Έχει άραγε θέσεις και πολιτικές η σύγχρονη αριστερά;
Πώς άραγε μπορεί να κερδίσει – και θα κερδίσει – τη μάχη με το ενισχυμένο και σούπερ εξοπλισμένο μέτωπο της φιλελεύθερης πολιτικής, στην μετανεοτερικότητα που ζούμε ;;
Υπάρχει άραγε στέρεα δομημένος- ή τέλος πάντων αν δεν υπάρχει, καλούμαστε να τον χτίσουμε – ένας αριστερός ορίζοντας ικανός να εμπνεύσει με προγράμματα και λύσεις σε βασικά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, ένας ορίζοντας και πόλος, άξιος να εμφυσήσει πειστικότητα στους πολίτες που η πλειοψηφία αυτών κυριολεκτικά βρίσκεται σε πολύ άσχημη οικονομική, κοινωνική – (ανεργία, ανασφάλεια κ.λ.π.), κατάσταση, να στηρίξει, να υποστηρίξει και να ενισχύσει το όραμα της νέας γενιάς ;
Αυτό καθαυτό το όραμα πρέπει να είναι μια πραγματικότητα που να μιλάει και στο μυαλό και στην καρδιά όσων έχουν χάσει την εμπιστοσύνη προς την πολιτική, τόσο στις τοπικές κοινωνίες που ζούμε, όσο και σ΄ ολόκληρη την Ελληνική αλλά και διεθνή επικράτεια…
Στη χώρα μας – αν και με ιδιαιτερότητες – όπου ο gobalκαπιταλισμός κυριαρχεί με μια εξελιγμένη αλλά και ιδιάζουσα μορφή, η κοινωνική επανάσταση ριζοσπαστικών και καινοτόμων αλλαγών αλλά και προοδευτικών συμμαχιών, δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή ούτε ως «εξειδικευμένο μονοκομματικό ζήτημα», ούτε ως ζήτημα κάποιων «κομματικών ελιτ» , αλλά ούτε και ως «ζήτημα τακτικής των ώριμων και γινωμένων φρούτων».
Στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, όπου οι σχέσεις της μισθωτής εργασίας έχουν γενικευτεί στο σύνολο της ιδιωτικής ζωής, όπως π.χ. με το πρεκαριάτο, η ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων μπορεί να γίνει πραγματικότητα με προοδευτικές συμμαχίες, με προοδευτικές – δημοκρατικές συνεργασίες/co-governance, με προοδευτικές κυβερνήσεις, με συμμετοχική και όχι εξουσιοδοτική Δημοκρατία αλλά και με τον μερικό ή γενικό έλεγχο του κοινωνικού μηχανισμού της σύγχρονης τεχνολογικής παραγωγής, (μεταγνώσης, τεχνητής νοημοσύνης κ.λ.π.), με τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνική επαναλειτουργία και επανατοποθέτηση στη βάση νέων κοινωνικών αρχών, υπό την εξουσία – όπου αυτό είναι εφικτό – των ίδιων των παραγωγών.
Θεωρούμε ότι σ’ αυτή την απόπειρα και σ΄ αυτό το εγχείρημα, θα ξεσπάσουν ιδεολογικές και όχι μόνο, αντιπαραθέσεις και ρήξεις με την αστική τάξη, το κράτος της και τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τον κρατικό καπιταλισμό τύπου σοβιετίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτές οι αντιπαραθέσεις – συγκρούσεις θα λάβουν χώρα κυρίως στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας ανάληψης του ελέγχου του κοινωνικού μηχανισμού της παραγωγής – γιατί ο έλεγχός του είναι το κλειδί για την πολιτική εξουσία στην κοινωνία – και όχι μόνο στις προσπάθειες κοινωνικού ριζοσπαστικού μετασχηματισμού.
Φυσικά αναμενόμενες οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις με την παλαιού τύπου ξεπερασμένη και παρωχημένη γραφειοκρατική αριστερά που αδυνατεί να αντιληφθεί τα φιλοπρόοδα ανοίγματα, τις προοδευτικές συμμαχίες και τα μηνύματα των καιρών και έτσι με πιθανές κοντόφθαλμες τακτικές, τακτικές του τύπου η αριστερά είναι ιδιοκτησία μας, σπιτάκι μας, στυλ «εμείς είμαστε το κόμμα», ή της τακτοποίησης ημετέρων, πριμοδοτούμε ένα καθεστώς που φτωχαίνει τη ζωή κοινωνικοοικονομικά, υλικά και πνευματικά τόσο σε τοπικούς όσο και ευρύτερους κοινωνικούς χώρους συνύπαρξης πολιτών και μας οδηγεί αναγκαστικά και νομοτελειακά σε απομόνωση ως φορείς παλαιάς αριστερής νόσου, που καμία θεραπεία, γιατρειά ή εμβόλιο δεν τη θεραπεύει…
Η διαμόρφωση μιας κοινωνικής και πολιτικής προοδευτικής πλειοψηφίας είναι μονόδρομος, που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων…Αναγκαιότητα στις τοπικές και όχι μόνο – κοινωνίες – η δημιουργία και η πρόταση ενός αριστερού οράματος που θα ανατρέπει τον κυνισμό του: «όλοι ίδιοι είναι», θα στηρίζει, θα ενθαρρύνει και θα ενδυναμώνει διαρκώς του φοβισμένους, δειλιασμένους, «πειθαρχικούς» και «πειθήνιους» πολίτες, να μη γίνονται οι ίδιοι, φρουροί του συστήματος…
Εν αρχή των πάντων – θέσεων και πολιτικών – της σύγχρονης αριστεράς – η θεμελιακή της δέσμεψη στον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό και η διαρκής πάλη για εξασφάλιση επαρκών πόρων για τις βασικές ανάγκες: (τροφή, στέγαση, ένδυση, αλλά και την υγεία, σχολεία, κ.λ.π.), στο μεγάλο – πλέον – μέρος του πληθυσμού της χώρας μας,
Με στόχο και σκοπό, τη μείωση του αριθμού του πληθυσμού που βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ενισχύοντας και δεσμεύοντας την αριστερά ως κυβέρνηση με ένα μεγάλο και περίτρανο όχι στη μείωση της φτώχειας μόνο μέσω της αύξησης του ύψους των επιδομάτων και των παροχών !!
