Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω… ποιου είδους εισαγωγή που νοερά γράφει το μυαλό να επιλέξω. Θα το πάω αιτιολογικά. Αφενός ήταν απαίτηση πολλών εδώ και καιρό, αφετέρου τα στριπτιτζάδικα αποτελούν σχεδόν μυθικό στάτους στην ποπ κουλτούρα και ότι έχει να κάνει με αυτή με γοητεύει πάντα, πολύ. Είναι ένα τόσο σύνθετο αποτέλεσμα τόσων πολλών παραγόντων – η ποπ κουλτούρα, όχι τα στριπτιτζάδικα – και η αποδόμηση στα επιμέρους συστατικά της επιταχύνει τις εγκεφαλικές συνάψεις. Πόσο μάλλον να είναι και λίγο σέξυ. Να έχει αυτό το κάτι, το γαργαλιστό που λέγαν παλιά…
Στην Ελλάδα, Αθήνα και επαρχία, τα στριπτιτζάδικα διαμόρφωσαν μέρος της ποπ κουλτούρας της χώρας από τα 90’s και ένθεν. Το ίδιο και στη Λάρισα. Μέχρι τότε είχαμε τα καμπαρέ ως νυχτερινά κέντρα, πιο πριν τα καμπαρέ με σόου μπουρλέσκ, πιο πριν τα καφέ σαντάν, τα καφωδεία (το πρώτο που λειτούργησε στην Αθήνα μάλλον ήταν το Γκαιτέ, στην αρχή της Μπενάκη· ανήκε «στην κυρά Παλούκαινα που υπήρξε μια από τις πρώτες «πατρόνες» των Αθηνών και το γιο της, που προτιμούσε το βρετανικό ντύσιμο και έδειχνε σαν λόρδος» και άνοιξε στα τέλη του 19ου αιώνα – εμείς εδώ ακόμη διώχναμε τους Τούρκους…)
Ας πηδήξουμε ένα αιώνα τώρα και ας έρθουμε στην πόλη.
Στη Λάρισα το στριπτιτζάδικο που διαμόρφωσε την ποπ κουλτούρα της Λάρισας και των περιχώρων την δεκαετία του ΄90 είναι φυσικά το Joanna, το θρυλικό strip club επί της Φαρσάλων, το οποίο άνοιξε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1993.
Μάλιστα κατέχει και πανελλήνια πρωτιά. Για μήνες κέρδισε την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όπου άνοιξαν το «Σιρόκο» και το «Καλιγούλας» αντίστοιχα.
Ναι, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι το πρώτο στριπτιτζάδικο στην Ελλάδα, με την σύγχρονη έννοια του όρου, άνοιξε στην πόλη μας.
Της Εύης Μποτσαροπούλου
Δεν ήταν μόνο το πρώτο, ήταν και εφάμιλλο των ευρωπαϊκών.
Με περιστρεφόμενες πίστες, 3 κολώνες για pole dance και δυτικοευρωπαίες επαγγελματίες χορεύτριες. Δεν είχαν ακόμη αρχίσει να κατακλύζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη οι κοπέλες από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ… Με τρία σεπαρέ μεγάλα πλέον των λοιπών τραπεζοκαθισμάτων, μπαρ, Dj – πολλά γνωστά ονόματα έχουν παίξει εκεί. Με σαμπάνιες και σαμπανίτσες. Ήταν υπερπαραγωγή.
Ο Βασίλης Πλησιώτης, εκείνη την περίοδο είχε επιστρέψει από εξωτερικό. Είχε ούτως ή άλλως χρόνια στη νύχτα και μετά από τα ταξίδια συνειδητοποίησε τη δύναμη του strip show που είχε ξεκινήσει ήδη στην Ευρώπη με τη νέα μορφή. Ήταν μια μεγάλη επενδυτική ευκαιρία σε παρθένο έδαφος στην Ελλάδα και αποφάσισε να ανοίξει το δικό του μαγαζί. Η αρχική σκέψη ήταν για τη Θεσσαλονίκη, αλλά επέστρεψε στη Λάρισα για να είναι κοντά στην οικογένειά του. Οι εργασίες κράτησαν κανένα μήνα. Οι πρώτες χορεύτριες ετοιμάζονταν να έρθουν από Αγγλία, Δανία, Βέλγιο, Γερμανία. Επτά στο σύνολό τους αρχικά. Και το όνομα αυτού Joanna. Πάντα έχω περιέργεια να μάθω πως επιλέγεται κάθε φορά το όνομα. Τον συμβολισμό και την ιστορία πίσω από αυτό. Στην περίπτωσή μας από το τραγούδι “Give me hope, Joanna give me hope” που ήταν σουξέ της εποχής. Η μουσική άλλωστε έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλη την πορεία του μαγαζιού…
Το μόνο που έμενε ήταν η διαφήμιση.
Το Joanna υπήρξε το πρώτο μαγαζί στη Λάρισα που έκανε διαφημιστική καταχώρηση στον Τύπο. Έξι εκατομμύρια δραχμές κόστισε η πρώτη καμπάνια. Με καταχώρηση στο εξώφυλλο της «Ελευθερίας» ξεκίνησε, και έτσι συνέχισε. Ο Πλησιώτης επένδυσε πολύ στη διαφήμιση για τραβήξει την προσοχή των Λαρισαίων, οι οποίοι στην αρχή ήταν διστακτικοί.
