Γράφει η Ζαχαρούλα Γιαβρούτα-Λούδα
Πριν από οκτώ χρόνια περίπου έμεινα έγκυος στην πρώτη μου κόρη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές. Ούτε τις επόμενες δύο βέβαια. Πριν από τη σύλληψη της, ήμουν γυναίκα. Εννέα μήνες μετά έγινα μάνα. Είδα το σώμα μου να αλλάζει μέρα με τη μέρα μήνα με το μήνα. Με κυρίευαν οι σκέψεις και η αγωνία. Θα τα καταφέρω; Θα είναι καλά το μωρό; Κλωτσάει; Γιατί δεν κλωτσάει; Θα αντέξω; Τι δείξανε οι εξετάσεις; Είναι σωστή η ανάπτυξή του; Σε ποιον να μοιάζει άραγε; Θα κοιμάται τα βράδια; Θα είμαι καλή μάνα; Σ αυτό το μήνα αναπτύχθηκαν αυτά τα όργανα, στον άλλο μήνα τα άλλα. Κοίτα πώς είναι! Κεφάλι, χεράκια, ποδαράκια. Και κάθε μήνα να μετράς. Και ν ακούς την καρδούλα του. Γιατί χτυπάει τόσο δυνατά; Και να νιώθεις το πρώτο φτερούγισμα. Την πρώτη κλωτσιά. Αυτή που σου λέει εδώ είμαι. Θα είμαι εδώ. Θα τρέφομαι από σένα. Θα ξεδιψώ από σένα. Θα αναπτυχθώ μέσα σου. Θα γελάω μέσα σου, θα νυστάζω μέσα σου, θα πεινάω μέσα σου, θα φταρνίζομαι μέσα σου. Είμαι το θαύμα σου. Κι εσύ το δικό μου. Και σε εννιά μήνες, μια μέρα ή νύχτα θα με δεις ξαφνικά μπροστά σου. Θα κλαίω απαρηγόρητο. Μην τρομάξεις έτσι γίνεται. Από κει που είμαι στα σκοτάδια κουλουριασμένο μέσα στο σώμα σου ξαφνικά βγαίνω στο φως και σ αποχωρίζομαι για λίγο. Δεν είναι εύκολο. Μόλις ξαπλώσω στο στήθος σου και σε μυρίσω θα ησυχάσω. Κι εκεί θα ξεκινήσει ένα καινούριο ταξίδι και για τους δυο μας. Εσύ θα είσαι η μάνα μου κι εγώ το παιδί σου. Για πάντα. Θα πρέπει να με φροντίζεις. Δεν ξέρω να φάω, δεν ξέρω πότε πρέπει να κοιμάμαι, δεν ξέρω να περπατάω, δεν ξέρω να μιλάω, δεν ξέρω να ντύνομαι, δεν ξέρω να πλένομαι. Θέλω όμως πολύ να τα μάθω όλα. Μ αρέσει η αγκαλιά σου, τα χάδια σου και τα τραγούδια σου. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να με ηρεμήσει. Μ αρέσει να αισθάνομαι ασφάλεια και μόνο μαζί σου μπορώ να την αισθανθώ. Και μη φοβάσαι. Θα τα καταφέρεις. Με κάποιο μαγικό τρόπο θα δεις ότι θα μπορέσεις να με πιάσεις κι ας είμαι τόσο μικρό. Θα μπορέσεις να τα κάνεις όλα με το δικό σου τρόπο. Με τον τρόπο της μάνας. Της δικής μου μάνας.
Αυτή είναι μια σύντομη ιστορία δική μου. Κάποια από τα συναισθήματα μου στις εγκυμοσύνες μου και μετά. Είναι όμως και η ιστορία πολλών γυναικών. Δυστυχώς όχι όλων γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πια είτε στις εγκυμοσύνες είτε στις γέννες είναι πολλά. Αυτή η ιστορία δεν έχει πρόσωπο. Και δεν έχει καμιά σημασία αν αυτό το πρόσωπο είναι όμορφο ή άσχημο. Αν αυτό το σώμα είναι αδύνατο ή χοντρό. Οι αγωνίες, οι φόβοι, η ελπίδα, τα όνειρα είναι ίδια για όλες τις μάνες. Κι αν κάτι μαθαίνουμε σ αυτή τη ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι να σεβόμαστε αυτή τη γυναίκα που με όχημα το σώμα της και καύσιμο την ψυχή της γεννάει ζωή. Μπορείς να αστειευτείς με πολλά, να καυτηριάσεις πολλά, να χλευάσεις άλλα τόσα. Τη μάνα ποτέ.
Η ιστορία αυτή γράφτηκε μετά την απαράδεκτη επίθεση του κ. Κασιμάτη απέναντι στην κυρία Χριστοδουλοπούλου.
Την αφιερώνω στις γυναίκες που παλεύουν χρόνια να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα μωρό μπαινοβγαίνοντας σε αίθουσες νοσοκομείων και στις μανούλες της «καρδιάς» και όχι της κοιλιάς. Σας θαυμάζω.
Ζαχαρούλα Γιαβρούτα-Λούδα
Γραμματέας Τ.Ο. Ν. Τρικάλων Το Ποτάμι
Μητέρα 3 υπέροχων κοριτσιών
