Ένας νέος είκοσι δύο χρονών με πολλά «γκάζια» κι αχαλίνωτη δημιουργικότητα αναζητά στην κουρασμένη πόλη της απρόσωπης εικονικής επικοινωνίας την αυτοπραγμάτωσή του. Δεν έχει σκοπό ν’ αφήσει τη ζωή να τον στριμώξει στα καλούπια της. Είναι αποφασισμένος να τη ζήσει όπως ακριβώς θέλει. Μπορεί όμως; Ο νέος καλείται να ενηλικιωθεί βίαια και να πάρει αποφάσεις που δεν αφορούν μόνο τον ίδιο. Όταν οι πληγές είναι ανοιχτές και οι απαιτήσεις και τα όνειρα φαντάζουν πολυτέλεια, το να είσαι νέος στη σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει ασυγχώρητο. Η Σαρίτα Χαϊμ στο νέο της βιβλίο με τίτλο “Placebo” (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ) εμπνέεται «από την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας όπου τα παιδιά μας έχουν περιορισμένο ορίζοντα, οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες και τίποτα δεν χαρίζεται» όπως μας λέει η ίδια.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-κ. Χαϊμ μπορείτε να μου μιλήσετε για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;
-Το Placebo μιλά για τη ζωή μιας σύγχρονης οικογένειας στην Ελλάδα. Την νέα πραγματικότητα και τις προκλήσεις που καθημερινά αντιμετωπίζει. Επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και παρατηρεί με μια ιδιαίτερη ματιά τους νέους που οραματίζονται ένα μέλλον πουδεν τους προσφέρεται, όπως θα ήταν λογικό.
-Πρόκειται για αληθινή ιστορία; Τι σας ενέπνευσε;
-Προφανώς με ενέπνευσε η παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτούμε πως τα παιδιά μας έχουν περιορισμένο ορίζοντα. Όσο για το αν η ιστορία είναι αληθινή, θα έλεγα πως εύκολα κανείς μπορεί να αναγνωρίσει γνώριμες καταστάσεις.
-Ο κεντρικός σας ήρωας, ο Μπίλλυ, είναι ένας νέος 22 χρονών μόλις, που επιμένει να προσπαθεί και να οδηγεί ο ίδιος τη ζωή του. Οι νέοι σήμερα έχουν την ίδια επιμονή;
-Θέλω να πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι δεν στερούνται επιμονής, γιατί χωρίς αυτή τα πράγματα ομολογώ πως είναι πολύ δύσκολα. Μόνο με προσήλωση στο στόχο μπορούν να προχωρήσουν και να επιτύχουν. Οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες και τίποτα στις μέρες μας δεν χαρίζεται.
-Ποιος ήρωας του βιβλίου σας εκφράζει περισσότερο;
-Όλοι οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρουσες πτυχές. Η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη. Σίγουρα η αισιοδοξία, η επιμονή και η εσωτερική δύναμη, με τα οποία ο Μπίλλυ διαχειρίζεται τις καταστάσεις είναι στοιχεία αξιοζήλευτα.
-Η Ελλάδα του σήμερα «ευνουχίζει» τα όνειρα, το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς;
-Όσο κι αν προσπαθώ να σταθώ στην αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων είναι φανερό πλέον ότι η χώρα μας, τις μέρες που διανύουμε, έχει να προσφέρει το ελάχιστο στους νέους. Δυστυχώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν γενναία τις δυσκολίες και να βρουν μόνοι τους τον δρόμο που θα τους φέρει κοντά στο όνειρό τους.
-Τελικά το να είσαι νέος στη σύγχρονη Ελλάδα είναι ασυγχώρητο;
-Όταν κλείνεις τα μάτια στη ανάγκη των νέων να ξεχωρίσουν και να εξελιχθούν, τότε ναι, μοιάζει να μην τους συγχωρείς την ενεργή παρουσία τους, την ορμή τους και κυρίως το δικαίωμά τους να ορίσουν μόνοι τους το μέλλον τους στη χώρα που γεννήθηκαν.
-Τα λάθη των προηγούμενων γενιών στοιχειώνουν τις επόμενες;
-Σαφώς και τα λάθη των προηγούμενων γενιών έχουν αντίκτυπο στις επόμενες. Όλες οι αποφάσεις μας, από τις πιο μεγάλες μέχρι και τις πιο ασήμαντες, ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς μας μέσα στην οικογένεια και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, το μοντέλο που προτείνουμε, όλα αυτά επηρεάζουν άμεσα τους νεότερους.Δεν μπορούμε να περιμένουμε από εκείνους να σώσουν τον κόσμο όταν το παράδειγμά μας και το έργο μας απέχουν παρασάγγας.
-Στο βιβλίο σας ο αναγνώστης συναντά και ανθρώπους προηγούμενων γενιών, μεγαλύτερους από τον Μπίλλυ. Είναι κι αυτοί εγκλωβισμένοι στη νέα πραγματικότητα;
-Ο απολογισμός όταν γίνεται σε δύσκολους καιρούς είναι τις περισσότερες φορές αρνητικός. Οι μεγαλύτερες γενιές βιώνουν κι εκείνες με τη σειρά τους μια απογοήτευση για όλα αυτά που περίμεναν αλλά δεν ήρθαν ποτέ. Είτε αυτό λέγεται μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, μια καλύτερη δουλειά, είτε ένας σύντροφος με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή. Θέλει σθένος και βαθιά αυτοκριτική για να αναλάβει κάποιος την ευθύνη των πράξεων του. Συχνά μεγαλώνουμε παραμένοντας ανώριμοι κι αυτό είναι άκρως επικίνδυνο γιατί αναπαράγουμε το ίδιο μοντέλο.