Μετά έγινε χαμός. Όλοι πήγαιναν στο Joana. Σωρηδόν και κατ΄ εξακολούθηση ή έστω κατ΄ εξαίρεση. Λαρισαίοι, από τα πέριξ χωριά, και όποιος διανυκτέρευε στη Λάρισα για επαγγελματικούς λόγους. Γίνεται γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Η χρυσή εποχή έχει ξεκινήσει… χρηματιστήριο, μπλόκα αγροτών και τα συναφή. Το πρόγραμμα εμπλουτίζεται συνέχεια, οι χορεύτριες φτάνουν τις 15 ταυτόχρονα.
Η μεγάλη κατάκτηση όμως του Joanna ήταν ότι προσέλκυσε και τον γυναικείο πληθυσμό. Δεν ήταν ένα “Gentlemen’s Club”. Πάντα θα έβρισκες μέσα παρέες, ανδρών ή γυναικών, αλλά και μικτές. Μετά τα δύο πρώτα χρόνια που υπήρχαν μόνο γυναίκες χορεύτριες, στο πρόγραμμα του μαγαζιού προστέθηκαν και άνδρες στρίπερ και λίγο αργότερα και ζευγάρια χορευτών…
Το show ήταν θεαματικό. Όπως και οι κοπέλες. Όπως και οι άνδρες. Το πρόγραμμα και οι χορεύτριες ανανεώνονταν κάθε δίμηνο-τρίμηνο το πολύ. Αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία του μαγαζιού. Υπήρχε πάντα ποικιλία, και ανανέωση. Φωτισμός, μουσική, ατμόσφαιρά, πρωτοτυπία, εναλλαγές. Κάθε show είχε διάρκεια 6-8 λεπτά και οι κοπέλες βγαίναν περίπου τρεις φορές μέχρι τα ξημερώματα.
Έπαιξε ρόλο και η εχεμύθεια. Και η ασφάλεια ότι το μαγαζί ήταν καθαρό και ασφαλές. «Εκκλησία» το λέγαν στην πιάτσα άλλωστε…
Οι ιστορίες πολλές. Κάθε βράδυ, κάθε πελάτης, κάθε παρέα και μια ιστορία. Έχουν ξοδέψει πολύ χρήμα οι Λαρισαίοι στο Joanna. Έχουν υπάρξει καψούρες, έρωτες, διαλύθηκαν οικογένειες αλλά και αρκετοί παντρεύτηκαν με κάποιες από τις κοπέλες. Σχεδόν όλα τα μπάτζερολ πάρτυ των Λαρισαίων εκεί κατέληξαν. Τα πάντα έχουν συμβεί, τα πάντα έχει δει και ζήσει ο Πλησιώτης, αλλά δεν μιλά. Οι ιστορίες έχουν μείνει για πάντα εκεί. Από τα extra show, την αισθησιακή ατμόσφαιρα και τη σαγήνη, μέχρι ανθρώπινες προσωπικές ιστορίες και άλλες πελατών με πολύ διασκέδαση, με πολύ γέλιο, με πολύ υπερβολή, με πολύ νταλκά…
Το Joanna επί της Φαρσάλων, το 2003 μετατράπηκε για μια διετία μπουζούκια, το γνωστό Fever. Ξαναλειτούργησε μέχρι το 2007, οπότε και πουλήθηκε· εκεί σήμερα βρίσκεται το νυχτερινό κέντρο Caramela. Το 2008 άνοιξε στο 5ο χλμ. Λάρισας-Τρικάλων. Σε εκείνο το μαγαζί μέχρι και show με πύθωνες είχαν φέρει… Από το 2021 μέχρι το 2015 λειτούργησε στην Ηφαίστου, μετά μεταφέρθηκε απέναντι από τον ΟΣΕ και από το 2018 μέχρι την πανδημία στη Δήμητρας και Βύρωνος στο λόφο του Φρουρίου.
Έπεται συνέχεια; Τα σενάρια είναι όλα ανοιχτά…
…
ΥΣ. Έχω πάει και η ίδια. Είχε καμιά δεκαετία που είχε ανοίξει το Joanna στη Φαρσάλων. Εγώ μόλις είχa επιστρέψει από Θεσσαλονίκη· με πολύ αέρα. Μετά από μια δεξίωση γάμου, Κυριακή βράδυ ήταν, έπεσε η ιδέα να πάμε. Ενθουσιάστηκα. Μόλις μπήκαμε, μου πέρασε ο ενθουσιασμός. Συνειδητοποίησα πως το φόρεμα μου ήταν πολύ… μίνι και στενό· στην ουσία εύκολα κανείς θα μπορούσε να με μπερδέψει με τις κοπέλες που δούλευαν στο μαγαζί. Κάθισα στον καναπέ-σεπαρέ και δεν ξανακουνήθηκα. Σκεφτόμουν πόσο ρόλο παίζει το συγκριτικό περιβάλλον στο οποίο το άτομο τοποθετείται και στο πόσο σχετικά και τυχαία είναι όλα. Μετά χαλάρωσα. Αλλά το θυμάμαι ακόμη το φόρεμα εκείνο…
