Σύνδρομο ‘Ασπεργκερ: Ποιες είναι οι διαφορές με τον αυτισμό.
Το σύνδρομο ‘Ασπεργκερ είναι μια μορφή αυτισμού. Τα άτομα με σύνδρομο Ασπεργκερ, δυσκολεύονται με τις κοινωνικές δεξιότητες ειδικά στην επικοινωνία, την αλληλεπίδραση και τη φαντασία.
Συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις συζητήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου και τη γλώσσα του σώματος καθώς και τα αστεία και την ειρωνεία.
Μερικές φορές, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν κοινωνικούς κανόνες, όπως ότι δεν πρέπει να διακόπτουμε κάποιον που μιλάει ή ότι σε κάποιες περιστάσεις είναι καλό να ανταλλάσσουμε αβρότητες με τους άλλους.
Ωστόσο τα παιδιά με Ασπεργκερ έχουν λιγότερα προβλήματα στην ομιλία απ’ότι εκείνα με αυτισμό και δεν βιώνουν συνήθως τις ίδιες μαθησιακές δυσκολίες.
Ενδέχεται ωστόσο να βιώνουν αισθητηριακές δυσκολίες (να αντιδρούν είτε υπερβολικά πολύ είτε υπερβολικά λίγο)και να δυσκολεύονται να ζουν αυθόρμητα, χωρίς αυστηρό πρόγραμμα.
Επίσης, μερικές φορές, παρουσιάζουν έντονα ενδιαφέροντα και εμμονές.
Επίσημη αναγνώριση ως διαταραχή
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον Αυστριακό παιδίατρο Hans Asperger, ο οποίος το 1944 αναγνώρισε τη συγκεκριμένη συμπτωματολογία ως μεμονωμένη διαταραχή. Το σύνδρομο Άσπεργκερ αναγνωρίστηκε επίσημα ως διακριτή διάγνωση το 1992, όταν συμπεριλήφθηκε στην 10η έκδοση του διαγνωστικού εργαλείου του ΠΟΥ (ICD-10). Το 1994, συμπεριλήφθηκε και στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας (DSM-IV).
Ενδείξεις και συμπτώματα
- Ομιλία που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ρυθμού, παράξενη τονικότητα ή μονοτονία
- Αδυναμία προσαρμογής της έντασης της φωνής ανάλογα με τις συνθήκες (π.χ. το άτομο μιλά δυνατά στο σινεμά)
- Τάση απομόνωσης λόγω της έλλειψης επικοινωνιακών δεξιοτήτων ή της έλλειψης ενδιαφέροντος
- Εμμονή με ένα συγκεκριμένο θέμα και ακατάπαυστη ομιλία περί αυτού, παρουσιάζοντας δεδομένα και στατιστικά, χωρίς αρχή, μέση και συμπέρασμα
- Ελλιπής ανάπτυξη κινητικών ικανοτήτων, κακός κινητικός συντονισμός, αδέξιες κινήσεις
Τα βαθύτερα αίτια του συνδρόμου Άσπεργκερ, όπως και των διαταραχών του αυτιστικού φάσματος γενικότερα, παραμένουν άγνωστα.
Πιθανολογείται ότι το σύνδρομο έχει γενετική βάση, όμως δεν υπάρχει καμία γνωστή γενετική αιτία και οι τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν εντοπίσει μία σαφή κοινή παθολογία.
