γύρω από αυτούς (μια τέτοια υποπερίπτωση του μεγάλου αυτού όγκου αποτελεί ο βουλευτής της ΝΔ Δημήτριος Πάτσης).
Δηλαδή πωλήθηκαν σε αξία με 10-15% της τιμής του δανείου με τεράστιες απώλειες των τραπεζών, που θα μπορούσαν τουλάχιστον να εισπράξουν εάν πραγματοποίησαν οι ίδιες γενναίες ρυθμίσεις και κουρέματα 30% ως και 50% των δανείων (δεδομένου ότι τα πώλησαν σε εξευτελιστικές τιμές στα funds), και παράλληλα δημιουργήθηκαν μηχανισμοί συντριβής και εξαθλίωσης των δανειοληπτών και εξαύλωσης των κατοικιών τους, από αυτά τα funds, που θρασύτατα ζητούν όχι μόνο το κεφάλαιο , αλλά και τους ληστρικούς τόκους, ενώ έχουν πληρώσει μόλις του 10 ή 15% του αρχικού κεφαλαίου και τις περισσότερες φορές με δάνεια από τις ίδιες τις Τράπεζες!!! Πουθενά στο πλανήτη δεν μπορεί κανείς να υποδείξει ότι συντελέστηκαν τέτοιες καταστροφικές και ληστρικές πολιτικές.
Αποκορύφωμα αυτών των αθλιοτήτων που διαπράχθηκαν ήταν η μη ψήφιση καν της «ρήτρας προτεραιότητας» υπέρ του δανειολήπτη, την οποία σημειωτέον είχε ψηφίσει και εφάρμοσε η Κύπρος με την οποία θα μπορούσε ο κάθε δανειολήπτης να αγοράσει το δάνειο του σε λίγο μεγαλύτερη τιμή από αυτήν που θα το πωλούσε η Τράπεζα σε ξένα funds.
Και ενώ πραγματοποιήθηκαν τα παραπάνω οικονομικά εγκλήματα στο ζήτημα των κόκκινων δανείων, διαχρονικά και διακομματικά, όχι μόνο δεν υπάρχει η οποιαδήποτε συναίσθηση και συνείδηση των τεράστιων αυτών ευθυνών απέναντι στην ελληνική κοινωνία, η κοινωνική ισορροπία της οποίας είναι κρίσιμος παράγοντας απέναντι τους εθνικούς κινδύνους, που προέρχονται από τους νεο-οθωμανικούς τραμπουκισμούς, αλλά αντίθετα με θρασύτητα και χωρίς κανέναν ηθικό και νομικό όριο επιχειρούνται σήμερα νέες αντιδημοκρατικές ενέργειες σε βάρος των χιλιάδων ανυπεράσπιστων δανειοληπτών, μετά την έκδοση της υπ’ αρ. 822/2022 απόφασης του Αρείου Πάγου (Α2 Τμήμα), που έκρινε ορθώς ότι οι servicers των funds δεν έχουν την ενεργητική νομιμοποίηση να επισπεύδουν πλειστηριασμούς και γενικά να πράττουν πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης για λογαριασμό αυτών.
Το θέμα αυτό προέκυψε διότι το μεγαλύτερο μέρος των τιτλοποιήσεων και της πώλησης των δανείων έγιναν με το νόμο 3156/2003 και όχι με το νόμο 4354/2015 που αφορούσε αμιγώς τα κόκκινα δάνεια και έδινε δυνατότητα εκπροσώπησης των εταιρειών διαχείρισης σε ενέργειες αναγκαστικής εκτέλεσης. Ο λόγος, δε, που εφάρμοσαν οι τράπεζες το παλιό νομικό πλαίσιο ήταν για να αποφύγουν τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που προέβλεπε ο νόμος 4354/2015 να στείλουν εξώδικη πρόσκληση στο δανειολήπτη πριν την πώληση του δανείου του στο ξένο funds, απλώς για να διακανονίσει την οφειλή του (και όχι να αγοράσει ο ίδιος το δάνειο σε αντίστοιχη τιμή, που συμφώνησε να πωληθεί σε fund) και αφετέρου να μην καταβάλουν τον προβλεπόμενο φόρο για τις εκχωρήσεις των δανείων. Για να αποφύγουν αυτές τις ελάχιστες προϋποθέσεις, οι ελληνικές Τράπεζες και το συνολικά διαπλεκόμενο σύστημα funds – εταιρειών διαχείρισης κατέφυγαν στον προηγούμενο νόμο, που ναι μεν δεν είχαν αυτές υποχρεώσεις, πλην όμως γνώριζαν ότι αυτός ο νόμος δεν έδιδε δικαίωμα διενέργειας δικαστικών ενεργειών στις servicsers. Αυτό έκρινε ορθώς η απόφαση του Αρείου Πάγου δίνοντας έτσι μια αχτίδα φωτός για την προστασία των δανειοληπτών από τους μαζικούς πλειστηριασμούς. Αυτό το πλαίσιο της προστασίας επιχειρεί η Ένωση Τραπεζών και η Τράπεζα της Ελλάδος πιέζοντας πανταχόθεν να την εξαϋλώσει.
Πρόκειται πραγματικά για την τελευταία πράξη ενός εθνικού εγκλήματος του ελληνικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια, αφού τυχόν ανατροπή της απόφασης του Αρείου Πάγου από την Ολομέλεια αυτού, θα δώσει το τελικό χτύπημα στους δανειολήπτες, κατεδαφίζοντας πλήρως κάθε έννοια δικαίου με αποτέλεσμα ούτε κατ’ επίφαση να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει ασφάλεια και κράτος Δικαίου στη χώρα μας.
Για αυτό έχει σημάνει πλέον η μεγάλη ώρα για την ελληνική Δικαιοσύνη και το ανώτατο ακυρωτικό Δικαστήριο της. Ή θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις συνταγματικές επιταγές, που παρέχουν πλήρη αυτονομία και προστασία στους Δικαστές, επιβεβαιώνοντας την ορθή νομικά αιτιολογία, που ήδη έχει αναπτυχθεί στην παραπάνω απόφαση του (820/2022) ή θα μετατραπεί σε ένα απλό άθυρμα των κερδοσκοπικών συμφερόντων σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, στέλνοντας σε αυτήν την περίπτωση τη Δικαιοσύνη στα τάρταρα.
