Στέλιος Βάσκος: Ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανα. Ήθελα να γυρίσω πίσω ζωντανός-Σε μία εξομολόγηση από καρδιάς συγκλονίζει και συγκινεί

Συγκλονίζει και συγκινεί ο Τρικαλινός ποδηλάτης Στέλιος Βάσκος σε μία εξομολόγηση από καρδιάς. Σήμερα, λίγες μέρες μετά την επιστροφή του και την ανάρρωσή του από το χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε (ως απόρροια της υπερπροσπάθειας) ο ίδιος δήλωσε έτοιμος να μου ανοίξει την καρδιά του και να μιλήσει για την απόφασή του, τις δυσκολίες, τους φόβους του, ακόμη και τις στιγμές που σκέφτηκε να εγκαταλείψει. Όταν ξεκίνησε δεν βρήκε πολλούς συμπαραστάτες «το 90% νόμιζε ότι δεν θα τα καταφέρω» λέει ο ίδιος. Στην πορεία όμως κι αφού έφτασε στα μισά της διαδρομής όλοι πείστηκαν για το πείσμα και τις υπεράνθρωπες αντοχές του. Αφήνω τον ίδιο να μιλήσει γιατί η δική του φωνή πρέπει να ακουστεί πάνω από όλων των άλλων

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-Στέλιο, μόλις ολοκλήρωσες ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα που έχεις κάνει;

-Ήτανε πάρα πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανα και γι’ αυτό λέω δόξα τω Θεώ που γύρισα πίσω ζωντανός . Ήθελα να ολοκληρώσω αυτό το εγχείρημα μέσα από την καρδιά μου, μέσα από την ψυχή μου. Διότι το ήθελε και η ψυχή μου αυτό που έκανα και η καρδιά μου. Ήθελα να το ολοκληρώσω και να γυρίσω ζωντανός. Ήταν ένα εγχείρημα πάρα πολύ δύσκολο αλλά ήθελα να το κάνω γιατί ήθελα να κλείσω έτσι ακριβώς την καριέρα μου. 

-Είσαι μαθημένος στα δύσκολα…

-Ήμουν πάντα μέσα στους δρόμους. Αυτό έκανα επί 48 χρόνια. Δεν έκανα 5- 10 χρόνια αθλητισμό ή πρωταθλητισμό και ήμουν σε ένα κλειστό μέρος. Ήμουν πάντα εκτεθειμένος έξω κι όταν είσαι έξω οι δρόμοι εγκυμονούν κινδύνους.

Ήταν ένα εγχείρημα πάρα πολύ δύσκολο αλλά ήθελα να το κάνω γιατί ήθελα να κλείσω έτσι ακριβώς την καριέρα μου

-Ποιο ήταν το σημείο που είπες: «δεν μπορώ άλλο τα παρατάω»;

-Από την αρχή που ξεκίνησα ήμουνα λίγο προβληματισμένος για αυτό που πάω να κάνω. Ξέρω πως το 90% των Τρικαλινών ήταν επιφυλακτικοί… Για το  εάν θα τα καταφέρω ή εάν πρέπει να το κάνω.  Υπήρχε ένας προβληματισμός, εγώ όμως ήθελα να το κάνω. Η ψυχή μου μου έλεγε «κάντο».  Γνώριζα εμπειρικά τους κινδύνους. Επιστημονικά αυτό που έκανα ήταν η ζωή μου ο θάνατος μου. Εκεί που απελπιστικά ήταν μες στο Βέλγιο. Εκεί, για να βγούμε από το Βέλγιο και να πάμε Γαλλία μας έπιασε ένας καύσωνας, μία τρομερή κίνηση, σε ένα δρόμο πάρα πολύ χαλασμένο με κυματοειδή διαδρομή και πολλά  ανεβοκατεβάσματα. Τα αμάξια να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.  Εκεί ήταν ένα δύσκολο σημείο για μένα και σκέφτηκα να σταματήσω, να εγκαταλείψω. Είχα πόνους στα πόδια, είχα καψίματα, φουσκάλες… Μετά άρχισε και με πόναγε η κοιλιακή χώρα (γι’ αυτό κι έκανα και την επέμβαση μετά την επιστροφή μου). Εκεί δούλευα πιο πολύ εγκεφαλικά.

-Εκεί, στο Βέλγιο ήταν στα μισά της διαδρομής αν δεν κάνω λάθος;

-Ναι στα μισά περίπου της διαδρομής. Όλη διαδρομή ήταν δύσκολη, αλλά εκείνο το μέρος, εκείνο το σημείο ήταν που με επηρέασε.

-Εκεί είπες κατεβαίνω από το ποδήλατο τέλος;

–Εκεί λέω τέρμα, αλλά ήμουν ευχαριστημένος γιατί ναι μεν μπορεί να εγκατέλειπα αλλά ήμουν ζωντανός δεν είχα πάθει κάτι.  Το επόμενο σημείο που απελπίστηκα ήταν όταν ήμασταν στις Ελβετικές Άλπεις. Για  δύο μέρες ανέβαινα. Ανέβηκα το πρώτο βουνό την πρώτη μέρα στα 1600 m υψόμετρο και τη δεύτερη μέρα στο 2055 μέτρα υψόμετρο.  Ήμουν πολύ κουρασμένος. Εκεί λέω τέρμα θα το πετάξω και το ποδήλατο και να πάει στο γκρεμό να μην το βρει κανένας. Ήθελα να κατέβω από το ποδήλατο γιατί υπήρχε πολλή ανηφόρα. Είχα και τον καύσωνα από πάνω γιατί όσο ανέβαινα η ζέστη ήταν πιο έντονη. Πέρασα πάρα πολλές δυσκολίες για να περάσω τις ελβετικές Άλπεις. Επίσης, στις Άλπεις πέρασα πάρα  πολλές σήραγγες, μπορεί και 10, οι οποίες  ήταν επικίνδυνες γιατί είχε τρομερή κίνηση (φορτηγά, Ι.Χ.)  κι εγώ έπρεπε να πιάνω μια λωρίδα δεξιά που ήταν η λωρίδα ασφαλείας κι αυτό πάλι ήταν επικίνδυνο. Το συνοδευτικό αμάξι απαγορευόταν να είναι από πίσω, έπρεπε να είναι μπροστά για να πάει με τη ροή και των υπολοίπων αυτοκινήτων. Εκεί νόμισα πως θα πεθάνω.

-Τί σκέψεις σου περνούσαν από το μυαλό εκείνες τις στιγμές τι σκεφτόσουν εκεί στη μοναξιά πάνω στο ποδήλατο;

-Αυτό που σκεφτόμουν ήταν να γυρίσω πίσω ζωντανός.

Το ψάξαμε και για να καταγραφεί η προσπάθεια στα ρεκόρ Γκίνες έπρεπε να διαθέσουμε περίπου 10.000 ευρώ που δεν είχαμε

-Φοβήθηκες… Πραγματικά φοβήθηκες. Σκεφτόσουν πίσω την οικογένεια σου; Έλεγες τι το ‘θελα;  Γιατί το ‘κανα;

-Δεν είχα και πολύ χρόνο να σκέφτομαι. Πιο πολύ δούλευα εγκεφαλικά κι έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανα. Προσπαθούσα να έχω καλή ψυχολογία. Κοιτούσα να κάνω ποδήλατο και να είμαι ασφαλής: να μην πέσω, να μην με χτυπήσει κάποιο αμάξι, να μην πάθω υπογλυκαιμία, να μην πάθω αφυδάτωση, η καρδιά μου να μην πάθει κάποια εμπλοκή. Αυτό ήταν το πρώτο που σκεφτόμουν και το άλλο ήταν ότι ήθελα να γυρίσω πίσω. Αυτό.

-Στην επικοινωνία που είχα μαζί σας μέσω του Βαγγέλη Σταυρόπουλο οπότε γυρνούσε την κάμερα σε έβλεπα ότι ήσουν εντελώς προσηλωμένους στο δρόμο, δε γυρνούσες κάντο κεφάλι σου.

-Δεν μιλούσα καθόλου κι όταν ζητούσα κάτι (κυρίως υγρά, έπινα 7-8 λύτρα την ημέρα για να αποφύγω οποιαδήποτε εμπλοκή του οργανισμού) πάντα σήκωνα το χέρι ερχόταν μου τα έδιναν και  προχωρούσαν μπροστά ώστε να βρουν κάποιο παρκινγκ για να περιμένουν να περάσω για να συνεχίσουμε.

-300 περίπου χιλιόμετρα την ημέρα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής των 300 αυτών χιλιομέτρων δεν σταματούσες καθόλου;

-Καθόλου, όλα γινόντουσαν επάνω στο ποδήλατο.

-Είπες ότι δεν ήξερες τους κινδύνους, τους ήξερες εμπειρικά όχι επιστημονικά. Αν τους ήξερες όπως αναφέρθηκαν μέσα από τη μελέτη του κοσμήτορα της ΣΕΦΑΑ κ. Κουτεντάκη θα προχωρούσες στο εγχείρημα; Εγώ πιστεύω πως ναι…

-Όταν έκανα το πρώτο εγχείρημα που πήγα Τρίκαλα Αθήνα-Αθήνα Τρίκαλα χωρίς στάση και το ανακοίνωσα σε έναν άλλον επιστήμονα στον αείμνηστο Γεώργιο Ροντογιάννη, όταν πήγα στα ΤΕΦΑΑ (επειδή γνωριζόμαστε χρόνια τον είχαμε και στην εθνική ομάδα σαν επιστημονικό στο team της ελληνικής ομοσπονδίας ποδηλασίας) σηκώθηκε πάνω από το γραφείο του και μου λέει: επειδή σε ξέρω χρόνια μην το κάνεις, σε αγαπάω σε εκτιμάω αλλά μην το κάνεις. Προβληματίστηκα αλλά εγώ ήθελα να το κάνω. Στη συνέχεια πήγα σε μία ψυχολόγο στην Άννα Καραμπίνα και της είπα τι ήθελα να κάνω και μου είπε το εξής: εφόσον η ψυχή σου το θέλει κάντο, αλλά πρόσεχε όμως.

Το τελευταίο μου εγχείρημα σίγουρα ήταν διαφορετικό, πιο δύσκολο. Σίγουρα η συμβουλή ενός εξειδικευμένου επιστήμονα όπως είναι ο κ. Κουτεντάκης θα με προβλημάτιζε.

Επιστημονικά αυτό που έκανα ήταν η ζωή μου ο θάνατος μου

-Αλλά θα σε απέτρεπε;

-Πιστεύω ότι και πάλι θα το έκανα.

-Οπότε για σένα ήταν μία η επιλογή το κάνω κι ο Θεός βοηθός;

-Για μένα η δική μου επιλογή ήταν η ζωή μου, ο θάνατος μου γι’ αυτό και ήθελα πολύ να γυρίσω.

-Ειπώθηκαν πολλά για την οργάνωση του όλου εγχειρήματος τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

–Μπορώ να σου πω ότι στην οργάνωση τα πήγαμε πάρα, πάρα πολύ καλά. Αν υπήρχε έστω και δεύτερο αμάξι θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα, γιατί όποιος έχει πάει στην Ευρώπη γνωρίζει ότι το αμάξι δεν μπορεί να είναι πίσω από τον αθλητή. Πρέπει να είναι χιλιόμετρα μπροστά και να ακολουθεί τη ροή των υπολοίπων αυτοκινήτων. Ο Βαγγέλης Σταυρόπουλος ήταν άριστος, του αξίζουν πολλά μπράβο ήταν κατά πάνω γιατί περνάγαμε από πολλές μεγάλες όπως μέσα στη Βουλγαρία στην Ρουμανία,  τη Γαλλία το Βέλγιο, την Ιταλία με μεγάλη κίνηση. Τα δύο άτομα ο Βαγγέλης και ο Νίκος Μακρής ήταν αποτελεσματικά ίσως με τα πιο πολλά άτομα να είχαμε και μεγαλύτερο πρόβλημα.

-Οικονομικά το εγχείρημα δε στηρίχθηκε και πάρα πολύ αυτή τη φορά.

–Ίσως εκεί να μην είχαμε καλή οργάνωση. Κάτι δεν πήγε καλά. Μπορεί γιατί ο κόσμος δεν πίστεψε ότι εγώ θα το κάνω αυτό το εγχείρημα και κάπου αυτό προβλημάτισε τους χορηγούς. Επιπλέον, θα έπρεπε να υπάρχει μία ομάδα ατόμων που να έχουν ευχέρεια στο λόγο ώστε να μπορούν να προσεγγίσουν τους χορηγούς και να τους πείσουν ότι όντως το εγχείρημα μπορεί να επιτευχθεί, ότι ο Στέλιος θα το κάνει.

-Τα λεφτά για το εγχείρημα βγήκαν;

-Τα λεφτά για το εγχείρημα σχεδόν βγήκαν, ίσα-ίσα φτάσανε.

-Αλλά με πολλές στερήσεις, πολύ περιορισμένο budget.

-Το budget ήταν χαμηλό αλλά πιστεύω ότι βγήκε μια χαρά δεν μας έλειψε τίποτα και πήγαν όλα καλά. Εκ των υστέρων βοήθησαν και οι χορηγοί που είδαν ότι εγώ κάνω αυτή την προσπάθεια και ήδη είμαι περίπου στη μέση της διαδρομής

-Μπορούμε να πούμε δηλαδή ότι ήταν ένα εγχείρημα με περιορισμένο budget, πολλές δυσκολίες, μικρή οικονομική υποστήριξη, αλλά πέτυχε…

-Ναι, ναι πέτυχε δεν το συζητάμε. Και μεγαλύτερο budget να είχαμε δε νομίζω ότι θα πήγαινε καλύτερα το εγχείρημα, απλώς θα είχαμε λεφτά για να δίναμε και στο σύλλογο ΑΡΩΓΗ.

–Τελικά έμειναν λεφτά για το Σύλλογο;

-Όχι δυστυχώς, γιατί τα έξοδα ήταν πιο πολλά από τα έσοδα.

-Ωστόσο, υπάρχει ένα όφελος το κοινωνικό μήνυμα που πέρασε για τα άτομα με αναπηρία…

-Σίγουρα περάσαμε ένα κοινωνικό μήνυμα, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα και εγώ από τη δική μου πλευρά έκανα ότι μπορούσα για τον Σύλλογο αυτόν. Το μικρό ποσό που έμεινε το διαθέσαμε σε είδη διατροφής και ρουχισμού τα οποία προσφέραμε στο Σύλλογο.

-Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα κάνεις ένα ρεκόρ Γκίνες. Τι έγινε με αυτό το θέμα;

–Το ψάξαμε και για να καταγραφεί η προσπάθεια στα ρεκόρ Γκίνες έπρεπε να διαθέσουμε περίπου 10.000 ευρώ που δεν είχαμε. Πρέπει να κάνεις αίτηση που στοιχίζει 400 € για να έρθει επιτροπή να καταγράψει όλα αυτό το εγχείρημα. Έπρεπε να καλύψουμε το κόστος της μετακίνησης, διαμονής, διατροφής των μελών της επιτροπής.  Όλο αυτό θα στοίχιζε 10.000 ευρώ περίπου σύμφωνα με τους υπολογισμούς που κάναμε. Έτσι αποφασίσαμε ότι δε χρειάζεται να διαθέσουμε αυτό το ποσό ώστε να μπω στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Ούτως ή άλλως το ρεκόρ το έκανα, απλά δεν καταγράφηκε. Δεν με πειράζει. Δεν έχει καμία σημασία για μένα αυτό.

Στις Ελβετικές Άλπεις λέω τέρμα θα το πετάξω και το ποδήλατο και να πάει στο γκρεμό να μην το βρει κανένας

-Τι θα ήθελες να πεις σε όλους όσοι σε στήριξαν;

– Κλείνω μία καριέρα 48 χρονών με ελπιδοφόρα μηνύματα όχι μόνο στην Ελλάδα,  στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Μέσα απ’ την καρδιά μου θέλω να ευχαριστήσω να ευχαριστήσω το Δήμο Τρικκαίων, την Περιφερειακή Ενότητα Θεσσαλίας, το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, τη ΣΕΦΑΑ, όλους τους Τρικαλινούς για την αγάπη τους, όλους τους χορηγούς, τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τους τρικαλινούς δημοσιογράφους, το χωριό μου τις Καρυές, τους  original 21 και τέλος την οικογένειά μου.

-Και ένα μήνυμα για το ποδήλατο;

-Το ποδήλατο είναι ένα από τα καλύτερα μεταφορικά μέσα για την πόλη αρκεί όμως να υπάρχουν υποδομές έτσι ώστε κάθε πολίτης να κινείται με ασφάλεια. Εγώ φυσικά το ποδήλατο δεν το αφήνω. Θα το έχω σαν μεταφορικό μέσο και σαν ψυχαγωγία.

-Στέλιο σε ευχαριστώ για αυτή μας τη συνομιλία, που μου άνοιξες την ψυχή σου.

-Κι εγώ ευχαριστώ.

Σημείωση:

Όταν μου πρότεινε ο Στέλιος Βάσκος να αναλάβω ως εκπρόσωπος τύπου του γύρου της Ευρώπης με ποδήλατο, δεν το κρύβω ότι αρχικά υπήρξα επιφυλακτική. Όμως μιλώντας μαζί του μου μετέδωσε το πάθος και τη θέλησή του για να προχωρήσει. Στην πορεία έζησα (εξ αποστάσεως) όλη αυτή την προσπάθεια, τις δυσκολίες της, αλλά και τη χαρά της επιτυχίας. Σε ευχαριστώ Στέλιο που μου έδωσες την ευκαιρία να αποτελέσω ένα μικρό κρίκο της μεγάλης αυτής προσπάθειας.

Δημοσιευμένο στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