Αναδιανομή πόρων και εξουσίας προκειμένου να ενισχυθούν οι άνθρωποι που ενώ εργάζονται – συχνά πολύ σκληρά – οδηγούνται στη φτώχεια…
Έμφαση στην ένταξη και την επανένταξη στην αγορά εργασίας ανέργων και μακροχρόνια ανέργων με παράλληλη ενίσχυση των νοικοκυριών που υποφέρουν από κοινωνική και υλική στέρηση,
Δέσμεψη της σύγχρονης αριστεράς, για πλήρη και διαρκή βοήθεια των ατόμων που ανήκουν σε ομάδες του πληθυσμού και που η ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό εμποδίζεται από σωματικά και ψυχικά αίτια – ευάλωτες ομάδες
Δέσμεψη επίσης για πλήρη και συνεχή αποτελεσματική ενίσχυση και εξεύρεση λύσεων στα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα των ειδικών ομάδων του πληθυσμού που λόγω κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών αιτίων, – (άνεργοι νέοι, άνεργοι άνω των 50, γυναίκες άνεργες, αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, αναλφάβητοι, μακροχρόνια άνεργοι, κάτοικοι απομακρυσμένων ορεινών και νησιωτικών περιοχών, πρώην και νυν τρόφιμοι φυλακών, ανήλικοι παραβάτες, άτομα με γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, πρόσφυγες και μετανάστες), βρέθηκαν σε κοινωνικό αποκλεισμό…
Μπορεί ο καθένας μας να βρεθεί σε μία αντίστοιχη κατάσταση…
Δέσμεψη επίσης για τη ολική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, μελέτη για δυνατότητες βιοοικονομίας και ένα συνεχιζόμενο μετά από προγραμματισμό, Total Quality Management . Σημαντικά όλα όσα υποστηρίζει ο Καθηγητής Φυσιολογίας Ζωικών οργανισμών – Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Κουρέτας Δ., (2022),* «Σε περίπτωση που οι εισαγωγές γίνονταν απαγορευτικές λόγω κόστους, θα μας έλειπαν:
– Οι φακές. Παράγουμε 7.500 τόνους και εισάγουμε άλλες 10.000 τόνους, για να καλύψουμε τις εγχώριες ανάγκες.
– Το χοιρινό κρέας. Παράγουμε 111.000 τόνους, αλλά καταναλώνουμε 290.000 τόνους.
– Τα φασόλια. Τρώμε 35.000 τόνους, εκ των οποίων σχεδόν οι 24.000 είναι εισαγωγής.
– Το μαλακό σιτάρι. Από το ένα εκατομμύριο τόνους που απαιτείται για τον άρτον τον επιούσιον, η Ελλάδα παράγει μόλις 351.000 τόνους.
– Το βόειο κρέας. Από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμε ετησίως, μόλις 20.000 τόνοι παράγονται στην Ελλάδα.
Επομένως η παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να εξηγηθεί στους πολίτες. Πως θα την πετύχουμε και πως αυτή θα γίνει η απαρχή μιας πραγματικής ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει αυτάρκης εύκολα».
ΥΓ) …Το κρίσιμο ποσοστό ρίσκου φτωχοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού είναι για την Ελλάδα 28,8 % του πληθυσμού, τρίτη θέση μετά τη Ρουμανία (30,4) και τη Βουλγαρία (32,1), για τη χρονιά 2020. (EUROSTAT, 2020).
ΠΗΓΕΣ:
Persons at risk of poverty or social exclusion by age and sex – EU 2020 strategy (online data code: ILC_PEPS01 ). Eurostat,
http://appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do?lang=en&dataset=ilc_peps01
προσπελάσιμο 08/7/2022,
Ζάμπρας Δ., Εκπ/κός, Δ/ντής Δημοτικού Σχολείου,
ΜΑSc ΄΄Οργάνωση και Διοίκηση Εκπ/κών Μονάδων΄΄
https://kalogeritis.blogspot.com/
https://www.facebook.com/DIMITRISZAMPRAS
Κουρέτας Δ., Καθηγητής Φυσιολογίας Ζωικών οργανισμών – Τοξικολογίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας,
f/b: https://www.facebook.com/dimitris.kouretas.3
προσπελάσιμο 09/7/2022
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΘ. ΖΑΜΠΡΑΣ
Εκπαιδευτικός, Δ/ντής Δημοτικού Σχολείου,
ΜΑSc ΄΄Οργάνωση και Διοίκηση Εκπ/κών Μονάδων΄΄
Μέλος Γραμματείας της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Τρικάλων
