Η ζωή του 11χρονου που χόρευε μπαλέτο στους λασπωμένους δρόμους του Λάγος έγινε ντοκιμαντέρ που δίνει μαθήματα ψυχικής ανθεκτικότητας.
Τον Ιούνιο του 2020, ενώ ο πλανήτης έμοιαζε μουδιασμένος από την εξάπλωση της πανδημίας Covid-19, ένα 11χρονο αγόρι εκτελούσε ξυπόλυτο περίτεχνες πιρουέτες στους λασπωμένους δρόμους του Λάγος. Το βίντεο που τράβηξε ο δάσκαλός του στο μπαλέτο έγινε viral παγκοσμίως σε λίγες μόνο ημέρες.
Να ήταν η εντυπωσιακή κινησιολογία του; Το γεγονός ότι είχε βγάλει τον αριστοκρατικό αυτό χορό στις φτωχογειτονιές της αφρικανικής πόλης; Το ότι, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις των ειδικών για τη μεταδοτικότητα και θνησιμότητα της νόσου, το αγόρι αυτό είχε ένα όραμα και έναν στόχο που κανένας ιός δεν μπορούσε να του στερήσει;
Ό,τι κι αν ήταν αυτό που έκανε τον μικρό Anthony Madu διάσημο σε όλο τον κόσμο, το μόνο σίγουρο είναι ότι άξιζε. Και αυτό αποδείχτηκε από την πορεία της ζωής του λίγο καιρό μετά. Ο Anthony ζει πλέον στη Μ. Βρετανία. Φοιτά στo Elmhurst Ballet School και πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ «Madu» που του αφιέρωσε η Disney.
Το μπαλέτο στη βροχή που έφερε την παγκόσμια αναγνώριση
«Μερικές φορές, όταν χορεύω ακούγοντας μια συγκεκριμένη μουσική, νιώθω ελεύθερος, σα να μην είναι κανείς τριγύρω. Νιώθω σα να είμαι εγώ ο άνθρωπός μου. Δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή», λέει ο 14χρονος σήμερα Anthony Madu, μιλώντας για την προώθηση της ταινίας, που είναι διαθέσιμη στο Disney+.
Στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε την ιστορία του αγοριού που ανακάλυψε το πάθος του ήδη από την ηλικία των 5 ετών και –παρά το bullying που δέχθηκε για την αγάπη του για το μπαλέτο, αλλά και τους δισταγμούς της οικογένειάς του– δεν εγκατέλειψε ποτέ. Με την επιμονή του αυτή κέρδισε τελικά τη στήριξη των γονιών του, που μάλιστα μετακόμισαν για να διευκολύνουν την πρόσβασή του στην Ακαδημία Μπαλέτου του Λάγος.
Μαζί με την παγκόσμια αναγνώριση και το κάλεσμα της βρετανικής σχολής μπαλέτου Elmhurst Ballet School ήρθε και η πρόταση του σκηνοθέτη Matthew Ogens και του Νιγηριανού ντοκιμαντερίστα Joel Kachi Benson να ακολουθήσουν τον Anthony στα επόμενα βήματά του. «Δέχτηκα, ήταν κάτι για το οποίο ένιωθα έτοιμος, μα την ίδια ώρα φοβόμουν κιόλας που τόσοι άνθρωποι θα το δουν».
Οι άνθρωποι του συνεργείου έγιναν φίλοι του ίδιου και της οικογένειάς του, κέρδισαν την εμπιστοσύνη τους και όλα άρχισαν να κυλούν ομαλά, μέχρι τη στιγμή που μια απρόσμενη εξέλιξη στην υγεία του παιδιού έδειξε να απειλεί τα πάντα.
Η αναπηρία στην όραση και η δύναμη της ψυχοθεραπείας
Καθώς ο Anthony ετοιμαζόταν να κάνει το μεγάλο βήμα και να μετακομίσει στην άλλη άκρη της γης για να σπουδάσει μπαλέτο, με την αγωνία μην τυχόν απογοητεύσει τους γονείς του, διαπιστώθηκαν σοβαρά προβλήματα στην όρασή του. Κατά την διάρκεια ενός μαθήματος, το παιδί είπε σε έναν καθηγητή του ότι δυσκολευόταν να δει και αργότερα διαγνώστηκε σχεδόν τυφλός στο δεξί του μάτι. Όπως αποκάλυψε, από μικρό παιδί δεν έβλεπε καλά: «Δεν ήθελα να το πω σε κανέναν. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να το πω στη μαμά μου και πήγαμε σε έναν γιατρό που μου είπε ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι, οπότε δεν ασχολήθηκα ξανά». Μέχρι που βρέθηκε στη Μ. Βρετανία.
Η διάγνωσή του σόκαρε το κινηματογραφικό συνεργείο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταλάβει τίποτα. Και πράγματι, οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για το μάτι του. Ωστόσο δεν περιμένουν η κατάσταση να χειροτερέψει. Απλά οι καθηγητές του χρειάζεται κάποιες φορές να είναι λίγο πιο αναλυτικοί στις οδηγίες τους. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν θα άφηνε ο Anthony την αναπηρία αυτή να επηρεάσει τον στόχο του.
Ένα άλλο σημείο του ντοκιμαντέρ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι όταν το παιδί επιστρέφει κάποια στιγμή στην πατρίδα του για διακοπές και αποκαλύπτει στους γονείς του ξεσπώντας σε λυγμούς ότι νιώθει τρομερά πιεσμένο. Τους ζητά να δει κάποιον ψυχοθεραπευτή και οι γονείς του προτείνουν να πάει σε έναν προφήτη και να αναζητήσει καταφύγιο στην πίστη. Ο Anthony θα εξηγήσει αργότερα πως οι άνθρωποι στη Νιγηρία δεν είναι εξοικειωμένοι με την ψυχοθεραπεία, τα οφέλη της οποίας ο ίδιος γνώρισε στη Μ. Βρετανία.
Ο σκηνοθέτης θα τονίσει ότι η ψυχική δύναμη αυτού του παιδιού είναι η μεγαλύτερη ευλογία του. Κάτι που και ο ίδιος ο Anthony αποδεικνύει με όσα έχει να πει για την αναπηρία του, που μπορεί μια μέρα να βάλει εμπόδιο στην καριέρα του. Όπως καταλήγει και στο ντοκιμαντέρ:
«Αυτό που θέλω οι άνθρωποι να εισπράξουν είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουν τα αρνητικά σχόλια να εμποδίζουν αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Γιατί στο τέλος της ημέρας είναι η δική τους επιλογή, είναι αυτό που εκείνοι θέλουν να κάνουν και πρέπει απλά να το κάνουν. Να μην εγκαταλείψουν ποτέ».
