Γράφει ο Αριστοτέλης Κωλώτης Κερασοβίτης
Μάλιστα το είδαμε και αυτό. Κεντρικός δρόμος των Τρικάλων μετατράπηκε σε ρίνγκ. Αιτία, η διαμάχη ανάμεσα σε οδηγό αυτοκινήτου και πεζό για την προτεραιότητα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο ένας κατέληξε στο νοσοκομείο και ο άλλος αναζητείται. Αλλά… για περίμενε. Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό στην πόλη των Τρικάλων που φημίζεται για τον σεβασμό των οδηγών απέναντι στους πεζούς και στους ποδηλάτες; κι αν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στην πόλη μας τότε τι γίνεται στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας; ούτε να το σκέφτομαι.
Κι όμως. Ο σεβασμός στην πόλη μας ναι μεν υπάρχει και αυτό είναι μια κατάκτηση που κερδήθηκε (και καλώς έγινε) με “απαιτητικό” τρόπο από τους ίδιους τους πεζούς και τους ποδηλάτες έναντι των οδηγών (που κακώς ψιλοαγανακτούν), αλλά δυστυχώς αυτή η κατάκτηση τα τελευταία χρόνια υποδαυλίζεται από τους ίδιους τους πεζούς και τους ποδηλάτες με αποτέλεσμα συχνά πυκνά να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά. Κι αυτό συμβαίνει διότι ενώ όλοι απαιτούμε σεβασμό δεν έχουμε μάθει να αποδίδουμε σεβασμό.
Ο σεβασμός γενικότερα είναι μία άγνωστη λέξη στην συμπεριφορά του νεοέλληνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Η έλλειψη σεβασμού απέναντι στον κοκ, απέναντι στο συνάνθρωπό του, απέναντι στις προσωπικές ιδιαιτερότητες του καθενός, απέναντι στους νόμους είναι κάποιες από τις πτυχές αυτού του προβλήματος. Εάν σταθούμε μόνο στο γεγονός ότι ο καυγάς ξέσπασε για την προτεραιότητα και δεν ανατρέξουμε στις αρχικές αιτίες του προβλήματος τότε βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Μα θα πει κάποιος, και ποιες είναι αυτές οι αρχικές αιτίες; μήπως εννοείς την έλλειψη παιδείας; όχι φίλε μου έλλειψη παιδείας δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η έλλειψη σωστής παιδείας στο σύνολό της.
Οι πολιτισμένες κοινωνίες υποτίθεται ότι εμπεριέχουν στην δομή τους την μόρφωση των μελών τους. Και πράγματι. Σήμερα το ποσοστό των ανθρώπων το οποίο δεν λαμβάνει τη βασική μόρφωση είναι κατά πολύ χαμηλότερο από αυτό που επικρατούσε πριν από 30 – 40 χρόνια. Όμως τότε γιατί βλέπουμε τόση βαρβαρότητα ακόμη και σε κοινωνίες που υποτίθεται ότι είναι πολύ πιο πολιτισμένες από τη δική μας. Είναι πολύ απλό, διότι βάλαμε τον υποτιθέμενο πολιτισμό μας σε στραβές ράγες.
Αναπτύξαμε ένα λανθασμένο τρόπος σκέψης με τον οποίο η κοινωνία μας χτίζει πάνω σε σαθρές αξίες και μεταβαλλόμενες κατά συνθήκη αρχές, επιβάλλοντας και μεταφέροντας τα θέλω της από γενιά σε γενιά μετατρέποντάς τα ως τρόπο ζωής (βλέπε τον νεαρό οδηγό της πόρσε υιό Βακάκη με σπουδές υψηλού επιπέδου στις ΗΠΑ ο οποίος αδιαφόρησε και παραβίασε τον κοκ με συνέπεια τα τραγικά αποτελέσματα που είδαμε). Αναδείξαμε ρητά όπως ”ο χρόνοs είναι χρήμα” σε αυτοσκοπό μιας ανικανοποίητης ματαιοδοξίας αντί να το αντικαταστήσουμε με “το χρήμα είναι χάσιμο χρόνου” και να το χρησιμοποιήσουμε μόνο ως μέσο για την εξασφάλιση των αναγκαίων αγαθών που είναι απαραίτητα για τη διαβίωση του ανθρώπινου είδους.
Στο κυνήγι αυτής της ματαιοδοξίας προσθέσαμε υλικά όπως τα πτυχία, την εξειδίκευση, το “μέσον” με μοναδικό στόχο την αναρρίχηση σε θέσεις υψηλών βαθμίδων που θα μας αποφέρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη. Δημιουργήσαμε μία κακώς εννοούμενη ανταγωνιστική κοινωνία στην οποία η μόρφωση έχει ως πρωταρχικό στόχο την ανάδειξη στελεχών και ως δευτερεύοντα την ανάδειξη του ανθρώπινου μεγαλείου. Αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου είναι η ανθρωποφαγία, όλοι εναντίον όλων. Πατάμε επι πτωμάτων για να ικανοποιήσουμε το ανικανοποίητο εγώ μας. Πώς λοιπόν να περισσέψει ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η ευγενής άμιλλα. Τελικά δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά…
