Στις 17 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 10 χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου Χρήστου Σατρατζέμη, γέννημα θρέμμα της πόλης των Τρικάλων. Πρόκειται για μια σημαδιακή ημερομηνία που ταιριάζει σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του για έναν κόσμο πιο δίκαιο. Γεννήθηκε το 1924 και όντας ακόμα σε εφηβική ηλικία ακολούθησε το δρόμο του αγώνα εναντίον των Γερμανών κατακτητών. Οργανώθηκε στην Εθνική Αντίσταση και στη συνέχεια εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Μετά τη Βάρκιζα καταδιώχτηκε από τις παρακρατικές ομάδες και πέρασε στην παρανομία, μέχρι τη σύλληψή του το 1947. Στη συνέχεια δικάστηκε από Έκτακτο Στρατοδικείο, το οποίο του επέβαλε την εσχάτη των ποινών. Έζησε δυο χρόνια ως μελλοθάνατος μαζί με εκατοντάδες άλλους συναγωνιστές τους, περιμένοντας από μέρα σε μέρα την εκτέλεση της ποινής του, χωρίς στιγμή να σκεφτεί να απαρνηθεί τα ιδανικά και τα πιστεύω του. Τελικά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια εκ των οποίων έκτισε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια στις φυλακές Γιούρα, Αίγινα, Αργοστόλι…. Απολύθηκε με τον χαρακτηρισμό «αμετανόητος κομμουνιστής».
Μετά την αποφυλάκισή του παντρεύτηκε με τη μάνα μου Μαρία και έκανε δυο γιούς. Για λόγους βιοποριστικούς άσκησε το επάγγελμα του επιπλοποιού. Σε αυτό το χώρο ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση. Με την ακάματη δουλειά του, την προσηνή στάση του και την προθυμία του για κοινωνική προσφορά κέρδισε την αναγνώριση των συναδέλφων του, των γειτόνων του, της μικρής εντέλει κοινωνίας των Τρικάλων, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων. Παρέμεινε πιστός στο ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Διακρινόταν για την ευθύτητά του, τον ατίθασο χαρακτήρα και την ανεξαρτησία της γνώμης του. Όταν έβλεπε πως η κομματική γραμμή «ζάβωνε», δεν δίσταζε να κατσαδιάζει τα μέλη της καθοδήγησης. Δεν συμβιβάζονταν με τα κακώς κείμενα και ξεσηκώνονταν κάθε φορά που έβλεπε να επικρατεί αδιαφορία ή αδικία. Αυτές τις λίγες γραμμές τις αφιερώνω στη μνήμη του πατέρα μας, για τους ανθρώπους που τον θυμούνται ακόμα και που εξακολουθούν να αγωνίζονται, όπως κι εκείνος, για ένα καλύτερο αύριο.
Ντίνος Σατρατζέμης
