Το χωριό Αμούρι είναι χτισμένο σε υψόμετρο 170 μέτρων, κοντά στους ποταμούς Τιταρήσιος και Τράσος. Αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο φιλόξενα χωριά της Λάρισας. Το «Μοn Amour», το Αμούρι, είναι το γνωστό σε όλους «Χωριό της Αγάπης» και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, για την ονομασία που αποδόθηκε ανά τους αιώνες στο μικρό οικισμό της Ποταμιάς.
Την εποχή των Ρωμαϊκών Δικαστηρίων, όσοι συλλαμβάνονταν στην Ποταμιά, περνούσαν πρώτα από το Αμούρι Λάρισας. Γλεντούσαν, έπιναν μέχρι το πρωί και το χωριό αποτελούσε την τελευταία τους στάση, στη ζωή, αφού μεταφέρονταν μετά στα Ρωμαϊκά Δικαστήρια του Πραιτωρίου και εκεί τους εκτελούσαν! Έτσι το χωριό χαρακτηρίστηκε από τους ξένους ως το «Χωριό της Αγάπης».
Στη Μεταβυζαντινή περίοδο το Αμούρι γνώρισε άνθηση και ανάπτυξη. Περιτριγυρισμένο από τον Τιταρήσιο και τον Τράσο ποταμό, με νερά να κυλούν περιμετρικά από το χωριό, οι κάτοικοι του ξεκίνησαν να ασχολούνται ενεργά με τους πετρόκτιστους νερόμυλους, που εξελίχθηκαν σε κυλινδρόμυλους και μετέπειτα σε επαγγελματικές δριστέλλες-υδροτριβεία.
Οι κάτοικοι του χωριού, αρχικά ζούσαν στην περιοχή Βρυζόστι και μετά κατέβηκαν χαμηλά. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τους δύο μύλους («Φάμπρικα» & «Μύλος του Παπά»), που παρήγαγαν και αλεύρι (με τη μονάδα μέτρησης να είναι η οκά επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας (γραμμάρια και τόνοι τη σήμερον ημέρα, αναλόγως την ποσότητα μέτρησης του βάρους), να δει τα εναπομείναντα και διατηρημένα πετρόκτιστα εργαλεία παραγωγής και επεξεργασίας αλευριού στον παλιό πετρόκτιστο νερόμυλο, να δει πως εκμεταλλευόταν οι Αμουριώτες το νερό και το περιβάλλον, χωρίς να το καταστρέφουν.
Στο χωριό ο Αλή Πασάς, μάλιστα επί Τουρκοκρατίας, είχε όνειρο να δημιουργήσει ένα δίκτυο νερού (κατασκευασμένο από κεραμίδια και ασβέστη από το Αμούρι μέχρι τον Τύρναβο-αφού οι περιοχές Βρυζόστι-Καυκάκι ανήκαν στο χωριό και τους μεγαλοκτηματίες καθώς και στον πρόεδρο του χωριού, που προχώρησαν σε πώληση των στρεμμάτων αργότερα σε Μεσοχώρι και Δομένικο) που θα ήταν έργο ανάπτυξης για την περιοχή, κάτι που πραγματοποίησε με επιτυχία. Ο θρύλος αναφέρει πως όταν δοκίμασε το νερό στον Τύρναβο, απεβίωσε μετά από λίγες μέρες, προλαβαίνοντας να δει το «θαύμα» του, να ολοκληρώνεται. Ακόμα και σήμερα κατά μήκος της Παλαιάς Εθνικής Οδού Ελασσόνας-Λάρισας, διασώζονται κομμάτια από το «Μπουρασάν»-έργο του Αλή Πασά ενώ και το σπίτι του-« Κουνάκι» στο Αμούρι, μπορεί κάποιος να το βρει εύκολα.
Το γεφύρι του Αμουρίου που συνέδεε το χωριό με τη γειτονική Μαγούλα είναι το πρώτο γεφύρι που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος, φιλοξενούμενος και από την Ομάδα Πεζοπορίας του χωριού, που διανύει αρκετά χιλιόμετρα, γνωρίζοντας τον τόπο και τα μέρη καταγωγής της, ενώ υπάρχει και η τοποθεσία «Παλιοχώρια» που ήταν τα πρώτα χωράφια των Αμουριωτών. Επίσης στην τοποθεσία «Στάση» και λίγο πιο πάνω υπάρχει και το σωζόμενο μέχρι σήμερα δεύτερο γεφύρι του χωριού με την ονομασία «Γιοφύρι» σε μια περιοχή όπου υπάρχουν περιμετρικά μέχρι και το Βρυζόστι και το Δομένικο πάρα πολλά γεφύρια με τα αποτυπώματά τους, να χάνονται στις πλαγιές του Τυρνάβου.
Οι ταβέρνες και τα καφενεία του χωριού είναι πάντα έτοιμα να προσφέρουν εκλεκτό τσίπουρο και ντόπιους μερακλίδικους μεζέδες. Ένα από τα ωραία χόμπι τους, είναι και το ψάρεμα ενώ υπάρχουν αμμορυχεία και στις πιο κοντινές αποστάσεις του Αμουρίου, στα σύνορα με χωριά όπως η Μαγούλα και το Πραιτώρι.
Η μεγαλοπρεπής εκκλησία στην πλατεία του Αμουρίου είναι της Αγίας Παρασκευής, η παλιά Αγία Παρασκευή που είναι ξωκλήσι πλέον, όπως και το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης είναι στην είσοδο του χωριού. Στην πλατεία υπάρχει το Μνημείο για τους φονευθέντες, που έπεσαν στους αγώνες για την Απελευθέρωση του Έθνους. Αρκετοί, ντόπιοι και ξένοι, έρχονται στο χωριό για τα μεγάλα πανηγύρια της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) και της Αγίας Ειρήνης (5 Μαΐου), με τις παραδοσιακές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και το άφθονο γλέντι.
Πηγή: magnesianews.gr
