Εκείνο το ποτάμι σημάδεψε τη ζωή της. Μικρό κορίτσι ήταν η Αιμιλία όταν έπεσε στα φουσκωμένα νερά του κι εκείνο… στέρεψε. Στις όχθες του ένα αγόρι άπλωσε τα χέρια και την έσωσε. Γλίτωσε τον πνιγμό, κατέκτησε το… τρόπαιό της, έκανε οικογένεια και παρόλο που έγινε μια καταξιωμένη γιατρός, βυθίζεται στις αμφιβολίες, στα μυστικά, στο παράλογο. Και τώρα που το ποτάμι της ψυχής της φουσκώνει επικίνδυνα, εκείνη αγωνίζεται να βγει, να ψάξει την αλήθεια, να ξεσκεπάσει τα μυστικά, να βρει τις απαντήσεις. Ποιος ήταν ο άγγελος που την έσωσε; Γιατί εξαφανίστηκε αφήνοντας στα χείλη της το σημάδι του πρώτου φιλιού; Ποιος της έδωσε το μοναδικό χάρισμα να κάνει θαύματα στο χειρουργείο, αναγκασμένη να το κρατά μυστικό σε όλη της τη ζωή;
Όταν οι αποκαλύψεις ξεπερνούν τη φαντασία της, όταν ο έρωτας την πλημμυρίζει με πάθος και ενοχές, όταν το όνειρο ρίχνει τη μάσκα για να αποκαλυφθεί πως αυτό που χρόνια τη στήριζε ήταν σαθρό, τότε το ποτάμι της παιδικής της αθωότητας την προκαλεί να βουτηχτεί και πάλι στα φουσκωμένα του νερά χωρίς να της μαρτυρά το τίμημα.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.
Η συγγραφέας μας συστήνεται
Είμαι η Χρύσα Λυκούδη. Γεννήθηκα στα Καραμεσηναίικα Αχαΐας. Κατοικώ από το 1970 στην Πάτρα με την οικογένειά μου. Τελευταία ζω στη Γλασκώβη και απολαμβάνω τις ομορφιές της Σκωτίας. Εργάστηκα είκοσι πέντε χρόνια στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών ως ΕΤΕΠ και είμαι συνταξιούχος. Αρθρογραφώ κατά καιρούς στις τοπικές εφημερίδες Πελοπόννησος, Γνώμη, Αχαγιώτικα Νέα, κυρίως πολιτιστικά και λαογραφικά θέματα.
Το βιβλίο Το Τρόπαιο είναι το δεύτερο μυθιστόρημά μου. Από τη Λυκούρια Καλαβρύτων είναι οι ρίζες της μητέρας μου και εκεί τελείωσα το Δημοτικό σχολείο. Τη θεωρώ ιδιαίτερη πατρίδα μου, γιατί από εκεί ξεκινούν οι καθαρές μνήμες μου και οι πρώτες όμορφες εμπειρίες μου. Πέρα από τη φυσική ομορφιά της, την κάνει μοναδική η πηγή του λατρευτού μου ποταμού Λάδωνα! Το 1962 το ποτάμι στέρεψε για αρκετές μέρες. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τότε τη ζωή όλων μας και στάθηκε αιτία να διαμορφωθεί το μονοπάτι που ακολούθησα για τα δύο βιβλία μου. Θέλησα να γράψω για το ποτάμι, τον τόπο μου, για τους ανθρώπους και τη ζωή, τον έρωτα, την ανεκπλήρωτη αγάπη, την απιστία, τα παραμύθια, τις γεύσεις, τα τραγούδια, για τη μάνα Παναγιά.
Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας – Η Ψυχοκόρη (εκδόσεις Ωκεανός) είναι το πρώτο μου βιβλίο. Μα δεν είναι δυνατό να χωρέσω τόσες ιστορίες σε ένα μόνο μυθιστόρημα, γι’ αυτό και το δεύτερο, Το Τρόπαιο, προέκυψε αβίαστα. Πρόκειται για τη ζωή της ψυχοκόρης Αιμιλίας από τότε που έφυγε από το βουνίσιο χωριό της μέχρι σήμερα. Το θεωρώ αυτόνομο με δικό του ύφος και δική του προσωπικότητα. Ελπίζω να μου χαριστεί το όνειρο και να ολοκληρώσω με ένα τρίτο μυθιστόρημα, που ήδη γράφω, ώστε να ξεπληρώσω το χρέος στις ρίζες μου. Τρία μυθιστορήματα, τρία δέντρα ριζωμένα στην ίδια γη, με διαφορετικούς καρπούς.
