Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αναφέρεται στη δύσκολη μεταβατική περίοδο που βιώνει ένα ζευγάρι όταν το σπίτι έχει αδειάσει από παιδιά, δηλαδή όταν και το τελευταίο παιδί της οικογένειας φύγει πια από το σπίτι.
Παρότι δεν υπάρχει επίσημη διάγνωση για το σύνδρομο αυτό, η μεγάλη πλειοψηφία των γονέων βιώνουν ένα ή περισσότερα από τα συμπτώματα της “άδειας φωλιάς”:
- Στενοχώρια
- Κατάθλιψη
- Έντονο άγχος σχετικά με τα παιδιά
- Έλλειψη κινήτρου/απώλεια σκοπού
- Προβλήματα στο γάμο
Τα παραπάνω συμπτώματα θα λέγαμε ότι είναι αρκετά λογικά και αναμενόμενα, αν σκεφτεί κανείς το πόσο τεράστια αλλαγή αποτελεί το άδειο από παιδιά σπίτι, έπειτα από 18 ή και παραπάνω χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων τα παιδιά αποτελούσαν την πρωταρχική ενασχόληση των γονέων. Οι γονείς που βρίσκονται πλέον χωρίς τα παιδιά τους μέσα στο σπίτι, αρχικά δυσκολεύονται να γεμίσουν τον παραπανίσιο χρόνο που ξαφνικά έχουν στα χέρια τους, νιώθουν ότι έχουν χάσει το σκοπό της ζωής τους και βιώνουν έντονα συμπτώματα θλίψης.
Τα ζευγάρια που για τόσον καιρό είχαν βάλει στην άκρη τη σχέση τους, δυσκολεύονται πια να σχετιστούν μεταξύ τους ως ζευγάρι αντί για γονείς, κάτι το οποίο επιφέρει εντάσεις και αισθήματα δυσαρέσκειας. Τέλος, η απώλεια του μεγάλου βαθμού ελέγχου πάνω στη ζωή του παιδιού μας, τον οποίο είχαμε όσο βρισκόταν μέσα στο σπίτι, μπορεί να είναι πολύ αγχογόνος και να προκαλεί έντονα αισθήματα άγχους και φόβου σχετικά με το παιδί.
Το σημαντικότερο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι το σύνδρομο της άδειας φωλιάς είναι κάτι το εντελώς φυσιολογικό, το οποίο σιγά-σιγά φτιάχνει καθώς το ζευγάρι συνηθίζει στη νέα πραγματικότητα και αναδιοργανώνει την καθημερινότητά του αναλόγως. Ιδιαιτέρως βοηθητικό είναι να προσπαθούμε να εστιάζουμε στη θετική πλευρά της κατάστασης και να εκμεταλλευτούμε δημιουργικά τον παραπάνω χρόνο που έχουμε στα χέρια μας. Για παράδειγμα, μας δίνεται η ευκαιρία να ανθερμάνουμε τις φιλίες μας και να “ξαναπιάσουμε” εγκαταλελειμμένες δραστηριότητες που κάποτε μας γέμιζαν, ή και να ανακαλύψουμε νέες! Το άγχος σχετικά με τα παιδιά είναι και αυτό απολύτως φυσιολογικό, ωστόσο θα πρέπει να καταπολεμούμε την παρόρμηση να επικοινωνούμε συνεχώς μαζί τους, τόσο για να τα αφήσουμε να ανεξαρτητοποιηθούν, όσο και για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να προσαρμοστεί γρηγορότερα. Σε σχέση με τον/την σύντροφό μας, καλό είναι να προσπαθούμε να περιορίζουμε τη δυσαρέσκεια και να εκτιμήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται να τον/την ξανα-γνωρίσουμε από την αρχή, δίνοντας νέα πνοή στη σχέση μας. Σημαντικό είναι, επίσης, να διατηρούμε συνήθειες που βοηθούν την ψυχολογική μας κατάσταση, όπως είναι ο καλός ύπνος και η τακτική άσκηση, ώστε να διανύσουμε τη μεταβατική αυτή περίοδο όσο το δυνατόν πιο ομαλά. Εάν περάσει ικανό διάστημα χωρίς να νιώσουμε ιδιαίτερη ανακούφιση, μπορούμε πάντα να αναζητήσουμε βοήθεια από έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Μυρτώ Κογεβίνα, MSc.
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Email: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/myrto.kogevina.336
