Του Γεωργίου Παπασίμου.
Οι φωτιές που κατέστρεψαν το κολαστήριο της Μόρια, προερχόμενες από μετανάστες ή άλλα σκοτεινά κέντρα της απέναντι πλευράς, επανέφεραν το μεταναστευτικό στη πρώτη γραμμή, μιας και αυτό είχε παραμεριστεί εξαιτίας της πανδημίας του COVID-19 και της μακρόσυρτης ελληνοτουρκικής έντασης.
Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας στη χώρα μας, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών φληναφημάτων του κατά την τελευταία παρακμιακή δεκαετία, έχει αποτύχει παταγωδώς και στο θέμα αυτό. Αυτοί που προβάλλουν πρωτίστως την ανθρωπιστική διάσταση (ΣΥΡΙΖΑ), υποβαθμίζοντας την εθνική, που για την Ελλάδα, όμως, είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς στις μονομερείς αγκυλώσεις τους, αφού η ντροπή της Μόρια, δημιούργημα της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων, εξέθεσε και εκθέτει την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτοί που επικαλούνται διακηρυκτικά την εθνική διάσταση του προβλήματος (ΝΔ) δεν έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική, αλλά κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διόγκωσε την κατάσταση, δημιουργώντας πολύ μεγάλους κινδύνους, όπως εν προκειμένω η σημερινή κατάσταση στη Λέσβο.
Η Ελλάδα, που, ως πρώτη ευρωπαϊκή χώρα διέλευσης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων από την Τουρκία προς τη «Γη της Επαγγελίας», τη Δύση, με την βοήθεια του τουρκικού κατεστημένου, που χρησιμοποιεί εργαλειακά το προσφυγικό, σε συνδυασμό με την «κοντόφθαλμη» ευρωπαϊκή πολιτική και τους αναδυόμενους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς και σκοταδισμούς, έχει μετατραπεί σε «αποθήκη ψυχών», μία «χώρα – hot spot», με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τα εθνικά κυριαρχικά θέματα, όσο και για την ισορροπία της βαρύτατα, ήδη, πληγωμένης από τα μνημόνια ελληνικής κοινωνίας, που βιώνει και δραματική δημογραφική απίσχναση.
Η χώρα μας έχει πεπερασμένα όρια, τόσο όσον αφορά την πληθυσμιακή ισορροπία και οικονομική της δυνατότητα, όσο και για τα ζητήματα της εθνικής της ασφάλειας, αφού η διόγκωση των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών από τα παράλια της Τουρκίας και ο υπερπληθωρισμός στα νησιά του Βορείου Αιγαίου υποκρύπτει άλλες πτυχές, που αφορούν το πλέγμα των στρατηγικών βλέψεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Είναι πλέον προφανές ότι το μεταναστευτικό χρησιμοποιείται από την Άγκυρα ως βασικό εργαλείο αλλαγής της συνθήκης της Λωζάνης μέσω της ρευστοποίησης των συνόρων με τις γειτονικές χώρες με τη παγίωση μεγάλων πληθυσμιακών μουσουλμανικών κοινοτήτων στον άξονα Θράκης – Νησιών Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου, έτσι ώστε να εμφανίζονται ως προστάτες – εγγυητές των δικαιωμάτων αυτών.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μία σοβαρή ρεαλιστική εθνική πολιτική στο ζήτημα αυτό, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και υποκρυπτόμενες σκοπιμότητες διαφόρων συμφερόντων, η οποία να συνδυάζει την εθνική ασφάλεια, την κοινωνική της ισορροπία και τους διεθνούς κανόνες προστασίας των προσφύγων.
Μια τέτοια στρατηγική θα πρέπει να περιλαμβάνει συνδιαστικά μεταξύ άλλων:
Την άμεση αναθεώρηση της καταστρεπτικής Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ με στόχο τη δημιουργία λειτουργικού συστήματος, που να διασφαλίζει την ισότιμη κατανομή των προσφύγων που εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση από όλα τα κράτη, έτσι ώστε οι αιτήσεις ασύλου να υποβάλλονται στην πρώτη χώρα εισόδου, αλλά να ολοκληρώνονται στη χώρα της κατανομής.
Την άμεση διόρθωση της απαράδεκτης ερμηνείας της ευρω-τουρκικής συμφωνίας από Βερολίνο και Άγκυρα ότι η διαδικασία επαναπροώθησης των μη δικαιούντων άσυλο στην Τουρκία, αφορά μόνο αυτούς που βρίσκονται στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και όχι στην υπόλοιπη ελληνική ενδοχώρα (αυτό τη βασική ρίζα της σημερινής εφιαλτικής κατάστασης στη Λέσβο και των προβλημάτων στα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου).
Την άμεση ολοκλήρωση της εξέτασης των δεκάδων χιλιάδων συσσωρευμένων αιτήσεων ασύλου, έτσι ώστε να υπάρξει δυνατότητα διαχωρισμού αυτών που δικαιούνται προστασίας από αυτούς που δεν δικαιούνται.
Την άμεση ανάληψη της ευθύνης από το Ελληνικό Κράτος συνολικά του προσφυγικού – μεταναστευτικού, αντί των ΜΚΟ και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, που έχουν μετατραπεί σε ιδιότυπους «εργοδότες» των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Την δημιουργία αξιοπρεπών υποδομών – κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας αυτών που δικαιούνται άσυλο, αντί «κολαστηρίων» τύπου Μόριας. Ως προς την άμεση λύση του εκρηκτικού προβλήματος στη Λέσβο, η Ελλάδα θα πρέπει να απαιτήσει ως ελάχιστο δείγμα κοινοτικής αλληλεγγύης από την Ε.Ε. την μεταφορά και κατανομή του μεγαλύτερου μέρους των περιφερομένων σήμερα 13.000 μεταναστών – προσφύγων από τις Ευρωπαϊκές χώρες ως ελάχιστο δείγμα συνεισφοράς τους για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού που προήλθε από το κολαστήριο της Μόριας, που συνιστά ευρωπαϊκό δημιούργημα.
Ο χρόνος για την Ελλάδα έχει πλέον παρέλθει, οι καιροί ου μενετοί.
.
